Misbruikt

17

Zoals ik in het vorige deeltje ook aangaf, zit er in dit hoofdstuk een tijdsprong. En ik ga er ook een einde aan breien nu, ik heb totaal geen inspiratie meer voor deze ;) überhaupt al niet voor het schrijven maar ik heb het nu ook behoorlijk druk ^^ én ik ben nog bezig met sowieso twee nieuwe verhalen ;) die worden overigens beide pas gepubliceerd als ze helemaal af zijn ;) ik wil echter wel korte verhaaltjes gaan schrijven, maar de ideeën he XD dus helpen jullie me? Stuur ff berichtje of comment op dit hoofdstuk met een ideetje :)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Anderhalf jaar later...

Eva

'Eva? Wil je even helpen?' Ik draaide me om en keek richting Rosalie. Ze probeerde haar broek aan te krijgen maar dat wilde niet lukken. De botsplinters die anderhalf jaar geleden haar zenuwen hebben aangetast zorgden ervoor dat haar hand deels verlamd raakte. Ze voelde er nog maar heel weinig in. Er was zogezegd ongeveer 60% van het gevoel weg. Ze leerde er gaandeweg mee omgaan en ze deed het ontzettend goed. Louis trainde nog altijd met haar in de uren dat ze naar het ziekenhuis moest daarvoor, maar hij kwam hier inmiddels ook vaker. Hij en Fleur hadden ondertussen al een paar maanden een relatie en het leek allemaal heel goed te gaan. Rosalie woonde hier ook alweer meer dan een jaar en met Wolfs en mij... Kan niet beter.

'Hee Eef! Ben er weer!' Sloeg de voordeur van ons huis dicht. Ja, ons huis. Niet meer de Ponti. Ondanks dat ik wist dat ik het enorm ging missen, zijn wij vertrokken van ons oude vertrouwde plekje waar het allemaal begon. We hebben een nieuw begin gemaakt. Een nieuw begin, vol verassingen. En de mooiste verassing liet ook niet lang meer op zich wachten. Ondertussen kraakte de trap en niet lang daarna hoorde ik Wolfs' voetstappen achter me. 'Hoe is het met jullie?' Fluisterde hij in mijn oor. 'Goed, lekker druk.' Glimlachte ik terwijl ik nog wat babykleertjes in de kast legde. 'Duurt niet lang meer hè?' Streelde hij voorzichtig over mijn enorme buik. 'Nog een paar weken.' Verzuchtte ik. We waren nog niet zo heel lang bezig met ons nieuwe huis toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik was enorm bang geweest dat Wolfs weg zou gaan als ik het hem zou vertellen. Ik heb het niet lang kunnen verbergen, Rosalie vond de test en verzekerde me ervan dat hij niet weg zou gaan, dat hij echt van me hield en van het kindje. Gelijk had ze, Wolfs was dolenthousiast geweest en had het liefst meteen Fleur gebeld, een kamer compleet klaargemaakt en alles gekocht wat te koop was voor een baby. Dit had ik gelukkig nog weten te remmen, hoewel ik ook ontzettend blij was dat hij niet weggegaan is. 'Hé waar zit je ergens met je gedachten.' Zwaaide Wolfs voor mijn ogen. 'Verweggistan.' Grinnikte ik. 'Dat is zeker een eind weg. Maar ga je mee?' Ik keek verbaasd op van de mand kleertjes. 'Waarheen?' Wolfs grijnsde. 'Verweggistan.' Trok hij me met mijn rug tegen zijn borst. 'Ha-ha. Vertel, ik kan niet tegen verassingen, dat weet je.' Terwijl ik me naar hem omdraaide stak hij onschuldig zijn handen op. 'Verassingen voor jou? Ik zou niet dúrven.' Grinnikte hij om me een klein moment later mee te trekken aan mijn hand, voorzichtig en rustig de trap af en daarna de deur uit, richting de auto waar hij me met grote zorgvuldigheid in hielp.

De hele weg, die uiteindelijk nog geen halfuur duurde, heb ik gezeurd om waar we nou eens heen gingen. Maar Wolfs was onverbiddelijk. Hij zat alleen maar dom te grijnzen achter het stuur. Nu stonden we op de top van de Sint-Pietersberg. Ik met mijn rug tegen hem aan, zijn armen om mijn buik geslagen. Wachtend tot de zon onder zou gaan. 'Eva? Ik ben zo blij en gelukkig met je, weet je dat?' Ik glimlach. 'Dat zeg je elke avond.' Fluister ik terug. 'Er mist alleen iets.' Laat hij ondertussen één hand van mijn buik glijden en vlak daarna de andere. Nog geen drie tellen later, voel ik dat hij naar achter is gestapt wat mij ook doet omdraaien. Meteen daarna sla ik mijn handen voor mijn mond. Voor mij zit Wolfs met een grote grijns. Op één knie, met een donkerblauw doosje waar een prachtige ring schittert. 'Lieve Eva, wil je met me trouwen?' Met de rug van mijn hand veeg ik een traan weg. Rothormonen... Voorzichtig zak ik op mijn knieën en omhels ik hem. 'Idioot! Ja natuurlijk.' Fluister ik gesmoord.

The end.

Be yourself, every moment, every day.

Er zit nu van alles in je hoofd,
allerlei narigheid...
Het slijt, het duurt lang
en het doet pijn
maar het wordt minder.

Mariah Carey - Hero

There's a hero
If you look inside your heart
You don't have to be afraid
Of what you are
There's an answer
If you reach into your soul
And the sorrow that you know
Will melt away

And then a hero comes along
With the strength to carry on
And you cast your fears aside
And you know you can survive
So when you feel like hope is gone
Look inside you and be strong
And you'll finally see the truth
That a hero lies in you

It's a long road
When you face the world alone
No one reaches out a hand
For you to hold
You can find love
If you search within yourself
And the emptiness you felt
Will disappear

And then a hero comes along
With the strength to carry on
And you cast your fears aside
And you know you can survive
So when you feel like hope is gone
Look inside you and be strong
And you'll finally see the truth
That a hero lies in you

Lord knows
Dreams are hard to follow
But don't let anyone
Tear them away
Hold on
There will be tomorrow
In time
You'll find the way

And then a hero comes along
With the strength to carry on
And you cast your fears aside
And you know you can survive
So when you feel like hope is gone
Look inside you and be strong
And you'll finally see the truth
That a hero lies in you

That a hero lies in you