Misbruikt

2

Eva

'Yannick?' Zei ik zachtjes. Hij keek niet op of om. 'Waarom...' Was het enige wat hij snikkend fluisterde. Ik had het zo te doen met deze man. Eerst verliest hij zijn vrouw en jongste dochter door een auto-ongeval en dan wordt vier jaar later de andere vermoord. 'Ga je even mee naar het bureau?' Yannick knikte en liep als een mak lammetje met ons mee.

'...Nienke zou een paar dagen naar een vriendin gaan. Het is vandaag precies vier jaar geleden dat haar moeder en zusje...' Jezus. Ook nog op dezelfde datum. 'Ik wil dan altijd even naar de begraafplaats. Gewoon, rust zoeken, vertellen dat ik niet zonder ze kan en dat ik van ze hou. Nienke ging altijd gewoon mee. Dit jaar niet. Ze wilde dus bij een vriendin gaan logeren. Ik weet ook niet wat er gebeurd is. Ze.. Ze heeft nog gebeld gisterenavond. Ze was veilig aangekomen en alles was oké zei ze. Verdomme, ik had moeten merken dat er iets was. Nu ik zo nadenk klopte er iets niet, haar stem trilde iets en ze leek wel bang te zijn ergens voor.' Yannick gooide er het hele verhaal zonder moeite uit. Hij voelde zich schuldig en ik kreeg toch een beetje medelijden. Ik keek hem recht aan. 'Luister eens Yannick, als jij haar niet vermoord hebt, heb jij nergens schuld aan hoor je me?!' Hij knikte. 'Goed, het is nu wel genoeg geweest. Een collega brengt je thuis. En hou het rustig hè.' Hij knikt en ik loop samen met Wolfs weer naar buiten om verhaal te doen bij Mechels.

Wolfs

Eva en ik liepen het kantoor weer uit. We hadden ons verhaal gedaan bij Mechels en aangezien er morgen pas meer zou zijn om wat mee te kunnen, mochten we al naar huis. Het was nu ongeveer drie uur. Nienke was gek genoeg tegen de middag pas gevonden dus hadden we vanmorgen al het een en ander kunnen bijwerken aan dossiers. Dat scheelde toch wel een hoop.

'Wat was dat nou? Bij Yannick?' We waren weer thuis en meteen kwam de vraag die ik eigenlijk al veel eerder had verwacht. 'Wat?' Ik draaide me om naar Eva. Ze keek me vragend aan. 'Je hoorde me wel. Yannick zei dat jij er ook bij was vier jaar geleden, toen ze hem kwamen inlichten over dat auto-ongeluk.' Ik zuchtte. 'Ja, dat klopt. Maar wat is daar belangrijk aan dan?' Ondertussen liep ik naar de keuken om te kijken wat we vanavond konden eten. Eigenlijk heb ik weinig zin in koken, iets wat best zeldzaam is bij mij. 'Jij weet dus meer van zijn vrienden en familie af. Ik begreep uit dat dossier dat er destijds een heel onderzoek geweest is omdat ze twijfelden of het wel echt een ongeluk was.' Ik graaide nog wat doelloos rond en ruimde wat op. Niet dat dat direct nodig was. 'Dat is doodgelopen. Gebrek aan bewijs. We wisten dat er iets niet klopte met de broer van Yannick, maar we konden hem nergens van beschuldigen omdat hij altijd een alibi had. Degenen die dan wel iets hadden gedaan via hem konden we met geen mogelijkheid achterhalen.' Ik wist waar ze naartoe wilde. 'Bij wie ging ze eigenlijk logeren?' Opeens stond Eva naast me. Met (hoe kan het ook anders) een fles water. 'Geen idee eigenlijk. Ja, een vriendin, maar wie.' Ik had wel een vermoeden. Ik wilde er net over beginnen toen Eva dat deed. 'Die broer van Yannick. Heeft die kinderen?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, maar ik weet natuurlijk niet hoe die familie verder in elkaar zit. Zover is dat onderzoek niet gegaan. ' Eva knikte bedenkelijk. Zal ik het vragen? Waag ik het erop of niet... 'Eef?' Ze keek weer op. 'Heb je nog ergens een jurk hangen?' Ze keek me aan alsof ik net een of ander leguber iets heb verteld. Ik wist dat ze niet van jurken hield, maar ze stonden haar ontzettend leuk. Ze zuchtte diep maar wist toch een speelse glimlach te behouden. 'Waarom dat opeens.' Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en leunde op het aanrecht. 'Omdat jij mee gaat uit eten.' Grijnsde ik. De glimlach die net nog duidelijk te zien was vaagde nu weg als sneeuw voor de zon. 'Wat? Is het zo'n ramp om met mij uit eten te gaan? Volgens mij vind je het helemaal niet erg. Ik kan het je nog sterker vertellen, volgens mij vind je het zelfs leuk en stiekem geniet je er ook van om met mij in een knus, chique restaurant te zitten.' Knipoogde ik. Ze probeerde het te verbergen, maar ik zag het wel. Ze werd rood. Ik liep langs haar heen richting de trap. 'Ik ga even mijn boek halen boven. En oh ja, Eef? Je bent schattig, al helemaal als je bloost.' Ze draaide zich met een ruk om en keek meteen weer naar de grond om haar rode hoofd te verbergen. Met een grijns van oor tot oor verdween ik vlug naar boven voor ze me in zou halen.

Eva

Zei hij nou echt dat ik schattig ben? Ik draaide me met een ruk om en keek recht in zijn grijnzende gezicht. Het bloed steeg weer naar mijn hoofd en ik keek snel weer naar beneden. Toen ik weer opkeek had hij zich net omgedraaid. Maar ik liet het er niet bij zitten. Verdomme. Sukkel die het is. 'WOOLFS!??' Riep ik dreigend. Ik rende de trap op en stormde richting zijn kamer waar meneer doodleuk op bed lag te lezen. Ik zette mijn handen tegen de deurpost en versperde daarmee de doorgang. Met een grote grijns van oor tot oor keek hij me aan over zijn leesbril heen. 'Waaat?' Vroeg hij lachend. 'Ik... ben... niet... schattig!' Zei ik met een pauze tussen elk woord. Hij zette zijn leesbril af en legde zijn boek weg om vervolgens rechtop te gaan zitten. 'Bewijs maar van niet.' Lachte hij. Wilde hij stoeien? Prima! Dan kon hij een stoeipartij krijgen ook. Ik rende op hem af en gooide hem terug op bed om hem daarna op zijn rug te leggen. We rolden nog wat over elkaar heen maar ik won het en ging bovenop hem zitten. 'Ben ik nog steeds schattig?' Hij vouwde zijn handen onder zijn hoofd en keek me lachend aan. 'Ja.' Wel alle... 'Sukkel!' Ik sloeg hem op zijn borst en liet me naast hem rollen. Ik ging op mijn buik liggen en keek hem aan. Hij rolde op zijn zij en ik ook. We lagen met onze gezichten naar elkaar toe en ik meende zelfs dat de zijne steeds dichterbij kwam. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik weet niet waar ik het lef vandaan haalde maar toen we nog maar een paar centimeters van elkaar verwijderd waren sloot ik mijn ogen en schoot mijn hoofd naar voren. Zijn warme hand voelde ik in mijn nek en zijn duim streelde voorzichtig mijn wang. Ik voelde hoe hij het elastiek uit mijn haar trok en zijn hand weer terug in mijn nek, zijn duim weer terug op mijn wang. Ik trok terug en opende mijn ogen voorzichtig. Op zijn gezicht was een grote glimlach verschenen. 'Zo wil ik elke avond wel een potje stoeien...' Fluisterde hij. Ik glimlachte ook en sloeg mijn ogen neer.

Wolfs

'Ik ga even douchen.' Fluisterde Eva. Ik knikte. Dit had ik niet van haar verwacht. Alles behalve zelfs. Ze stapte van mijn bed af en verdween naar de gang. Niet veel later hoorde ik de douche stromen en ik pakte mijn boek weer om verder te lezen.

Eva

Ik liet de warme stralen over mijn verwarde lijf lopen. Wat had ik in hemelsnaam gedaan. Dit kon ik echt niet maken. Frank was nog niet zo heel lang overleden. Dit kan echt niet! Maar het voelde zo goed, net als die ene nacht. Maar het kon niet en het mocht niet. We zijn verdomme werkpartners. Ik zuchtte diep en dacht na over ons slachtoffer. Ik was jaloers geweest op de blik die Nienke had op de familiefoto. Ik was net zo oud als zij toen mijn vader... Stop! Niet meer aan denken. Hij is dood. Voor mij in ieder geval wel. De klootzak. Ik ademde diep in en uit. Draaide douce uit en besloot naar mijn kamer te lopen. En ja hoor, dat was te verwachten natuurlijk. Op de gang kwam ik Wolfs tegen. Ik alleen in een handdoek en hij nog aangekleed. Hij liet zijn ogen over me heen glijden en ik keek verlegen naar de grond. De spanning die ik voelde was niet storend, integendeel zelfs. Toch besloot ik eraan te ontsnappen. 'Ik ehm... Ga even naar mijn kamer.' Fluisterde ik. 'Oh j-ja tuurlijk. Sorry... Ik ga nu trouwens even douchen.' Glimlachte hij. Ik knikte en liep snel verder. Ook had ik mijn besluit genomen.

Wolfs

Ik was net wezen douchen en had me omgekleed. Eigenlijk niet veel anders. Gewoon een net pak. Rustig liep ik de trap weer af richting de keuken om daar aan tafel te gaan zitten met een glas whisky. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat Eva doet. Zou ze het erop wagen, met een jurk? 'Wolfs?' Hoorde ik van boven. 'Ja?' 'Wilde jij nog uit eten gaan?' 'Ja, hoezo?' Ik hoorde haar de trap af komen en keek om. 'Is dit geschikt voor de gelegenheid in je hoofd?' Vroeg ze. Ik liet mijn ogen over haar heen glijden. Ze had een simpel zwart jurkje aan wat net boven haar knieën viel en zwarte hakken. 'Kun je het zien.' Lachte ze. 'Ja hoor.' Ze werd rood en keek naar de grond. Ik stond op en liep naar haar toe. 'Zullen we maar gaan?' Ze glimlachte naar me en knikte.