Misbruikt

Hoofdstuk 1

Eva

Een jong meisje met het mes nog in haar rug ligt op haar zij in een bloedbad voor me. Haar gezicht ligt naar me toe en haar ogen zijn wijd open gesperd. Haar ene hand heeft zich tot vuist gevormd en de andere is om het handvat van haar tas geklemd. Wat voor monster heeft dit aangericht? Ik trek een paar latex handschoenen aan en bekijk wat er allemaal in haar tas zit. De inhoud is schaars. Slechts een paar kledingstukken en een fotoboekje. In het zijvakje blijkt nog een ID kaart te zitten. Het enige wat me opvalt is haar naam en geboortedatum.
N. J. Wilse
14-08-2002

Van haar geboortdatum schrok ik behoorlijk, dit meisje was nog maar 12. Wat me opviel was haar naam. Ze was nog niet zo lang geleden als vermist opgegeven. Dit is echter niet serieus genomen.

Ik stopte haar spullen weer terug in de tas en liep naar Wolfs die iets verderop met de vrouw aan het praten was die haar had gevonden. Ik herkende haar van de aangifte, ik had haar zien lopen. Marion had erover verteld. Anders had ik het ook niet geweten.

Wolfs

Ik stond te praten met de vrouw die het meisje gevonden had. Ze was alleen nog zo in schock dat er niet veel zinnigs uitkwam behalve dat ze haar buurmeisje was en dat ze Nienke heette. Ze was blijkbaar ook al een paar weken vermist. Toen ik even de kant van het meisje op keek zag ik Eva alweer aankomen. Ik bedankte de vrouw en vroeg haar vanmiddag op het bureau te verschijnen voor een officiële verklaring. 'Ik heb het wel gezien hier. Had die vrouw nog wat?' 'Ze was nog wat in schock maar ze kende het meisje. Ze was haar buurmeisje en ze heette Nienke. Heb jij nog wat gevonden?' 'Ja, haar ID kaart...' Ik zag haar slikken. 'Wolfs, ze was 12.' Ik legde een hand op haar schouder en kneep er zacht in. 'Kom, we gaan.' We stapten in de auto en reden richting het bureau.

Eva

Toen we niet veel later op het bureau aankwamen werden we meteen door Mechels naar haar kantoor geroepen. 'Goedemorgen. Wat hebben jullie gevonden?' Ik nam het woord. 'Nienke Wilse, 12 jaar, waarschijnlijk één messteek in de rug. Ehm.. ik weet toevallig dat er een paar weken geleden iemand hier op het bureau is geweest die haar als vermist heeft opgegeven. Volgens mij was het haar buurvrouw. Marion vertelde erover.' 'Jezus... 12 jaar... Haal haar even door het systeem en ga op zoek maar haar familie. En ga achter die aangifte aan.' 'Nou, die buurvrouw heeft haar gevonden dus die komt vanmiddag op het bureau voor een verklaring.' Ze knikte. We verlieten haar kantoor en gingen op zoek naar info. Ze bleek nog een vader te hebben, Yannick Wilse. Haar moeder Jara en haar toen 6 jaar oude zusje Lana zijn 4 jaar geleden omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze waren opslag dood. 'Wolfs? Ga je mee naar die vader?' Ik lichtte hem in de auto in over de dood van Nienke's moeder en zusje door het auto-ongeluk en over die niet serieus genomen aangifte van de buurvrouw die haar gevonden had.

'Yannick Wilse?' 'Ja?' Ik toonde mijn ID. 'Eva van Dongen, recherche Maastricht, mijn collega, Floris Wolfs. Mogen we even binnenkomen?' Ook Wolfs haalde zijn ID tevoorschijn. 'I-Is er iets met Nienke?' Ik trok mijn wenkbrauwen iets op en gaf hem een vragende blik. 'Toen Jara en Lana waren verongelukt kwam er ook recherche aan de deur, maar dan uit Amsterdam. En volgens mij was jíj daar ook bij.' Yannick wees naar Wolfs. 'Goed, meneer wilt u ons-' Alstublieft. Gewoon 'Yannick' en 'jij'.' Ik knikte. 'Goed, Yannick, wil je ons dan nu binnen laten?' Hij knikte en ging ons voor naar de woonkamer. 'Koffie?' Ik schudde van nee. Ik keek even de kamer rond. Er hingen foto's van een gelukkig gezinnetje. Een lachende jonge vrouw met een meisje bij zich getrokken dat op Nienke leek stond voor een man waar ik Yannick in herkende. Hij had Nienke bij zich getrokken. Ze was geen steek veranderd. Ik slikte even bij de blik die Nienke had. Gelukkig, blij, jong en onbezorgd. Hoe oud zal ze geweest zijn daar... Een jaar of zeven, acht? Op de foto die ernaast stond was ook dezelfde jonge vrouw afgebeeld. Daar weer naast stond een foto van hetzelfde meisje dat op Nienke leek. 'Dat is Jara en dat meisje daar is Lana. Ik draaide me om en achter me stond Yannick met een trotse glimlach. Ik glimlachte terug en besloot to the point te komen. 'Yannick, ik ben bang dat we inderdaad slecht nieuws hebben over Nienke, ze is vanmorgen gevonden. Ze is overleden.' Yannick schudde wild met zijn hoofd. 'Nee... Nee! NEE!!' Schreeuwde hij. 'Het spijt ons Yannick, kun-' 'Flikker op. Opzouten! Wegwezen!! MIJN HUIS UIT!' Schreeuwde hij over zijn toeren. 'We komen later wel terug.' Wolfs en ik lieten onszelf uit en reden naar het bureau.

Wolfs

Yannick had ons zowat het huis uit gegooid wat ik me eigenlijk best kon voorstellen. Ik denk niet dat ik het rustig zou kunnen houden als ze me zouden vertellen dat er zoiets met Fleur gebeurd zou zijn. 'Wolfs! Van Dongen!' Ik rolde met mijn ogen en liep met Eva achter me aan braaf naar het kantoortje van Mechels. Ze keek even op van haar werk. 'Er is net een melding binnengekomen dat er een man de boel kort en klein slaat in en rondom zijn huis. Dit is het adres, volgens mij woont daar die vader van jullie slachtoffer. Ga even kijken.' Shit. Ik keek Eva aan die meteen met grote passen voor me uit liep naar de auto. Ik stak de sleutels in het contact van mijn auto en harder dan mocht en dan de bedoeling was reed ik naar onze bestemming. Ik stopte de auto met slippende banden en het gerinkel van glas en het geschreeuw was in de auto te horen.

Ik bonkte hardhandig op de deur. 'Yannick! Open doen! Politie!' Binnen was hard gevloek te horen en ik kon nog net optijd wegspringen voor een baksteen die door het zijruitje bij de deur vloog. Toen was er alleen nog geschreeuw te horen. Ik keek naar het gat in het ruitje en bedacht dat als ik er een beetje glas uit zou breken ik gemakkelijk bij de deurklink zou kunnen. En inderdaad. Ik stak mijn arm door het gat naar binnen en opende de deur waarna we naar binnen gingen. In de woonkamer vonden we Yannick. Hij zat op zijn knieën bij een tafeltje waar drie fotolijstjes op stonden.