Misbruikt

7

Eva

Wolfs trok me overeind tegen zich aan en opende de deur weer. De man voor ons brandde meteen los. 'Eva, je hoeft niet bang te zijn, ik ben Frank niet.' Hij leek mijn gedachten te raden. 'Wie ben jij dan wel?' Vroeg Wolfs wantrouwend terwijl hij beschermend voor me ging staan. Vaag, heel vaag kwam deze man me bekend voor. Opeens wist ik het. Ik ging weer voor Wolfs staan. 'Wacht eens even... Milo?!' De man voor me knikte. 'Weten je ouders dat hier bent?' Milo schudde zijn hoofd. 'Ik kwam eigenlijk voor Shanna, ze had me een paar weken geleden geschreven, maar toen las ik haar overlijdensbericht. Eva, het enige wat ik wil weten is of mijn ouders nog in leven zijn en waar ze wonen.' Ik glimlachte. 'Ja, ze leven nog...' Ik gaf hem hun adres en hij vertrok weer na beloofd te hebben dat hij nog eens langs zou komen. 'Ik heb wel de beste familie uitgezocht zeg destijds.' Grinnikte ik. Wolfs keek me vragend aan. 'Geloof het of niet. Ik dacht echt dat Frank aan de deur stond. Ik schrok me rot.' Verklaarde ik mijn opmerking. 'Ik ga slapen.' Zei ik met een blik op mijn horloge. 'Eva wacht!' Ik draaide me om en keek hem vragend aan. 'Nee, laat maar.' Ik glimlachte naar hem en liep weer verder de trap op. Ik liep naar mijn kamer waar ik me omkleedde en nadacht over vandaag. Milo was weer terug. Ik dacht echt dat Frank voor de deur stond. Zo raar... En vlak daarvoor, met Wolfs. Hij had toegegeven dat hij wat voor me voelde en- Fuck! Wolfs! Net onderaan de trap had hij nog wat gefluisterd. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling geweest dat ik het zou horen en het drong op dat moment ook niet tot me door, maar nu klonk het duidelijk in mijn hoofd wat hij gezegd had. De vier woorden, díé vier woorden die nooit zoveel met me deden als nu. De dekens die ik net over me heen getrokken had sloeg ik weer van me af en ik rende naar de trap.

Wolfs

Ze had geen antwoord meer gegeven op mijn vraag. Zou ze het vergeten zijn? Ik had haar net nog terug geroepen in de hoop dat ze het zich weer herinnerde. Daarna had ik onderaan de trap nog ik hou van je gefluisterd. Het was niet direct de bedoeling geweest dat ze het gehoord had, maar ergens hoopte ik er toch op. De vaatdoek die ik in mijn handen had liet ik doelloos op het aanrecht vallen. Ik liet mezelf met mijn rug tegen de rand van het aanrechtblad leunen en zuchtte diep. Ik sloot mijn ogen en haalde me alles wat er vandaag was gebeurd voor de geest. En net toen ik de hoop wilde opgeven -dat ze inderdaad gehoord had wat ik gefluisterd had- hoorde ik voetstappen op de trap. Ik opende mijn ogen en zag Eva die op me afrende. Ze vloog me zowat om mijn nek en lichtelijk verbaasd maar in een reflex sloeg ik mijn armen ook om haar heen. 'Ik ook van jou.' Fluisterde ze. Een warm gevoel van geluk stroomde door me heen. Eindelijk.

De volgende ochtend werd ik wakker door haren die in mijn gezicht kriebelden. Vannacht was er niks gebeurd, Eva wilde gewoon graag bij me slapen. En daar zeg ík geen nee tegen. Zo waren we samen in slaap gevallen, zij met haar rug tegen me aan en mijn armen om haar heen. Ik besloot ontbijt voor haar te maken en stapte dus uit bed. Ik schoot in een joggingbroek en een simpel shirt en liep naar beneden om even later weer naar boven te lopen zodat ik haar kon roepen. 'Eva? Ontbijt...' Zei ik zachtjes. Blijkbaar was ze al wakker, want ze trok in één beweging de dekens over zich heen. 'Wat doe je?' Grinnikte ik daarom ook. 'Heeft het gesneeuwd? Of heb je ijsklontjes bij? Iets anders kouds?' Klonk het gedampt onder de dekens vandaan. 'Nee, nee en nee, je ontbijt staat beneden...' Grijnsde ik. Langzaam werd de deken omlaag getrokken en kwam haar gezicht tevoorschijn. Ik had de grootste moeite om mijn lachen in te houden en maakte een schijnbeweging naar de zak van mijn joggingbroek. 'Waag het niet!' Werd ik meteen gewaarschuwd. 'Rustig maar ik heb echt niks.' Lachte ik. 'Kom nou maar uit bed, over een half uur moeten we op het bureau zijn.' Meteen sprong ze uit bed en zocht als een speer alles bij elkaar. Terwijl ik dit met een grijns van oor tot oor stond te bekijken keek ze op de wekker. 'Judas! We hebben nog een uur!'

Eva

Ik liet alles uit mijn handen vallen en liep dreigend op de nog altijd grijnzende Wolfs af. Hij draaide en liep achteruit. Nu was zijn slaapkamer niet enorm groot dus liep hij al gauw tegen een muur. 'En nu?' Grijnsde ik terug. Ik zette mijn handen boven zijn schouders tegen de muur en keek hem aan. Al snel verdween bij beide de grijns en later ook de glimlach. Hard en storend drong het geluid van mijn telefoon tot me door. Ik had de wekker op mijn telefoon gezet voor het geval dat. Beetje onnodig dus. Ondertussen bleef het ding maar doorjengelen dus besloot ik hem uit te zetten en te gaan douchen. Eenmaal onder de warme stralen baalde ik enorm van het feit dat die verdomde wekker afging. We hadden allebei toegegeven wat we voor elkaar voelden maar hoe gingen we nu eigenlijk verder?

Sorry sorry sorry voor het lange wachten... Inspiratiecrisis :$ Naar mijn mening is het niet zo'n heel lang stuk dus als het mee zit de volgende keer meer... ;)

Xx Gerline (MeMeCharley)