Misbruikt

6

Eva

'Zo, Meneer... Harsman?' De man voor me knikte. Het was inmiddels twee weken verder en de moordenaar had al zeven slachtoffers gemaakt in totaal. Op de laatste was echter DNA gevonden. Meneer was dus niet voorzichtig genoeg geweest dit keer. 'Waarom?' Was mijn simpele vraag. 'Waarom wat?' Hield hij zich van de domme. Er verscheen een grijns op zijn gezicht die ik niet kon hebben. Ik haalde langzaam één voor één de foto's van de meisjes uit de dossiermap die ik vervolgens voor zijn neus legde. Het waren foto's van ze toen ze nog leefden. Harsman knikte goedkeurend. 'Mooie meiden hoor... Maar wat moet ik hier nou mee?' Ik haalde diep adem en pakte toen de foto's die gemaakt waren op de PD. Ik verwisselde de foto's één voor één met de foto's die voor hem lagen. 'Auw... Die zijn niet lekker vertrokken.' Was zijn nonchalante antwoord waarna hij weer ongeïntersseerd weer naar achter ging hangen in zijn stoel. Hij keek ons afwachtend aan. Nu werd Wolfs het ook lichtelijk zat. Ik hing nu dreigend naar hem toe over de tafel. 'Die meisjes. Waarom moesten ze dood?!' Harsman keek me beledigd aan. 'Hoe moet ik dat weten? Ik heb niks gedaan teef!' Nu boog ook Wolfs zich naar voren. 'Let jij een beetje op je taalgebruik, vriend?' Ik ging weer zitten en sloeg mijn armen over elkaar. 'Als jij niks gedaan hebt, zoals jje zegt, hoe kan het dan dat jouw DNA op het lichaam van Nadia gevonden hebben?' Ik noemde met opzet haar naam. Harsman leek eindelijk door te hebben dat er geen redden meer aan was. 'Goed dan...' Zuchtte hij. Een gedetailleerde bekentenis later stonden we bij Mechels. 'Goed bezig jongens, jullie mogen gaan nu. Dat rapport komt morgen wel.' Glimlachte ze.

Ik had tijdens het verhoor mijn tranen met veel moeite ingehouden en nu ik thuis was kwam alles eruit. Zonder iets te zeggen sloeg Wolfs zijn armen om me heen en trok me tegen hem aan. Dit was wat ik nodig had, gewoon iemand waarmee ik kon lachen, kon huilen. Maar waar ik ook oh zo kwaad op kon worden. Eigenlijk ben ik al vanaf dag een smoor op hem maar het kon niet en nu nogsteeds niet. We waren verdomme werkpartners. En al zouden we een relatie krijgen wordt een van ons naar de andere kant van het land getrapt. Blijkbaar was ik er echt niet bij met mijn gedachten want opeens is Wolfs' gezicht wel heel dichtbij. Ik weet dat het niet kan en dat het niet mag. Dat ik hem kwijtraak als ik nu niet uitkijk maar mijn hart zet mijn verstand op nul. Uiteindelijk ben ik toch degene die de kus stopt. Mijn roodaangelopen hoofd leg ik in zijn nek.

Wolfs

Haar hoofd ligt in mijn nek en ze probeerde het te verbergen maar ze werd knalrood. 'Weet je dat je heel schattig bent, als je zo rood bent?' 'Nouhou...' Gromt ze in mijn nek. Zachtjes lach ik om haar reactie en druk haar nog wat dichter tegen me aan. Haar handen die net nog voorzichtig op mijn borst lagen klemmen zich ook om mijn nek. Ik zou zo nog uren willen blijven staan maar dit is de eerste keer dat ik het jammer vindt dat er gekookt moet worden. 'Wat wil je eten?' Nu was het haar beurt om zachtjes te lachen. 'Laat  maar, ik maak wel bami.' 'Is goed. Dan ga ik nog even hardlopen.' Ik liet haar los en Eva vluchtte meteen naar boven. Ik pakte alles wat ik nodig had en een kwartiertje later kwam Eva de trap alweer af. Verrast door de korte kus op mijn wang keek ik haar na terwijl ze nog zonder iets te zeggen de trap weer oprende.

Een halfuurtje later hoorde ik de deur weer open gaan. 'Ben er weer!' Werd er naar beneden geroepen. 'Kan ik nog even douchen?' Kwam erachteraan. 'Kwartiertje!' Riep ik terug. Voetstappen roffelden de trap verder op en inderdaad een kwartier later weer eraf. 'Mooie timing.' Grijnsde ik terwijl ik het eten op tafel zette. Ze glimlachte terug en ging aan tafel zitten. We schepten allebei op. Tijdens het eten was het stil. Te stil. Beiden in omze eigen gedachten. Hoe zou zij onze nacht van twee weken geleden eigenlijk herinneren. Voor mij was het geweldig. Het voelde goed. Integendeel tot de vorige keer dat dit gebeurde heeft ze me niet ontlopen. Zou ze dan toch...

Eva

Ieder zaten we in onze eigen gedachten. Ik wist dat ik smoor was op hem. Hij is lief, betrouwbaar. Dat was Frank toch ook? Waarom heb je hem toen dan tóch belazerd? Klonk het stemmetje in mijn hoofd. Diep in mijn hart wist ik dat dondersgoed. Maar ik wilde het niet toegeven. Het had geweldig gevoeld. En niet alleen omdat ik alles even kon vergeten, maar omdat hetgeen wat toen gebeurde iets was wat ik nog nooit gevoeld had. Hij maakte iets in me los wat ik bij Frank niet zoveel voelde als bij hem. Maar is dat wel wederzijds? 'Hee aarde aan Eva!' Wolfs' hand zwaait voor mijn ogen. 'Huh wat is er?' Hij glimlacht en ik verdwaal in zijn ogen. 'Eef... Je staart.' Klinkt het droog uit zijn mond. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen en kijk snel naar de tafel. 'Waar zat jij ergens met je hoofd? Ik heb al vier keer gevraagd of je ook nog wat wilt.' Lacht hij. 'Owh... Ja is goed.' Even later wordt er een dampend bord bami voor mijn neus gezet. 'Dankje.' Hij glimlacht naar me en begint ook aan zijn bami.

Wolfs

Het was ondertussen dus al twee weken geleden dat we het bed gedeeld hadden. Ik wist dat er ooit een moment moest komen om erover te praten. We zaten allebei aan de keukentafel. Ik zat wat te lezen in een dossier en Eva was met haar laptop bezig. Zou ik? 'Eef?' Ze keek op van haar scherm. 'We moeten praten.' Ze zuchtte en richtte haar ogen weer naar beneden maar klapte toch haar laptop dicht. 'Je hebt gelijk.' Zei ze zacht. Het bleef stil tussen ons. 'Wat betekende het voor jou?' Besloot ze die stilte te doorbreken. Haar stem had zacht en onzeker geklonken. Ik haalde diep adem. 'Eva ik....'. Vanuit mijn voorover gebogen positie liet mezelf nu tegen de rugleuning van de stoel zakken. Eva zat tegenover me inmiddels met haar benen opgetrokken benen op haar stoel. Ze keek me afwachtend aan. Ik slikte. 'Ik geloof dat ik je wat moet bekennen Eef.' Glimlachte ik scheef. De kleine glimlach die net nog te zien was verdween van haar gezicht en ik zag haar slikken. 'Eva, ik heb al vanaf dag een een zwak voor iemand... Voor jou.' Ik keek voorzichtig op. 'Ow... Ik dacht even dat je iets heel anders ging zeggen.' Snufte ze met een glimlach. 'En jij?' Vroeg ik zachtjes. Op dat moment ging de bel.

Eva

'Ik ga wel.' Fluisterde ik. Ik stond op en liep de trap op. Wolfs had zojuist toegegeven dat hij iets voor me voelde. Nog half in gedachten opende ik de deur. Meteen smeet ik die met een gil weer dicht. Wolfs kwam naar boven rennen. 'Eef wat is er!' Ik liet me tegen de deur naar beneden zakken. 'D-dat w-w-was...' Wolfs trok me weg bij de deur en opende die weer. 'Eva? Ben jij dat?' Ik schudde mijn hoofd. Dit kon niet. Dit kon echt niet.