Bizim Şarkımız

Fikir

Bu soruyu ne olarak algılamalıyım anlayamadım. Galiba heyecandan beynim durdu. Kafamı çevirip ona baktığımda bir şey demem ya da yapmam için beni beklediğini anladım. Uzun bir süre şaşkınlıkla yüzüne bakmaya devam ettim.

Tam bir şey yapacaktım ki Zeynep bir iç çekip elinde tuttuğu, içinde buz olan şişeyi koltuğa koyup yerden şarj aletini aldı ve kapıya doğru ilerleyip kapıyı açtı.

Bir şey yapmam lazım çünkü Zeynep'i seviyorum.

Ayağa kalktım ve koşarak peşinden gittim ama ben de napacağımı bilmiyorum.

Ona yetiştiğimde kulaklığını takıyordu. Aşırı klişe bir şekilde kolunu tutup onu bana doğru çevirsin ve hiçbir şey düşünmeden direkt dudaklarımı dudaklarına bastırdım.

.
.
.
.
.
Kaan'ın gözünden şu an

Denizler gittiğinden beri çok sıkılıyorum. Bu yüzden burada kaldığım sürece içine günümü -ki günüm hep aynı olacağı için kısa olacak- ve düşüncelerimi falan bi deftere yazmaya karar verdim.

Ayrıca eğer ölürsem tanıdıklarıma söylemek istediğim şeyleri yazıcam. Defterin bir sayfasına büyük harflerle 'eğer ölürsem okuyun!' Yazdim. Altına da küçük harflerle minik bir not geçtim. 'Herkes kendini okusun başkalarına bakmasın kaldırmayın beni mezardan😡'

..bence güzel oldu.

İlk Deniz'den başlayacağım. Sonraki sayfaya kocaman bir 'Deniz' yazdım ve sonraki sayfayı açtım.

İçimden 'seni seviyorum' dışında bir şey geçmeyince ne kadar zor olduğunu fark ettim.

Ama daha da zor olan şeyin bunu Deniz'in okumak zorunda olma ihtimalinin olması. Umarım bensiz mutlu olurlar.

Kaan
"Bavullarımı toplamış ölmeye gidiyormuşum gibi düşünüyorum. ne bu umutsuzluk? Az kendine gel Kaan. Ölmüyorsun."

Kendimle konuşurken kapı tıklandı ve açıldı.

Gelen annemdi.

Kaan
"Hoş geldin anne"

Annem
"Hoş buldum. Nasılsın?'

Kaan
"İyii"

Annem
"Başın falan ağrıyor mu?'

Kaan
"Yok iyiyim. Herkes çok endişeleniyor ya. Burdayım ben haha"

Küçük bir gülme efekti ekledim sonuna. Aslında ben de onlar gibi düşünüyorum. Bunu az önce de fark ettim ama olsun. Pozitif kalmam lazım.

Annem üzgünce gülümsedi. Deniz yazan sayfası açık olan defterimi görünce işaret parmağıyla işaret edip konuştu.

Annem
"O Ne?"

Kaan
"Defter"

Defteri hemen kapattım ve iki elimle tutmaya başladım.

Annem
"Defter olduğunu anlayabiliyorum. Neden üstünde kocaman 'Deniz' yazıyor onu soruyorum"

Kaan
"Öyle onun hakkında düşündüklerimi falan yazıyorum canım sıkıldı"

Annem
"Hm. Beni yazdın mı?"

Kaan
"Herkesi yazıcam. En kolayı Deniz olur sanmıştım"

Annem küçük bir gülümseme ekledi suratına

Annem
"En sevdiğini yazmak daha zor değil midir?"

Kaan
"...mantıklı"

Annem
"Ben de annem ölmeden önce onun için böyle şeyler yazmıştım. Çok zordu yazmak. Ama aklına gelince bir şey, devamı da geliyor."