GAP LİFE

6.BÖLÜM

O benimle mi? Gerçekten mi? Ne kadar klişe.

Ne yani ben onunla mı oluyorum. Bir dakika! 'bu benimle' olayı Wattpad'deki kötü çocukların kullandığı türden değil miydi? Yaşıyacağım hayatta aklıma gelmezdi. Ben onun o lafına katıla katıla gülerken bir baktım ki bütün bar bize bakıyor. Ne hoş. Ah! Bir bu eksikti.

"Fazla gülme küçük kız sana yapacaklarımın listesi gittikçe kabarıyor." diyen mal çocuğa küçümseyici bakışlarımı attım. Şaka yapıyor olmalıydı öyle değil mi? Her neyse buradan şu çocuğu peşime takmadan topuklamam gerektiğini idrak etmem kısa sürdü. Arkamı dönecektim ki o yakışıklı çocuk beni benden önce bileğimden tutup dışarıya sürdü. Noluyordu tam şu an? Ay o benim kahramanım mı oldu şimdi ben onu yerim ama. Ben fazla konuşuuuurum diye bilirdim ama çocuk elini bana temas ettirdiğinden sonra dilimi yuttuğumu bile düşündüm. Noluyodu bana? İçimde küçük bir cennet kurulmuş orada kelebekler uçuyor desem yeridir. Sonunda bir yerde durduk. Etradıma saf saf bakarken sıcak nefesini yüzümde hissettim.

Cidden mi? Sanırım, cidden.

Yüzüne bakmamla gözlerimi kapatmam bir oldu. Bir dakika ya o güzel gülüşünü kullanmak zorundamıydı. Birden sesli bir kahkaha attığında geri attım ve gözlerimi açtım duvara toslamışım ne hoş. Bana eğlenen bir gözle baktığında hala tek bir kelime edemedim.

"S-sen kimsin?"

Gerçekten mi Derin? İçinden çocuğun o kadar yakışlıklı olduğunu düşünüyorsün, içinde kelebekler uçuşuyor ama sadece sen kimsin diyebiliyorsun buda mal ben işte.

"Ben Göktuğ, Ama senin kim olduğunu kestiremedim. Burada ne işin olur küçük seni?" Alaycı bir ifadeyle yüzünü yüzüme yaklaştırıldığında dediklerini anlayamamış gibi suratına bakıyordum.Bana küçük mü demişti ha?

Evet küçük demişti. Ah! Sanki kendi kaç yaşında. Bir dakika öncelikle biz niye birlikte bu sokaktayız. Niye bu akşam böyle giyindim ve hiç ait olmadığım buralara ayak bastım? Evet buldum, Ailem. Kendi çıkarlarını düşünen ve benim piskolojimi zerre önemseyen insanlar.

Benim ev adresimi sorduktan sonra arabasına alıp evime bıraktı. Acınası bir durum. Tanımadığım bir çocuk bana yardım ediyor ailem ise acılarımla beni baş başa bırakıyorlar.

Sabah olduğunda annemin bağıtış çağırış sesleriyle uyandım. Kavga ediyordu. Biriyle?

Bir çok kişiyle.

Ellerimi ve yüzümü uzun uzun yıkadıktan sonra merdivenlerden aşağı ses gelen salona indim. Tereddütsüz en az on yüz bana çevrildi. Annem hararetli bir şekilde nefes aldı.

"Dün gece neredeydin Derin? Evimizdeki çalışanlara, bana haber vermeden ayrıca telefonunu almasan nereye gittiğini bilmeyi hak ediyorum. Ve ağızının içki kokacak bir şekilde eve gelip ayrıca üstünde yarısı eksik kıyafetlerle gelmen aslında nerede olduğunu yeterince açıklıyor. Genede bize açıklama yapmanı bekliyoruz?" Deyip babamla kendisini işaret etti. Bunların hepsini tek bir nefeste söyledi ve ben zerre anlamadım. Başımı sallayıp merdivenlere yöneldim. Gözlerim bir sonraki basamağı gördükten sonra daha fazla karardı ama en sonunda ssssiz odama girip kendimi yatağa atmayı başardım.

Evet dün gece telefonumu kapalı bir şekilde almıştım. Evet bara gidip yarısı eksik kıyafetlerle sayamasığıö kadar çok içki içmiştim. Ve evet çok tatlı bir çocuk beni evime bırakmıştı.

Cezalandırdım ailemi. Kendimce. Çocukça şeylerle.

Evet şimdi ne olacak?