Aldığım elbiselerle asansörün düğmesine bastım. Asansör olduğum kata geldiğinde kapısı gıcırdıyarak açıldı. İçeride kimse yoktu. Binip zemin kata bastım. Asansör aşağı inmeye başladı. Poşetleri yere bırakıp aynada telefon ile kendimi çekmeye başladım. Birden ayna benden farklı hareket etmeye başladı ve;
"Niye kendini çekiyorsun salak mısın?" Dedi.
Hemen geri çekildim ve ağzımdan bir kaç sözcük çıktı.
"Aaa.. Ayıp değil mi bilader?"
Dedi.
O sırada asansör durdu, ışıklar söndü. Bütün tuşlara basıyorum ama ne fayda. Sonra yüzümde bir nefes hissettim.
"Korkma be en fazla ölürüz." Dedi. Korkudan akıl falan kalmadı bende. En son;
"Allah'ım düşsün şu asansör." Dedim. Ve duam kabul oldu. Önce kuş gibi hissettim sonra küt sesiyle zemine yapıştık.
Uyamdığımda hastanede elim, kolum, bacağım alçıda, ailem başımdaydı. Yaşıyordum. Abim Gülümseyerek yanıma geldi. Ama o cümleyi kurmasa iyiydi.
"Eh be kardeşim neden Avm'de intihara kalkışırsın, ne derdin var?"
