Yıkık, dökük bir binaydı burası. Duvarlarda çatlaklar oluşmuştu. Oldukça eski bir görünüme sahipti. Ahşap döşeme her adımımızda ses çıkarıyordu. Çıkış yolunu bulmaya çalışıyorduk. Sonunda Ormana açılan bir pencere bulduk. İlk Burak atladı camdan. Arkasından ben de atladım. Öyle abartılacak bir yükseklikte değildi zaten. Ormana doğru koşmaya başladık. Nereye gittiğimizi bilmeden öylece koşuyorduk. O evden oldukça uzağa gitmek istiyordum. Koşarken ayaklarımızın altında kırılan dal sesleri beni korkutuyordu.
Bir süre sonra durduk. Hızla alıp verdiğimiz nefeslerimizden başka bir şey duymuyorduk. Artık ne ev vardı görünürde ne de siren sesleri. Kalp atışlarım normale dönünce etrafıma baktım. Ay ışığını saymazsak etraf karanlıktı. Yaz ayı olmasına rağmen inanılmaz bir soğuk vardı. Koşarken bunu fark etmiyorsunuz ama durduğunuzda her hücrenize kadar bu soğuğu hissediyorsunuz.
"Şimdi ne yapacağız?" diye sordum. 'Bilmiyorum' dercesine kafasını salladı. Harika! Soğukta bir başımıza ormanda kalmıştık. Daha da iyisi etrafta bir kulübe ya da bir yol görünmüyordu. Yaşadıklarımdan sonra bir de orman fantezim olmuştu. En iyisi telefonla babamı aramaktı. Sanki başka bir seçeneğin var Aydan! Telefonumu aradım ama bulamadım. Koşarken cebimden düşmüş. Burak'a döndüğümde o da telefonunu arıyordu. Onunki yanındaydı.
"Çekmiyor. Allah'ın belası telefon çekmiyor. Kahretsin!"
Yapacak bir şey kalmamıştı. Issız bir ormanda gecenin köründe ne yapabilirdik ki? Hiç bir şey. Sabahı beklemekten başka bir seçeneğimiz kalmamıştı. Koşmaktan bedenim yeterince yorulmuştu. Üstümdeki kot cekete iyice sarıldım ve en yakındaki kuru bir ağacın gövdesine yaslandım. Başımın ağrısı geçmemişti ama bunu umursamıyordum. Yaşananlar beni o kadar yormuştu ki gözlerim kapanıyordu. Yarının nasıl geçeceğini düşünmek bile istemiyorum. Bu karanlık orman korkutmuyordu beni. Sonuçta yanımda beni koruyacak biri vardı.
"Keşke sadece dışardan korusan be Burak. Sana olan duygularımdan da beni uzaklaştırmasan. Kalbimde sana karşı oluşan duyguların katili de olmasan. Neyse, ben seni böyle sevmeye alıştım zaten..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uzun Bir Yol Karanlığa
Teen Fiction"Ne yaptığımı bilmiyordum. İçimdeki ruh sanki benim değildi. Bir anda bir silah sesi duyuldu. Korkudan gözlerimi kapatmıştım. Ne kadar gözüm kapalı bekledim orda bilmiyorum. Gözümü açtığımda Alkın'ı kanlar içinde gördüm. Yanağımın ıslandığını hisset...
