Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 3

James neemt meteen op 'Hé Nova, zijn jullie er nu al?' Ik knijp mijn ogen dicht om de tranen tegen te houden. 'Nee James, er is iets gebeurd...' Er ontsnapt een snik uit mijn mond. 'Oh nee, wat is er?!' vraagt James met lichte paniek in zijn stem. 'Papa en mama zijn weg, ik was bij het winkeltje van het tankstation wat lekkers halen en toen ik terug kwam was de auto met pa en ma weg. Mijn tas lag er wel, die moet uit de auto zijn gezet.' ratel ik. 'Shit. Bij welk hectometerpaaltje ben je? Ik kom er meteen aan, ga in het winkeltje staan voordat jou ook iets gebeurt,' zegt James. 'Oké, tot zo en doe voorzichtig alsjeblieft,' zeg ik en ik hang op.

Twee en een half uur later zie ik de auto van James het terrein oprijden. Ik grijp m'n tas en ren naar buiten. James stopt de auto en stapt ook gauw uit en omhelst me 'Noofje, we vinden ze wel!' We lopen samen naar de auto en gaan zitten. 'Vertel me nog eens rustig wat er precies is gebeurd,' zegt James en ik vertel hem het hele verhaal van het begin tot het eind.
James zucht, 'Jeetje, dat is inderdaad heel raar. Ik kan me niet voorstellen dat ze je zomaar achter hebben gelaten, zo zijn ze niet!' Ik ga met mijn handen door elkaar en zeg vol frustratie 'Ik weet het ook niet J. laten we terug gaan naar het huis, we kunnen nu toch niets doen. Over 24 uur kunnen we de politie pas om hulp vragen...' James knikt, 'En je hebt ook al geprobeerd ze te bellen, toch?' 'Ja,' zeg ik verdrietig, 'allebei misschien wel twintig keer maar iedere keer krijg ik meteen de voicemail.' James pakt mijn hand en zegt: 'Rustig maar, we gaan nu naar huis en zoeken alles daar verder uit. We hebben altijd elkaar nog.' En zo rijden we terug naar huis.

Eenmaal weer terug in het huis, gaan James en ik alles nog eens na. Er moet toch een aanwijzing zijn voor wat dan ook? 'He Nova, heb je al in je tas gekeken?' Vraagt James ineens. 'Ja, even gauw gekeken of het echt mijn tas is, hoezo?' Ik neem een slok van m'n ijsthee. James staat op, pakt de tas en gooit 'm helemaal leeg boven de eettafel, 'James! Wat doe jij nou?!' Ik sta ook op en ga naar de tafel. 'Kijken of er iets in zit wat er niet in hoort, of misschien mist er toch iets,' zegt hij bedenkelijk. Ik kijk tussen de spullen en zie daar een papiertje liggen. Ik pak het blaadje en James komt er ook bij staan en leest over mijn schouder mee:

Aan Nova en James.
Als jullie dit vinden, betekent het dat wij jullie oud en wijs genoeg vinden voor de waarheid en dat er geen ontkomen meer aan is. Wij, Julia en Evert van Assen, zijn namelijk niet wie jullie denken dat wij zijn. Toen James twee was en Nova een half jaar, hebben wij jullie geadopteerd en wij zijn dus niet jullie biologische ouders. Jullie ouders zijn omgekomen tijdens de rit van het ziekenhuis naar huis toen Nova net was geboren, jullie waren de enige overlevenden. Daarna zijn jullie in een weeshuis beland en kwamen wij jullie daar na een half jaar tegen toen wij voor onderzoek bezig waren, wij zijn namelijk privé detectives. Niemand kan weten wat ons beroep is en wij konden dan ook niet langer voor jullie zorgen, omdat het te gevaarlijk zou worden. Nu James achttien is en Nova zestien, willen wij niet dat Nova bij James gaat wonen, omdat jullie allebei recht hebben op een eigen leven. Er is een plaats in het internaat dichtbij James gereserveerd voor Nova, alle spullen worden daar heen gebracht. Jullie hebben alle recht om boos op ons te zijn, maar het is niet anders. Jullie kunnen elkaar opzoeken wanneer jullie willen, maar dit is ook hoe jullie biologische ouders het zouden hebben gewild. Zorg goed voor elkaar en we zijn trots op jullie. Hoe ongelofelijk dit misschien ook mag klinken: we houden echt van jullie en jullie hebben voor ons altijd gevoeld als onze eigen kinderen.
Liefs,
Julia en Evert.

'Holy shit.' Roepen James en ik in koor uit.