Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 23

Milou laat haar hoofd hangen. 'Ik heb er inderdaad een genomen, eentje maar dat is alles. Ik hoopte dat het al die rotgevoelens weg zou halen, maar het werkt niet,' geeft ze dan toe. Ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar schouders. 'Goed dat je het vertelt, maar pillen zijn echt niet de oplossing! Hoe kom je eraan?' vraag ik. 'Nou, toen jij weg was ben ik van het landgoed gegaan om een eindje te gaan wandelen. Ik wilde even weg van hier, van alles. Al die herinneringen van die ene nacht werden me even te veel. Ik kwam een best wel lieve jongen tegen die mij zag huilen en toen hebben we gepraat, het was eigenlijk wel fijn om alles kwijt te kunnen aan iemand die ik totaal niet ken,' ze zucht even. 'Doe maar rustig aan, dan komen we maar te laat voor het eten. Zal ik een glaasje water voor je pakken?' vraag ik aan haar. Ze knikt.

Als ze een paar slokken heeft genomen gaat ze verder. 'Die jongen dus. Hij zei dat hij wel een oplossing had voor dat rotgevoel, een oplossing die snel zou werken. Ik vroeg wat het was en toen liet hij mij een potje zien met pillen. Ergens wist ik wel dat het niet goed was om het aan te nemen, maar het was zo verleidelijk Nova! Ik nam het aan en hij is toen nog even met me meegelopen naar het internaat. Ik wilde niet dat iemand erachter kwam dus heb ik ze in een leeg potje dagcrème gedaan zoals je wel doorhad...' Ik weet even niets te zeggen of te doen. Het is logisch dat ze zo snel mogelijk van het rotgevoel wil afkomen. Ze heeft ook zoveel meegemaakt afgelopen tijd. 'Hoeveel pillen was je van plan te gebruiken?' vraag ik dan. 'Weet ik niet, gewoon tot het rotgevoel niet meer terug zou komen denk ik,' zegt ze. 'Maar zo werkt het niet Lou! Je kijkt genoeg films en alles om dat te moeten weten. Als je die pillen slikt, voel je je misschien goed. Zodra ze zijn uitgewerkt voel je je nog slechter, laat staan als je ermee stopt,' zeg ik terwijl ik haar bijna dwingend aankijk. Ik besef heel goed dat ik misschien overkom als haar moeder of zoiets, maar ik kan dit niet laten gaan. Ik kan gewoon niet toekijken hoe mijn kamergenoot en vriendin zichzelf kapotmaakt. 'Ja, maar dat hoeft niet zo te zijn. Ik weet ook niet wat ik dacht en het hielp ook niet echt, dus ik zou er toch niet lang mee door zijn gegaan. Maar wat moet ik dan Nova? Wat moet ik dan!?' zegt ze met betraande ogen. Ik voel haar onmacht, ik heb het zelf ook meegemaakt toen het slecht met me ging op mijn vorige scholen. Ik weet hoe het is om je niet veilig te voelen op een plek waar je iedere dag moet zijn. Ik weet hoe het is om geen uitweg te kunnen verzinnen, maar ik weet ook dat het uiteindelijk goedkomt. Hoe ga ik dit wijs kunnen maken aan Milou? Ik weet nog goed dat mijn ouders, of nou ja adoptieouders dus blijkbaar, zo vaak hebben geprobeerd mij gerust te stellen, maar dat het nooit echt werkte... Je moet het zelf doen en niemand kan je helpen met een strijd met jezelf. Ik geef haar een tissue, 'Wat jij moet doen is niet voor je gevoel weglopen, laat het toe. Ja, je voelt je verschrikkelijk nu en ja, daar heb ik ook geen oplossing voor. Maar Milou, niemand kan jou hiermee helpen. Ik kan je zeggen dat het wel goedkomt, maar daar heb je niets aan. Laat je gevoel toe, dan gaat het uiteindelijk weg. Al duurt het een week, alles is beter dan dat je straks in een afkickkliniek eindigt.' Milou kijkt naar me op, haar ogen zijn rood van de tranen en haar pupillen nog steeds groot van de pillen. 'Je hebt gelijk. We gaan die pillen nu door de wc spoelen!' zegt ze dan met aardig wat overtuiging. Zo ken ik de optimistische Milou weer terug.

Als we de badkamervloer van de pillen hebben verlost en deze door de wc hebben gespoeld, moeten we toch echt naar het avondeten. Milou ziet er alleen echt niet uit zo en iedereen zal vragen stellen, wat we vooral nu niet kunnen hebben. We waren ook al niet in de lessen, dus dat zal erg verdacht staan. 'Hé, ik heb nog wel wat noodles waar alleen gekookt water bij moet... Zullen we die anders eten? Dan hoeven we vandaag de kamer niet meer af en dan kunnen we lekker bijkomen,' stel ik voor. Milou's gezicht klaart op, 'Goed plan, het zijn toch wel kipnoodles, hè?' Ik lach, 'Natuurlijk!'

Als we de noodles ophebben zijn we zo moe van de hele dag dat we al om half acht slapen, ik ben blij dat het toch nog een beetje goed is gekomen met Milou vandaag.