Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 37

'James is mijn enige familie nog en ik lag daar in het ziekenhuis. Ik was doodsbang, echt zo bang Dylan,' er rolt een traan over mijn wang. Dylan veegt deze voorzichtig weg. 'Ik lag daar maar, te wachten tot hij kwam. Het duurde maar en duurde maar. Toen hij er eindelijk was, moest hij na tien minuten alweer weg vanwege zijn werk. Ik lag daar niet omdat ik een gebroken been had! Ik heb verdomme een hartaanval gehad! Een hartaanval!' Ik ben begonnen met schreeuwen. Ik voelde, of nee vóel me achtergelaten door hem. Gedumpt. Gedumpt in het internaat, dan is die maar van zijn zusje af. De tranen stromen over mijn wangen en ik snik luid. Dylan slaat beide armen om me heen en drukt me stevig tegen zich aan. Hij geeft kusjes op mijn haar en wiegt me heel zacht heen en weer, ik word er wat rustiger van, maar het verdriet lijkt alleen maar toe te nemen. 'Het leek net alsof het hem niets boeide, elke keer heeft hij wel een excuus om me niet te zien. Dit is niet de eerste keer, voor de hartaanval heeft hij ook al zo vaak onze afspraken afgezegd. Ik heb geen familie meer, Dylan,' mompel ik tegen zijn schouder aan. Hij maakt sussende geluiden, 'Stil maar, je hebt mij altijd nog. Ik ben er voor je, altijd. Vanaf nu ben ik je familie. Ik ben je broer, je beste vriend, je grote liefde en jij bent mijn alles. Voor altijd, hoor je me,' hij verslapt zijn greep en pakt mijn gezicht met twee handen vast en herhaalt het nog een keer: 'Voor altijd.' Zijn ogen zijn de eerlijkheid zelf, ik knik en werp me dan weer tegen hem aan.

'Schatje, kom. Het is tijd voor ons plan,' hoor ik de fluisterende woorden van Dylan. Ik open mijn ogen en lig nog steeds in zijn armen, ik ben was blijkbaar in slaap gevallen... Ik gaap even en ga dan rechtop zitten. 'Is Milou al in jouw kamer?' vraag ik met een krakerige slaapstem. Hij knikt en staat op, 'Ik ga nu in haar bed liggen, over een half uur komt als het goed is de controle. Ga jij maar lekker slapen. Als de controle voorbij is kom ik vanzelf bij je liggen, maak je je maar nergens druk om.' En dat doe ik. Ik kruip onder mijn dekens en kijk hoe Dylan in het bed van Milou gaat liggen. Ik kan alleen niet meteen weer slapen, waardoor ik het merk als de deur opengaat. De controle. Ik weet nog hoe het vroeger was om te doen alsof ik al sliep, zorgen dat je ademhaling zo klinkt en eruit ziet alsof je slaapt terwijl je hart als een gek tekeer gaat. Precies dat heb ik nu weer. Het lijkt minuten te duren voor de deur weer sluit, maar ik dan eindelijk het geluid van een sluitende deur hoor sla ik een diepe zucht. Ik hoor hetzelfde uit het bed tegenover me komen. Ik ga rechtop zitten en leg een vinger op mijn lippen om Dylan te laten weten dat hij voor de zekerheid nog even stil moet zijn. Hij knikt, maar staat al wel op uit het bed en kom naar mij toe. Ik sla de dekens alvast voor hem open en hij gaat stilletjes naast me liggen. Ik kruip tegen hem aan en val dan eindelijk weer in een diepe, vertrouwde slaap.