Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 33

Daar staan Dylan en ik dan, voor het kantoor van de directrice. De vrouw van de inspectie is nu met de directie aan het praten en ik weet nu al dat het niet veel goeds is wat zij te vertellen heeft... Iedere keer als Dylan en ik elkaar aankijken, kunnen we onze lach niet inhouden. 'Hou nou op,' proest ik als ik voor de zoveelste keer niet meer bijkom van het lachen. 'Ja, maar je had haar hoofd moeten zien toen ze jou in de badkamer hoorde. Ge-wel-dig!' Dylan moet er weer om lachen. De deur gaat open en de vrouw van de inspectie komt eruit lopen, 'Haal die grijns van jullie gezicht en ga naar binnen, snel een beetje!' Die is geïrriteerd, zeg. Zo erg was het nou ook weer niet, denk ik in mezelf. Dylan pakt mijn hand en samen lopen we het kantoor binnen. De directrice zit al in haar stoel te wachten op ons met een streng gezicht. 'Dus jij bent Nova?' vraagt ze knikkend naar mij. 'Ja, mevrouw,' antwoord ik braaf. Ik voel een zachte por in mijn zij van Dylan en ik por hem zachtjes terug in de hoop dat hij de boodschap snapt dat hij zich moet inhouden. Ik kan het niet maken om hier nog eens in lachen uit te barsten. 'Knap hoor, je zit hier nog maar net in het internaat en nu al in de problemen. Weet je, ik had verwacht dat je slim genoeg zou zijn om je te gedragen. Nee, niet eens gedragen, maar op zijn minst aan de regels te houden! Vooral met jouw geschiedenis, het is niet niets wat je hebt meegemaakt en ik snap dat je wat te verwerken hebt. Maar drank en op een kamer slapen met een jongen? Dat gaat te ver jongedame. Het is dat ik je ouders niet kan bellen, omdat je die niet meer hebt, maar anders...' Dylan doet pissig een stap naar voren en onderbreekt de preek van de directrice. 'Hoe durf je, vuil wijf! Dat neem je terug! Je hebt geen idee wat ze heeft meegemaakt, dus laat haar ouders erbuiten. Dit gaat tegen alle principes in. Nova, tijd voor jou om te gaan, ik handel dit wel af.' Ik pak zijn arm vast, 'Dylan, het gaat wel. Doe dit nou niet, we hebben er allebei schuld aan.' Hij draait zich om en zijn ogen staan zo boos als ik ze nog nooit eerder heb gezien, 'Nova, ga!' zegt hij nog een keer, maar deze keer harder. Voordat de directrice nog een woord kan zeggen loop ik het kantoor uit, want eerlijk gezegd heb ik ook helemaal geen zin in dit gezeur. Het besef dat ik geen ouders meer heb, komt in een klap binnen. Dit is de eerste keer dat ik deze klap voel, alsof ik nu pas echt merk wat het betekent om geen ouders meer te hebben. Ik wil verder lopen en naar mijn kamer gaan, maar mijn benen luisteren niet meer en ik zak tegen de muur op de grond. En dan houd ik het niet meer, de tranen stromen over mijn wangen. Het gevoel gaat steeds verder mijn lichaam in, het verdriet wordt me te groot. Ik voel het steken in mijn hart, nooit zal ik mijn ouders zien. Nooit zal ik mijn adoptie ouders meer zien. Ik ben een wees. Ik hoor ver weg een deur opengaan en dan wordt alles zwart.