Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 35

Ik glimlach naar hem. Het maakt me niet uit dat hij mij op mij zo niet charmant ziet, hij is er en dat is alles dat telt. Toch heb ik heel veel dorst, dus wijs ik voorzichtig met mijn vinger naar het bekertje naast mijn bed. Dylan snapt de boodschap. Hij pakt het bekertje en brengt het rietje naar mijn mond. Gulzig drink ik van het water. 'Hartaanval? Hoe kan dat?' vraag ik met een krakerige stem. Dylan zet het bekertje weer op zijn plek en pakt mijn hand met zijn beide handen vast. 'Dat weten we niet. Er is in elk geval niets ergs met je hart aan de hand. Ze verwachten dat er iets is geweest dat je allemaal te veel werd. Je gezicht was ook helemaal betraand toen ik je vond,' antwoordt hij met tranen in zijn ogen en een trillende onderlip. 'Ik was zo bang dat ik je zou verliezen, Nova,' voegt hij eraan toe. Een traan rolt over zijn wang. 'Kom,' zeg ik en hij legt zijn hoofd zachtjes op mijn buik. Met mijn hand streel ik langzaam over zijn rug. Ik probeer niet naar de slangetjes in mijn handen te kijken, bang om weer in paniek te raken.
We liggen een tijdje zo samen als we onderbroken worden door de deur die opengaat. Dylan en ik kijken allebei op en Milou staat daar met een schuldig gezicht in de deuropening. Dylan staat op en gaat beschermend naast me staan, 'Jij hoort hier niet te zijn.' Ik leg mijn hand op zijn arm, 'Het is oké, kom verder Milou.' Milou loopt twijfelachtig het kamertje binnen en Dylan blijft staan waar hij staat. Als ik hem zachtjes in zijn arm knijp, komt hij eindelijk in beweging. Milou gaat op de stoel naast mijn bed zitten en kijkt me angstig aan. 'Ik weet dat we nog niet helemaal on speaking turns zijn, maar toen ik hoorde over je hartaanval moest ik wel komen. Oh Nova, ik vind het zo erg en ik voel me zo schuldig.' De tranen springen in haar ogen. Ergens voel ik medelijden voor haar, maar diep van binnen weet ik dat zij wel een van de redenen is waardoor het teveel werd. Dat kan ik haar natuurlijk niet zeggen, dus zeg ik wat iedereen zou doen: 'Het is jouw schuld niet.' Ik zie Dylan nijdig kijken en ik kijk streng terug om aan te geven dat hij zich er niet mee moet bemoeien. 'Wanneer mag je hier weg? Komt het ooit nog helemaal goed? Zeg me van wel, anders lig ik hier binnenkort ook,' Milou is nu echt begonnen met huilen. Het gevoel van medelijden neemt over en ik pak voorzichtig haar hand vast. 'Ik zal straks van de dokter horen wanneer ik weer weg mag. En natuurlijk komt het weer goed, ik heb gewoon wat tijd nodig om alles een plekje te geven. Het is me teveel geworden en daar kan niemand wat aan doen. Nu wil ik even rusten...' Zeg ik tegen haar. 'Dankjewel Nova, dankjewel. Natuurlijk, ga maar lekker rusten, ik ga al naar het internaat!' Ze staat op en knikt nog een keer naar Dylan voor ze de kamer verlaat.