Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 14

Oh nee, nu gaan we het krijgen hoor. Dylan en ik schrikken ons wild en we draaien ons met een ruk naar Milou toe. 'Hé, nu al terug?' probeer ik voorzichtig. Milou kijkt me vuil aan, 'Ach schei toch uit. Wat heeft dit te betekenen?' Ik had dit nooit verwacht. Natuurlijk wist ik ergens wel dat Dylan en ik het niet voor altijd verborgen konden houden, maar dat Milou er op deze manier achter moet komen is inderdaad wel zuur. Ik snap alleen niet waarom ze zo pissig doet, ik bedoel zo erg is het toch ook weer niet. Van de schrik ben ik in een klap bijna weer helemaal nuchter. Dylan legt zijn hand op mijn rug, 'We komen net uit de stad en hebben het erg gezellig gehad. Dat heeft dit te betekenen,' zegt hij terwijl hij Milou recht aankijkt. Ze blijven elkaar voor een paar seconden stil aankijken, ik word er bijna bang van. 'Jongens, kan iemand mij vertellen wat hier gaande is?' vraag ik. Milou recht haar rug, 'Ja, maar zonder hém,' zegt ze. Ik zucht, 'Ik spreek je morgen Dylan,' zeg ik tegen hem. Ik geef hem een kus en hij loopt naar zijn eigen kamer.

Samen met Milou loop ik onze kamer binnen en dan houd ik het niet meer. 'Moest je nou zo bot doen? Het slaat nergens op, ik was gewoon uit met iemand. Ja, jij wist niet met wie maar dat geeft jou nog niet het recht je zo te gedragen!' Schreeuw ik tegen Milou. Ik weet niet wat voor houding ik me moet geven dus plof ik maar op bed met mijn armen over elkaar. Milou doet hetzelfde op haar bed. 'Luister, ik vind het echt niet erg dat je uitgaat met iemand zonder het te vertellen... Maar Dylan?! Je maakt een grote fout, een hele grote fout,' zegt ze nu minder boos. 'Fijn hoor, dat je me toestemming geeft, maar ik wil niet zomaar met iemand uit; ik wil met Dylan uit. Of je het nou leuk vindt of niet. Er is niets mis met hem, in tegendeel,' spreek ik haar tegen. Milou gaat gefrustreerd met haar handen door haar haren, 'Je snapt het echt niet, hè? Hij is dé badboy van het internaat. Hij rookt en weet ik het wat nog meer, hij heeft slechte invloed op mensen en zo te zien ook op jou,' zegt ze. Wat ze ook zegt, ik word er alleen maar bozer om. 'Ja, hij rookt. So what? En hij heeft geen invloed op me, ik ben mezelf en doe wat ik wil en niemand kan dat veranderen. Niemand!' Milou staat op. Ik ook, want ik laat haar niet hoger staan dan ik. 'Oh nee?' vraagt ze en ze wijst met een vinger naar me, 'Heb je jezelf al in de spiegel gekeken? En jezelf al geroken? Je ruikt en bent een wandelende fles alcohol!' Daar heeft ze gelijk in, ik heb gedronken. Iets te veel zelfs, maar daar heb ik nu nog amper last van. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft, maar ik voel me eindelijk geaccepteerd hier... 'Ja, ik heb wat gedronken, maar ik koos daar heus zelf voor. Ik pas echt wel op mezelf hoor, dat hoef jij niet te doen,' zeg ik dan op een verrassend rustige toon. Milou ontspant een beetje. 'Oké, als jij het zegt. Maar zeg niet dat ik je niet heb gewaarschuwd als er iets gebeurt,' zegt ze dan. 'Prima,' is mijn antwoord. 'Fijn,' antwoordt zij daar weer op. En dan houd ik het niet meer. Ik begin keihard te lachen. Milou doet mee. 'Kom, laten we er nog wat leuks van maken. Ik doe wel alsof ik het een leuke jongen vind, dus vertel... Hoe is hij? Wat hebben jullie gedaan?' vraagt Milou nieuwsgierig. Samen gaan we op mijn bed zitten en vertel ik haar over Dylan tot we zo moe zijn en in slaap vallen.