Melancholia

Rozdział 7

Pov. Stark

-Co z małym?- spytał Clint, gdy tylko wszedłem do salonu. Westchnąłem ciężko i opadłem na fotel, dając upust całemu zmęczeniu.

-Zasnął- mruknąłem, odchylając głowę na skórzane oparcie i zamykając oczy. Głowa mnie bolała od tego wszystkiego. To był błąd i teraz to wiedziałem. Powinienem był go posłuchać, kiedy mówił, że jeszcze nie chce iść do szkoły. Przecież by mnie nie okłamał. Należało zaczekać, aż sam stwierdzi, że to już czas. A teraz... nie był gotowy. To było za szybko. On o tym wiedział. A ja go nie posłuchałem. Po prostu kazałem mu iść, myśląc, że robię coś dobrego. Że to mu wyjdzie na dobre. Nie wyszło. Przeżył przeze mnie kolejną traumę i teraz pójście do szkoły będzie jeszcze trudniejsze.

-Dzwoniłeś do szkoły?- spytała Nat. Zawsze kiedy jej wypowiedź dotyczyła Petera, jej głos był taki... troskliwy. Jakby mówiła o swoim rodzonym dziecku.

-Mhm... tak, dzwoniłem przed chwilą. Zwolniłem go do końca dnia- powiedziałem cicho, wciąż mając zamknięte oczy.

-A do...- zaczęła, jednak nie dałem jej skończyć, wiedząc dobrze, o co chce zapytać.

-Zadzwonię później i załatwię mu kolejne zwolnienie- oświadczyłem stanowczo. Znów zapadła cisza. Wszyscy się o niego martwiliśmy. Wszyscy pokochaliśmy tego dzieciaka i już nikt nie wyobrażał by sobie wieży bez niego. Najlepiej obrazował to fakt, że każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu dostosował swoje życie i nawyki do planu Petera, żeby tylko czuł się tu dobrze.

-Tony... co tam się stało? Że aż musiałeś po niego jechać?- spytał Steve, splatając dłonie na kolanach. Wziąłem głęboki oddech i przeczesałem włosy dłońmi.

-Nie mam pojęcia. Peter nie chciał mi nic powiedzieć. Po prostu... siedziałem pod szkołą, a on nagle wpadł mi do samochodu i zaczął błagać, żebym zabrał go do domu i...

-Czekaj czekaj- przerwał mi Steve, a ja posłałem mu nieco zirytowane spojrzenie- jak to siedziałeś pod szkołą?- spytał, unosząc jedną brew.

-Em... Peter panikował, więc obiecałem mu, że będę poczekam na parkingu- wyjaśniłem krótko. Blondyn westchnął ciężko i pokręcił głową.

Pov. Peter

Podniosłem się gwałtownie do siadu, głośno oddychając. Znowu. To się znowu działo. Jęknąłem, przyciskając dłonie do twarzy i opadając na poduszkę. Znowu koszmary. Znowu bar. Znowu... Deadpool.

-Jarvis, gdzie jest pan Stark?- spytałem, z zamkniętymi oczami.

-W salonie, panie Parker- usłyszałem odpowiedź i pokiwałem głową. Ciche, niezadowolone miauknięcie dobiegło mnie z pod kołdry. Odchyliłem ją i uśmiechnąłem się lekko, widząc kota, który wyszedł szybko i ułożył się na moich nogach. Zerknąłem na zegar. Szesnasta zero trzy. Westchnąłem ciężko. To mi się nie podobało. Źle się czułem. O tej porze powinienem być na siłowni. A teraz... teraz nie wiedziałem nawet która godzina. Wszystko było nie tak. Nie tak jak powinno być. Nie tak jak należało. Nie chciałem iść do szkoły i nie chciałem spać w dzień. Nie chciałem przerywać tego wszystkiego. Nie chciałem robić tego wszystkiego. Nie chciałem... zaczynać od nowa. Czułem, że już nic nie jest stałe i bezpieczne tak jak wcześniej. Teraz znów wszystko zaczynało być nagłe i niespodziewane. Nie chciałem wracać do takiego życia. Do życia w niepewności i strachu.

Wstałem ciężko z łóżka i przeciągnąłem się, a Avi wydał z siebie oburzone fuknięcie, po czym czmychnął do swojego legowiska. Westchnąłem ciężko. Nie spałem nawet dwudziestu minut.

-Pieprzone koszmary- mruknąłem pod nosem, ruszając mozolnie w stronę drzwi. Musiałem porozmawiać z panem Starkiem. Przeprosić go i podziękować. Nie chciałem być dla niego problemem. Naprawdę nie chciałem. Ale... chyba naprawdę mu nie przeszkadzałem. Ciągle mi to powtarzał. Zapewniał mnie, że mu na mnie zależy i nie jestem kłopotem. Że... że jestem członkiem rodziny. I naprawdę coraz bardziej się tak czułem. Nie jak gość, intruz, tylko jak mieszkaniec i członek rodziny. Ktoś, kto ma prawo tu być tak samo jak wszyscy inni. Kogo nikt nie może wyrzucić. Czułem... czułem, że to mój dom. Po prostu dom.