Evicted (TLS #2 - COMPLETED)

Epilogue

Hi! I'm back! Natapos ko na yung Attack on Titan hanggang sa huling available na episode lols. Sorry for the delayed update. Nagaadik na naman ako. But yeah, saying goodbye to Arci and Brent. Thank you for reading all the way here.

***

My hands were trembling as I stare at the blazing fire before me.

My car exploded.

It exploded, just right before I got near it.

"As long as I'm alive, you'll never be happy! Tandaan niyo yan!"

"Rebekah! Rebekah!"

"Arci! Arci!"

I can hear people calling out my name. Gustong gusto kong sumagot pero hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Masakit rin ang buong katawan ko lalo na ang likurang parte ng ulo ko.

Sunod sunod ang pag-tulo ng luha ko habang naririnig ko ang mga hagulgol ni Mommy at boses ni Brent na paulit-ulit na tinatawag ang pangalan ko. I can even hear my friends talking to some people to immediately search the area of the explosion to find me.

"Tita, calm down. Wala po sa loob ng sasakyan si Arci. Ibig sabihin ay mataas ang posibilidad na ligtas siya." I heard Forbes voice trying to stop my mom from crying.

Hindi ko makita kung nasaang parte sila ng parking lot pero rinig na rinig ko ang boses nilang nag-uusap so I think I'm just near their place. All I need to do now is to make them know I am here or else I'll die of blood lost.

Sinubukan kong bumangon at tumayo pero hindi ko maigalaw ang buong katawan ko maliban sa mga kamay kong nanginginig parin.

"I-I'm h-here..." Pilit kong sigaw pero nauwi lang rin sa bulong. Naiiyak na lang ako habang paulit-ulit na sinusubok na marinig nila.

I can't die here.

Mommy would be left alone if I die now. Brent would surely lost his mind if I leave. No. Hindi pwede!

"Everyone keep quiet! Please turn off the sirens for awhile!" Rinig kong sigaw ni JD. Dahil sa narinig ay muli akong nabuhayan ng loob at muling sinubukang mag-salita.

"That was Rebekah!" Rinig kong bulalas ni Brent.

"Rebekah?! Babe! Where are you?!"

"I-I'm h-here!" Nakarinig ako ng ilang mga hakbang bago ko nakita ang dalawang pares ng sapatos ni Brent sa harapan ko.

"She's here!" Tawag pansin niya sa iba bago ko naramdaman ang presensya niya sa tabi ko. He immediately held my hand and kissed the back of it. Bumilis ang pag-tulo ng mga luha ko nang makita ko ang sunod-sunod ring pagtulo ng mga luha ni Brent.

"I thought I lost you," umiiyak nitong saad habang marahang hinihipo ang noo ko. We are now currently inside an ambulance at papunta na ng ospital.

My friends sent my mom home first, something I'm grateful about. Ayokong makita ako ni Mommy sa ganitong lagay. It would devastate her even more.

Pinisil ko ang kamay ni Brent dahil yun lang ang kaya kong gawin sa ngayon. I still can't move my body and there's an oxygen mask covering my mouth kaya hindi ako makapagsalita.

"I'm sorry for not being there, babe." Bulong niya kasunod na naman ang ilang luha.

"I'm sorry..." Paulit-ulit niyang bulong bago ako tuluyang nawalan ng malay.

"Daddy!" Sunod-sunod ang mga tiling pinakawalan ko at iilang hagikhik at tawa habang hinahabol ako ni Daddy.

The feeling was so light. Napakaganda ng paligid, at kasama ko si Daddy. I kept on teasing him about getting too old to catch me kaya naman kahit hingal na hingal na siya ay pilit parin niya akong hinahabol.