'Till We Meet Again

CHAPTER 17

Liden's POV

"San mo ba ako dadalhin Liden?"

"Don't worry Marianne, hindi ka mapapaano. You will be safe with me."

"Alam ko namang safe ako kapag kasama kita, pero bakit ba ayaw mong sabihin kung saan mo ako dadalhin?"

Aishh! Ewan ko ba kung lutang si Marianne ngayon at hindi manlang niya maisip na I have a surprise for her. At may surprise bang dapat sabihin sa isusurprise? Wala diba? By the way, I'm hoping that this day become successful. Sana magustuhan ni Marianne ang surprise ko sakanya.

"I have a surprise for you Marianne!"

"Wow hah, porke nalaman mong pinatawad na kita ay may pa surprise surprise ka ng nalalaman hah! Ikaw Liden hah!"

Bigla akong natigilan sa sinabi niya. Hindi ko alam kung mapapangiti ba ako sa sobrang cute ng pagkakasabi niya o matatameme nalang dito. Aishh, I don't know! I mean ang tagal na ng taon na nakalipas noong huli kong surpresahin si Marianne kaya normal lang siguro na kabahan ako na parang ewan rito. Haysstt! I need self confidence.

"Para kang ewan Marianne!"

"Eh bakit hindi mo sinama yung kaybigan mo, si Marcus?"

Aishh, hanggang dito ba naman Marcus parin Marianne? Bakit ko naman sana siya isasama kung gusto ko lang na tayong dalawa. Kung gusto ko lang na ikaw at ako lang ang magkasama. Kung gusto ko lang na sulitin ang gabing ito na kasama ka. Gusto kong ibalik ang dating kami, sa kung paano ko siya napapakilig at sa kung paano niya ako napapasaya. Gusto kong ibalik yung dating kami na nagmamahalan lang. Oo, ilang taon akong naging duwag para lumaban pero I think it is a sign na, na I need to fight na talaga.  I want Marianne to be mine again!

"Paano ko siya isasama eh may trabaho siya?"

"Ay, oo pala! May trabaho pala yung canong yun. But nevermind, I don't want to talk about him muna."

Umay, wala akong maisip na topic namin. Ayaw ko namang mailang dito si Marianne, kaya brain please function well. Ayaw kong maboring si Marianne. I want to make her happy lang tonight! Maya maya pa ay dahil wala akong maisip na topic ay naidipan ko nalng na kantahan siya.

"Marianne, gusto mong kantahan kita?"

Pansin ko namang natigilan siya sa sinabi ko. Napatingin siya saakin at hindi ko alam kung matatawa ba ako kase naman nagsisimula na yung pag red ng mukha niya. WHAHAHA bilis niyang kiligin. Shit, nanlalambot yung puso ko eh! Ang cute niya kasing  kiligin. Awit!

"Go! Please kantahan mo ako Liden! I really really damn missing your sweet voice!"

The fvck! Para na akong tanga rito na pinipigilan ang pagngiti ko. Umay, nadale ako dun ah. Lakas na talaga ng tama ko sa babaeng ito, sobrang lakas. Grabe yung imapact nung sinabi niya saakin. Kahit lalaki ako, yawa kikiligin at mamumutla ako rito. Umay, pigilan niyo ako. Ayaw kong magmukhang tanga sa harap ni Marianne.

"Boses ko lang na miss mo? Hmp." Nag pout pa ako diyaan, WHAHAHA

Nagulat naman ako ng biglang tumawa na parang ewan si Marianne. Pati ako ay hindi ko na rin mapigilang matawa, eh nakakahawa kaya yung pagtawa niya. Umay I miss this.

"Para ka talagang ewan!" Sabay batok saakin. "Mag focus ka nga diyan sa pagmamaneho mo at magsimula ka na ring kumanta."

"Ok ma'am eto na WHAHHAA"

So ayun, nagsimula na akong kumanta. And guess what, ang napili kong kantahin is Dynamite by bts! Bagay naman saakin yun kase hindi naman nagkakalayo ang itsura namin ni Taehyung, kaya alam ko na kung bakit ako pinagkakaguluhan ng mga kababaihan. Bahala na, sana magustuhan ni Marianne!