SÜVEYDA

11. BÖLÜM - HAPİS

🎵Perdenin Ardındakiler- Beni Kendinden Kurtar

Oy verip yorumlarınızı belirtirseniz çok sevinirim. Keyifli okumalar!

7 SENE ÖNCE

                  "Gitme izniniz yok Lilyum hanım." 

          Karşımdaki korumanın cümlesini duyunca çıldırdım, aynı şeyleri yaşamaktan bıkmıştım artık. Gözüme çarpan ilk şeyi elime alıp fırlatmam bir oldu.

             "Lilyum hanım, yapmayın."

           Kendilerini gelecek olan herhangi bir eşyadan kollarını yüzüne kapatarak koruyan adamlar aynı zamanda Lilyum'a dokunmadan onu içeride tutmaya çalışıyorlardı kapının önünde durarak.

           "Çekilin önümden!" Bağırtımla inleyen eve rağmen aldıkları emir yüzünden yerlerinden kıpırdamıyorlardı bile.

           "Size çıkın dedim!" Aralarından geçmeye çalışırken birinin kolumu tutmasıyla elini ters çevirip attığım tekmeyle yere düştüğünde diğeri belimden kollarıyla kavrayıp yerle bağlantımı kesmişti bile.

          "Özür dilerim." Beni özür dileyerek odama götürürken deli gibi bağırıyor kollarımı ve bacaklarımı kurtulmak için savuruyordum.

          Odama gelene kadar attığım çığlıklar boğazımı şimdiden acıtırken bıkmadan gözlerimdeki yaşlarla kurtulmaya çalışıyordum hapsolduğum kollardan. Odamın kapını açan hizmetliden sonra beni bırakıp kapıyı kapatırken elimi çoktan kapının arasına sokmuş ve bunu şiddetiyle bir çığlık daha koparmıştım.

GÜNÜMÜZ

               Gözlerimin önüne gelen anımı kafamı iki yana sallayarak kurtulduktan sonra arkamda hissettiğim hareketlilikle döndüm. Babam öylece durup bana bakıyordu, beni test ediyordu.

          "Böyle mi olacak artık?" Açık kapıdan sızan soğuk bedenimi dondururken bekledim, çok sakindim.

           Merdivenlerden diğerleri de inerken ablam "Lilyum, hadi yukarı çıkalım." dedi olay çıkarmamdan korktuğu için.

         Ablamı elimi kaldırarak sustururken gözlerimi babamın üzerinden çekmemiştim bile. Bu insanların evinde, onların gözleri önünde sadece beni değil, bizi düşürdüğü bu durum çok ağırıma gitmişti. Kapıyı yavaşça kapatıp babamın yanına yaklaştım ve gözlerinin içine bakarken "Yeniden mi?" diyebildim.

        Gözlerinde ufacık bir duygu kırıntısı aradım, zehir gözleri onu bile içten içe zehirlemişti, artık bunu kesinlikle anlamıştım. Tamamen zehirli ve tehlikeli biriydi o, etrafındaki bir piton gibi sarar ve öldürene kadar sıkardı. Onun zehri sizi sıkan kollarıydı.

           "Bu gerekli." Dedi sadece, senelerdir bana yaptığı ilk ve tek açıklamaydı bu.

           Gözlerim ablama döndüğünde gözleri dolu dolu vereceğim tepkiyi bekliyordu.

          Sadece Halil amca ve Mirza'nın da dahil olduğu bakışların arasında tek yaptığım merdivenlerden çıkıp odama gitmekti.

          Sakince odanın kapısını kilitledikten sonra pencereyi açtım, sigara paketinden çıkardığım bir dal sigarayı dudaklarımın arasına yerleştirdim ve çakmakla yaktım.