မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_28 (Zawgyi)

ေမာင္ထူးက တကယ့္ေကာင္။ ဗိုက္ဆာလို႔ လမ္းမွာတစ္ခုခုဝယ္ေကြၽးပါဆိုတာကို အမာစာေတြ မစားရဘူးဆိုၿပီး ဝယ္မေကြၽးဘူး။ အိမ္ေရာက္မွ ဆန္ျပဳတ္,ျပဳတ္တိုက္မယ္တဲ့။ ဆန္ျပဳတ္က အၾကာႀကီးျပဳတ္ရတာကို။ ဒီကဆာေနပါၿပီဆိုမွ။ စိတ္ကမၾကည္ေတာ့ဘူး။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္က ဘယ္လိုခ်က္ရတာလဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေမးေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မၾကည္လို႔ မေျပာျပဘူး။ "ငါအရမ္းအားျပတ္ေနၿပီမို႔ အိပ္ရာထဲကပဲ ေစာင့္ေတာ့မယ္"ဆိုၿပီး အေပၚထပ္တက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူဘာသူခ်က္ပါေစ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း ဗိုက္ဆာေနေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း မေနနိုင္ဘူး ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းလာမိတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ ေမာင္ထူးကလွမ္းေျပာတယ္ "ခဏေလး ရေတာ့မယ္"တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဆန္ေလးေတြကြဲေနၿပီ။ အဲ့ဒါနဲ႕ မီးဖိုခန္းထဲမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္။ ဗိုက္ထဲက အစာအိမ္ႀကီးကို အျပင္ထုတ္ထားရင္ ေကာင္းမလားလို႔။ အစာအိမ္ႀကီးသာ မရွိေတာ့ရင္ ဗိုက္လည္းဆာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့တာဆို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ တကယ္က အလုပ္လုပ္ေနရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက အစာအိမ္ကိုျဖည့္ဖို႔အတြက္မလား။ အစာအိမ္သာ မရွိေတာ့ရင္ တစ္ဝက္သက္သာၿပီ။ ဘာမွဝယ္စားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အစားအေသာက္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့လုပ္ငန္းမွန္သမွ် အကုန္ေဒဝါလီခံပဲ။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာက အစာအိမ္မရွိလို႔ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ သူကစားထားသမွ်အစာေတြကိုေခ်ၿပီး အာဟာရေတြကို လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြ ပို႔ေနရတာမလား။ သူသာမရွိရင္ ဘာဓာတ္ညာဓာတ္ေတြ ခမ္းေျခာက္ၿပီး ေသမယ္ထင္တယ္။ အဲ့တာဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္က အစာအိမ္ကို အျပင္ထုတ္စရာမလိုဘူး။ လွ်ာကအဓိကပဲ။ လူေတြက လွ်ာကိုအလိုလိုက္ေနၾကတာ။ လွ်ာကေကာင္းတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဇြတ္ေကြၽးခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ေဈးႀကီးေသာ၊ ဘာေသာ မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ လွ်ာကိုအရသာမခံနိုင္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ရၿပီ။ လွ်ာျဖတ္လိုက္လို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး။ လွ်ာမရွိေတာ့ရင္ စကားမေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။