မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

ဇာတ္သိမ္း

ေဆာင္းရာသီေရာက္ၿပီမို႔ထင္တယ္ ရာသီဥတုက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ႕။ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္ေတာ့ ရွိေလာက္ၿပီဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မထခ်င္ေသးဘူး။ ဒီအိပ္ရာႀကီးက အရမ္းကိုႏြေးေထြးလြန္းေနတာမို႔။ အပူေပးစက္၊ အေအးေပးစက္ေတြ မႀကိဳက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္က ေဘးမွာရွိတဲ့ ခပ္ႏြေးႏြေးကိုယ္ခႏၶာႀကီးကိုေတာ့ အရမ္းသေဘာက်မိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ခါးေပၚမွာ ယွက္တင္ထားတဲ့ လက္ရဲ႕အႏြေးဓာတ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာနဲ႕ ထိကပ္ေနတဲ့ ရင္ခြင္တစ္စုံ။ အရာရာဟာ ႏြေးေထြးလြန္းေနတယ္။

သူ႕ကိုယ္လုံးေပၚတင္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ႐ုတ္လိုက္တယ္။ စည္းခ်က္မွန္မွန္ခုန္ေနတဲ့ သူ႕ရင္ဘက္ကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖဝါးနဲ႕ ထိကပ္လိုက္ၿပီး လက္ကေနတဆင့္ သူ႕ႏွလုံးခုန္ခ်က္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး။ အစပိုင္းမွာ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္နဲ႕ ခုန္ေနတဲ့ႏွလုံးက တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာတာကို ခံစားမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းက သိသိသာသာေကာ့တက္သြားတယ္။ သူနိုးလာၿပီ။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္စရာမလို။ သူ႕ႏွလုံးခုန္တာကို စမ္းၾကည့္တာနဲ႕ သူနိုးတယ္ မနိုးဘူးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိနိုင္တာမို႔။

ၿပဳံးစစနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးေပၚကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြခ်လိဳက္ရင္း ႏႈတ္ကေနလည္း"ေအးေသးတယ္ ျပန္အိပ္ဦး"ဆိုၿပီး တိုးလို႔ဆြဲဖက္လိုက္တယ္။ ျပန္အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ေနေပးလိုက္တယ္။ မေန႕ညက သူအိပ္ေရးပ်က္ထားတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္...

ေယာက္်ားေကာင္းဆိုတာ ႏွလုံးရည္နဲ႕ လက္႐ုံးရည္ျပည့္စုံရတယ္တဲ့။ အစကေတာ့ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘူး။ ႏွလုံးရည္ဆိုတာ ရင္ဘက္ထဲကႏွလုံးရဲ႕ အရည္ကိုေျပာတာလား။ ရင္ဘက္ထဲက ႏွလုံးကေတာ့ အရည္မထြက္ဘူးထင္တာပဲ။ ေအာက္ကႏွစ္လုံးကေတာ့ အရည္ထြက္တဲ့ဟာနဲ႕နီးစပ္တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ႏွလုံးရည္ဆိုတာ စာလုံးေပါင္းမွားေနတာေနမွာ အမွန္က "ႏွစ္လုံးရည္"လို႔ေပါင္းရမွာလို႔ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ထင္ထားခဲ့တာ။ ဟိုတေလာကမွ အမွန္ကိုသိတယ္။ ႏွလုံးရည္ဆိုတာ ႏွလုံးအရည္အခ်င္းကို ေျပာတာတဲ့။ ႏွလုံးလွတဲ့လူ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္တဲ့လူေပါ့။ အဲ့လိုထင္တာပဲ။ ဘယ္ဟာမွန္လဲမသိေပမယ့္ ေမာင္ထူးကေတာ့ ႏွလုံးရည္ေရာ၊ လက္႐ုံးရည္ေရာနဲ႕ ျပည့္စုံတယ္။ ႏွလုံးသားလွတယ္။ အားအင္ျပည့္ဝတယ္။ (2)နာရီေလာက္ကေတာ့ အသာေလးပဲ။