16.01.2021
Yine iyiymiş gibi davrandım akşama kadar iyi değilim ne yapacağımı bilmiyorum yazmak iyi geliyor gibi ama nereye kadar devam edeceğim bilmiyorum Dalga da iyiyim diyip duruyor biliyorum iyi falan değil iki yıl koskaca iki yıl oldu. Unutamıyorum. Ne zaman bir yere baksam anılar üstüme üşüşüp beni tüketiyor. Her yerde onu görüyorum.
Hiç iyi değilim.
Hemde hiç.
Annem hiçbir şey yaşanmamış gibi yapmaya çalışıyor ama ara ara gözleri doluyor görüyorum. Benim yüzümden. Babam da anneme uymaya çalışıyor ama o da kötü daha az yiyor artık. Abim annemlere uyamıyor sık sık gözlerini sinirle kapatıp mırıldanarak küfürler ediyor. Hepsinin sebebi benim. Gündüzleri okula gidiyorum iyiymiş gibi gülüyorum alıştım sanırım son senem seneye mesleğim olucak bunun için mutlu olmam gerek ama olmuyor bir türlü. Geceleri ise bambaşka bir durumda oluyorum. Gözyaşlarımı gece tutamıyorum mesela ya da gündüzleri taktığım maske geceleri yerleşmiyor yüzüme. Camın önüne oturup ayı izliyorum o zaman bile hep aklımda..
Sanırım hiçbir zaman unutmayacağım, unutamayacağım. İçim acıyor. Rol yapmaya alıştım takdığım maskeyi sevdim sevmek zorundayım daha fazla kendimi mahvedersem ayağa kalkamaz gibi hissediyorum. Bambaşka bir şehir bambaşka bir hayat ama yine aynı kişi acıtıyor içimi. Aklıma Sebahattin Ali'nin şu sözü geldi bugünün sözü olsun
"Acılar kalbimi nasırlaştırdı ve kalbim,her zaman üzerine basılan bir nasır gibi sızlıyor yalnız ben artık bağırmıyorum, bağıramıyorum"
Bağıramıyordum. İşkenceden farksızdı bu sol yanımda taşıdığım acı. İçinde sen varsın kıyamıyorum kurşunları dizmeye her şeye rağmen kıyamıyorum.
Neden böyleydi?
Neden hep en sevdiğimiz yaralardı ki bizi?
Çok sevdik diye mi?
Çok güvendik diye mi?
Yoksa çok değer verdik diye mi?
Niye?
Ağlıyorum mesela
İnsan ağlatır mı sevdiğini?
Ama hep sevdiği ağlatıyor.
Bazen çıkıp gelip gözyaşlarımı silersin diye umutlanıyorum yine bana güzelim dersin belki yine dans ederiz ay ışığında...
Hayaller gerçek olmayınca acıtıyor insanın içini. İyi gelmiyor kaçıp gitmek. Biliyorum gelse de kolay affedemem. Ama affederim. Git diyemem. Nasıl denir ki? Kal da diyemem. Karşıma çıksan yine hızlı atıcak kalbim bunu da biliyorum. Hep sızlıyor bir şeyler aynadaki kız eskisi gibi gülümseyemiyor hep bi buruk tebessüm...
Ne zaman biter bu acı?
Ne zaman farkına varacağım bana iyi gelmediğini?
Ama bir o kadar da sensiz yapamadığımı
Ne zaman unutacağım seni sevgilim?
Almila Akay
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SARSINTI
Novela JuvenilGüven kolay kazanılan bir şey değildi ama kaybetmek çok kolaydı peki bu karşısındaki aşık olduğun adamsa her yalanına rağmen güvenebilecek miydim işte bunu bilmiyordum.. . . Dudağımdaki kanın, gözlerimdeki yaşların tek sebebi sensin kalbimdeki yaray...
