Reaching The Night Sky (Lopéz Series #1)

Kabanata 10

————————
Mine Alone
——————

I woke feeling a warm and strong arm hugging my body. It feels so comfortable yet guarding. The feeling that someone is willing to bet their lives for me. I felt safe.

I finally opened my eyes after rays of sunlight illuminated our small but comfy room. As soon as I did it, the view of a large farm from outside the window pane occupied my sight. It's so beautiful.

"Hm.."

Sa nadinig ko ding yun ay napagtanto kong hindi lang pala ako ang nakahiga sa kama ngayon. Dahil ang mga kamay na yumayapos sa katawan ko ay pagmamay-ari ng taong pinakamamahal ko.

Hinawakan ko ang kamay nyang nasa tyanan ko at pinagsaklob ko ang mga kamay namin. Hinapit ko ito ng mas mahigpit sa'kin at naramdaman ko din ang paghigpit ng yakap nya.

I closed my eyes as I remembered the horrible thing I've done to her last night. The hurt, the sadness, the guilt, everything came to me again.

Gusto kong lingunin sya ngayon, yakapin at humingi ng tawad. Gusto kong sabihin sa kanya ang mga nararamdaman ko. Pero wala akong lakas ng loob. Natatakot ako, natatakot ako sa mga pwedeng sabihin nya kahit na nakakulong ako ngayon sa mga bisig nya.

'I'm such a horrible person.'

I held her hand tighter feeling her body against mine. I just want to be close to her more. Even though I feel like I shouldn't and I don't deserve to.

Pikit mata kong niluwagan ang pagkakasaklob ng mga kamay namin. Kasabay nun ay ang dahan-dahan kong paglayo sa kanya. Sa ginawa ko, pakiramdam ko hindi ko kayang mapalapit sa kanya. Nasaktan ko sya at hindi ko yun gusto.

Dahan-dahan akong lumayo habang tinatanggal ang kamay nya sa katawan ko. Maaga pa. Kahit saan ako mapunta basta wag lang muna sa tabi nya, ayos na'ko.

"San ka pupunta?"

Natigil ako sa balak kong pagbaba ng kama ng marinig ang malamyos nyang boses. Ni hindi pa'ko nakaka-apak sa sahig ay nagising ko na agad sya.

"Art..." Wala sa sarili kong turan.

Agad kong binalik sa harap ang tingin ko dahil hindi ko kayang iharap ang mukha ko sa kanya. Wala akong mukhang maihaharap. Napaka-sama ko.

"Hm? 'San ka pupunta? Napaka-aga pa."

Ramdam kong bumangon sya sa pagkakahiga nya dahil sa paglubog ng kama pero maliban sa umupo lang ay wala na syang ibang ginawa.

"Tash," Tawag nya pero wala akong naging tugon.

"Tash," Kagaya ng una ay wala parin akong naging tugon pero sa pagkakataong ito ay naramdaman kong lumapit sya sa'kin.

Sa ganung posisyon ay wala kaming naging imikan habang takip-takip ng mga kamay ko ang mukha ko. Nahihiya ako sa lahat. Kahit na kasalanan ko at karapatan kong sumbatan nya.

"Wag mo nang isipin yun okay? Tapos na yun. Wala nang silbi kung iisipin pa natin ang tapos na diba? Please, tumingin ka sa'kin."

I still persisted not showing my face to her nor even looking at her. I'm ashamed. And I can't find my words to apologize to her.

"Tash..."

"I'm sorry Art..."

"What are you sorry for? You've done nothing wrong..."

Diniin ko ang pagkakatakip ng mga kamay ko sa mukha ko ng maramdaman ang mga braso nyang yumakap sa bewang ko.

"L-Last night... I'm sorry. I-I was being inconsiderate, childish and immature. Hindi ko inisip na pagod ka sa buong byahe natin tapos inaalala mo pa ang kalagayan ng mama mo. You even made sure that I was all fine 'til we rested. But I acted on my own and forced my stubbornness towards you. I know I made you angry and upset. I can accept all of that because I know you have the right to. But..... I... I just want your forgiveness... I'm sorry, Art.."