ထိုက္ေတာ္ဝ္မွာ မ်က္ႏွာႀကီးတည္လ်က္ စာအုပ္ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူထင္သည့္အတိုင္း အတန္းတစ္ခုလုံးရဲ႕မ်က္လုံးေတြက သူတို႔ေလးေယာက္လုံးကိုအၾကည့္မခြာနိုင္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဆို ေပၚတင္တစ္မ်ိဳး ကြယ္ဝွက္၍တစ္ခါ သူတို႔အုပ္စုကို ကင္မရာလွမ္းခ်ိန္ေနၾကသည္။
ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုဝိုင္းရယ္ခဲ့ၾကသည့္ သုံးေယာက္က ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေလးေလးနက္နက္ေဆြးႏြေးေနၾကသည္။ သူမွာ အပယ္ခံရသည့္ခံစားခ်က္ႀကီး။ ဆရာမကစာသင္ေနေသာ္လည္း အားလုံးရဲ႕အာ႐ုံက သူတို႔ဆီမွာ။
ေဆြးႏြေးလို႔ၿပီးသြားၾကၿပီထင္သည္။ သူ႕ဘက္ကိုလွည့္လာကာ အနီးဆုံးမွာရွိသည့္ လွိုင္းရိပ္ထင္က...
"ေဟ့..ထိုက္။ ငါတို႔ ႐ြက္ဝါအိမ္သြားမလို႔ လိုက္ခဲ့မလား။ က်ဴရွင္ျပန္ရင္ ထမင္းတစ္ခါတည္းဝင္စားမလို႔။ ႐ြက္ဝါကပိုခ်က္ခိုင္းထားတယ္တဲ့။ "
"ေတာ္ၿပီ။ အေဆာင္ပဲျပန္ေတာ့မယ္။ စကားမေျပာနဲ႕ေတာ့ စာသင္ေနတယ္။ "
ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး ဟိုႏွစ္ေယာက္ဘက္လွည့္သြားသည္။
လွိုင္းရိပ္က ဆရာမၾကားသြားမွာေၾကာင့္ ထိုက္ႏွင့္တိုးတိုးေလးေျပာေနတာေတာ့ ေဘးကႏွစ္ေယာက္မွာမၾကားရ။ ဒီေတာ့သူက ၾကားခဲ့သမွ်ကိုျပန္ေျပာျပ႐ုံသာ။ ဒီႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈအားကအေတာ္ေကာင္းတာေၾကာင့္ က်ဴရွင္ဆင္းသည့္အထိေတာင္ေစာင့္ေနနိုင္ဟန္မရွိ။ ဒီအထဲ ေလေျပမွာ ထိုင္ခုံေပၚကေန ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြပင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ႐ြက္ဝါကေတာ့ သူ႕ထက္နည္းနည္းၿငိမ္ေသးသည္။
လွိုင္းရိပ္ထင္ေလေျပကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္လာသည္။ ထိုက္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ သူကဦးေအာင္သိခ်င္ေပမယ့္ သူရလိုက္သည့္ေနရာတိုင္းက ထိုက္ႏွင့္အေဝးဆုံး။ ခဏကဆိုင္ကယ္စီးတုန္းကလည္း ၾကားထဲမွာသူႏွင့္႐ြက္ဝါကခံထားၿပီး ခုလည္းဒီတိုင္း။ အဖြဲ႕ထဲမွာ ေလေျပက စပ္စုဆုံးႏွင့္ အသြက္ဆုံး။
"မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ထင္ေတာ့ထင္သား ႐ြက္ဝါအိမ္ကိုဆိုလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဖူးသစ္ေအာင္ကိုစိတ္ရႈတ္လို႔ေနမွာ။ သူမေျပာနဲ႕ငါေတာင္မင္းညီမကို မ်က္စိေနာက္တယ္။"
