"ခဏကကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္တာ တကယ္လားဟင္ အမ!"
ၿငိမ္းသူဇာလင္း သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီးမယုံနိုင္သလိုေမးလာသည့္ ရွင္းသန့္လြင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျဖသင့္နိုး မေျဖသင့္နိုးခြဲျခားေန
မိသည္။ အခုပုံစံက ရွင္းသန့္လြင္က ခုံတန္းေပၚမွာထိုင္ေနတာျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းသူဇာလင္းကေတာ့ အေပၚထပ္ဘက္ကိုလည္တဆန့္ဆန့္ႏွင့္ေငးၾကည့္ၿပီးမတ္တပ္ရပ္ေနတာျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းသူဇာလင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်လိဳက္ၿပီးေမးလိုက္သည္။
"အဲ့ေတာ့ ညီမေလးအခုလိုျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ။ "
ရွင္းသန့္လြင္က တစ္ခ်က္ေတြသြားၿပီးမွ...
"ဘယ္လိုမွေတာ့မေနေပမယ့္ ကိုယ့္အမျဖစ္ေနေတာ့ နည္းနည္းအံ့ၾသယုံပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း အဲ့လိုအတြဲေတြရွိေတာ့ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။"
"ေအာ္..."
တစ္ခါတိုင္း ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္တိုက္ေျပာတတ္သည့္ ၿငိမ္းသူဇာလင္းမွာ သူမဟုတ္သည့္အတိုင္း 'ေအာ္' တစ္လုံးႏွင့္သာၿပီးလိုက္ေလသည္။ မၿပီးလို႔မရ။ သူလည္းဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ခဏတိတ္သြားၿပီးမွ ရွင္းလြင္ဆီကအသံထြက္လာသည္။
"အမရွင္းသန့္တို႔က တြဲေနတာၾကာၿပီလား။"
ၿငိမ္းသူဇာလင္းအခုမွေတြးမိသည္။ သူကသာ အားရပါးရေပးစားေနတာ ရွင္းသန့္ဘက္က တုတ္တုတ္မလႈပ္ေတာ့ ထိုက္ရွင္းအတြဲက တြဲတယ္လည္းေျပာလို႔မရ။ မတြဲဘူးလို႔ေျပာရေအာင္ကလည္း သူ႕မျမင္ကြယ္ရာမွာ ထိေတြ႕ေနၾကတာလည္းအခါခါ။ အဲ့ေတာ့ အေျခအေနကဘယ္လိုလည္းေပါ့ေနာ္။ ၿငိမ္းသူဇာလင္း အခန္းဘက္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွမရွိဘူး စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ဝက္ေလာက္ေစာင္းထားရာကေန ရွင္းလြင္ဘက္ကို အလုံးစုံလွည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒါမ်ိဳးကိစၥက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျပာၾကမွ ပိုထိေရာက္တာမို႔။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္ေတာ့မထိုင္ခ်င္။ အေရးအေၾကာင္းဆို ဆတ္ခနဲလႈပ္ရွားရဦးမွာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္မ်က္စိကစားရေသးသည္။
