ထိုက္စံျမင့္ ေတြးေနမိ၏။ ရွင္းသန့္ျဖဴဆိုသည့္ကေလးမကို ၾကည့္ေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးသာ။ အန္တီေလးေျပာျပသည့္အတိုင္း အလုံးစုံ ႏူးညံ့ၿပီးတည္ၿငိမ္သည္။ ၾကည့္ရတာ ထိုက္အေၾကာင္းမသိေသးဘူးထင္သည္။ တကယ္လို႔သိသြားရင္ေရာ ရွင္းသန့္ျဖဴဘယ္လို တုံ႕ျပန္မလဲ။ ျမဖူးပြင့္လိုလား။ မျဖစ္နိုင္ စကားေျပာတုန္းက စကားႏွိုက္ၾကည့္ေတာ့ ရွင္းသန့္ျဖဴမွာ ျမဖူးပြင့္လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးမေတြ႕ရ။
အခုသူ ေလ့လာစရာေနာက္တစ္ေယာက္က်န္ေသး၏။ သူ႕ညီမ ထိုက္ေတာ္ဝင္ပင္။ တစ္ခါမွလုပ္ေလ့မရွိသည့္ အျပဳအမူေတြကို လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္သိဖို႔လိုေနၿပီ။ အခုေတာ့ ေဒၚေလးကို မ်က္ႏွာသြားျပၿပီး အလြမ္းသယ္ရဦးမည္။ မေတြ႕ရတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီမို႔ ေျပာစရာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားၾကေပဦးမည္။
ေဒၚေလးအခန္းေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးက ခုံမွာထိုင္ၿပီး စာရင္းတြက္ေနသည္။
"ေဒၚေလး...။"
ေဒၚပန္းရိပ္ အသံၾကားလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္သည့္ တူမႀကီး ထိုက္စံျမင့္။ ဝမ္းသာလြန္းစြာေျပးဖက္လိုက္ေတာ့ သူမကိုျပန္ေပြ႕ဖက္လာသည္။ ထိုက္ညီအမကအရပ္ရွည္ၾကေပမယ့္ ထိုက္စံျမင့္ကေတာ့ ထိုက္ေတာ္ဝင္ထက္ ၃လကၼပုသည္။
"ဟယ္..ၾကည့္စမ္း။ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ စံ ရဲ႕ လာမယ္ဆိုလည္းဖုန္းေလးေတာ့ႀကိဳဆက္ေပါ့။ အခုက႐ုတ္တရက္ႀကီး။"
"အင္း စံ လည္း႐ုတ္တရက္ႀကီးျဖစ္သြားတာ။ ပထမ စံ လာရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒုမန္ေနဂ်ာက ကိုယ္ဝန္ရွိသြားတာနဲ႕ ခရီးေဝးလို႔ စံ လိုက္လာရတာ။ ဖုန္းေတာ့ အံ့ၾသ သြားေအာင္တမင္မဆက္တာ။ "
ေျပာၿပီး ထိုင္ျဖစ္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚေလးကေမးလာသည္။
"ထိုက္ေကာသိၿပီးၿပီလား စံ။ အဲ့ေကာင္မေလး ခုတေလာထူးဆန္းေနတယ္။ ပိုက္ဆံလည္းသိပ္မသုံးဘူး၊ အျပင္လည္းက်ဴရွင္သြားတာကလြဲၿပီးမထြက္ဘူး။ အေဆာင္မွာခ်ည္းပဲ။ ခါတိုင္ဆိုငါလိုက္ေခၚေနရတာကို ခုေတာ့ အနည္ထိုင္ေနတယ္ဟဲ့ ညည္းညီမက။ "
