"ရွင္းသန့္!!!"
အိမ္ေရွ႕မွာေအာ္ေခၚေနသံလိုၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ ရွင္းလြင္ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးရန္ အိပ္ခန္းမွထြက္လာလိုက္ကာ တံခါးေဘာင္ကိုကာထားရင္း အေရွ႕ကိုေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္ရင္တိတ္တိတ္ေလးျပန္ဝင္သြားမလို႔ေပမယ့္ အေရွ႕မွာက အမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုကေရာက္ေနၾကသည္မို႔ ရွင္းလြင္မွာမထြက္ပဲမရေတာ့။ ဖြာလန္ႀကဲေနသည့္ဆံပင္တစ္ခ်ိဳ႕ကို သပ္ရပ္လိုသပ္ရပ္ျငားလက္ႏွင့္ပင့္တင္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ အိုက္လြန္း၍ရင္ဘတ္အေပၚထိပင့္တင္ထားသည့္ t-shirtအညိုေလးကို ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဆြဲခ်လိဳက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕သြားၿပီး တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ကာ....
"ဟုတ္.....မမကမေရာက္လာေသးဘူး။ ခဏေနေလာက္ေတာ့ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ အထဲအရင္ဝင္ႏွင့္ၾကဦးေလ။"
ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီ အထုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ ေရာက္လာၾကသည့္ မမ၏သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုကိုၾကည့္ကာ ရွင္းလြင္စပ္စုလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕မွာသရက္ပင္အုပ္လိုက္ရွိတာမို႔ အေဖက ခုံတန္းေလးရိုက္ထားတာရွိ၏။ ရွင္းလြင္ပင္ေျပာစရာမလို ေရာက္လာၾကသည့္ဧည့္သည္မ်ားကေတာ့ ထိုခုံတန္းေလးေပၚတြင္ ေနရာလုၿပီးတက္ထိုင္ေနၾကေပၿပီ။ အမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အသက္သာႀကီးၾကတာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ဆုံလိုက္ရင္ ကေလးလိုစိတ္ေတြျဖစ္သြားၾကတာမ်ားသည္။ ငယ္ငယ္တည္းကသိလာတဲ့သူေတြမို႔ အားမနာၾကေတာ့ အားနာဖို႔သတိေတာင္ရၾကလားပါ့။ ထိုအထဲအမခတၱာခ်ိဳက ရွင္းလြင္ကိုေမးလာသည္။
"ရွင္းလြင္ နင့္အမကမေရာက္ေသးဘူးလားဟ! ေျပာေတာ့ထြက္လာၿပီ ေရာက္ေတာ့မွာဆိုလို႔ ငါတို႔မွာေဝယံအိမ္ကေနခ်က္ခ်င္းေျပးလာလိုက္ရတာ။"
ဒီေန႕က စေနေန႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေပမို႔ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္တိုက္ လူစုၿပီးမုန့္လုပ္စားၾကေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွိသမွ်လူကိုစုံနိုင္သေလာက္စုံေအာင္စုၾကၿပီး ေပ်ာ္ၾကဖို႔ျပင္ေနၾကသည္။ မမေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာ တစ္လေက်ာ္သြားၿပီေပမယ့္ အိမ္ကိုေတာင္မလာအား။ သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူပင္ ယားလို႔မွမကုတ္အား။ သင္ခန္းစာေတြေနာက္က်လိဳ႕ အခ်ိန္ပိုေတြပင္ေခၚေနရသည္လို႔ေတာ့ေျပာျပ၏။
