ညေနေရာက္ၿပီမို႔ ရွင္းသန့္အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္သည္။ ထမင္းဟင္းေတြကအေမခ်က္ၿပီးသြားၿပီမို႔ အိမ္ကိုတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ျပန္လာတဲ့ေန႕ေတြဆို ရွင္းသန့္ကအၿငိမ္ပင္။ ရွင္းသန့္တို႔အိမ္က ထမင္းစားပြဲမွာလူစုံေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွအတူတူစားသည့္အက်င့္မရွိၾက။ အေမကပဲစမလုပ္၍လား အေဖကပဲမတိုက္တြန္း၍လားေတာ့မသိ ငယ္ငယ္တည္းက ထမင္းလက္စုံသိပ္မစားျဖစ္ေပ။ အမ်ားအားျဖင့္အတူတူစားျဖစ္တာက ရွင္းလြင္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ရွင္းသန့္အေဆာင္ေနကတည္းကေန ေကာလိပ္တက္အလုပ္ရသည္အထိကအိမ္မွာေနျဖစ္တာရွားတာမို႔ မိသားစုႏွင့္မစားျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဗိုက္ဆာတဲ့အခ်ိန္ေကာက္စားလိုက္တာေပ။
ရွင္းသန့္ထမင္းစားမည္ျပင္ၿပီးမွ ဖုန္းအားမသြင္းရေသးတာသတိရ၍ ဧည့္ခန္းမွာအားသြင္းထားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ထမင္းစားေနလိုက္သည္။
အိမ္ေရွ႕ကတံခါးဖြင့္သံၾကားသည္မို႔အေမျပန္လာၿပီထင္သည္။ အေမဝင္လာေတာ့ ရွင္းသန့္ဖုန္းမွ ဖုန္းဝင္လာခဲ့သည္။ ရွင္းသန့္စားလက္စႏွင့္မို႔မထရေသးခင္ ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနသည့္ အေမကဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္သည္ထင္သည္။ ၿပီးေနာက္ထမင္းစားခန္းထဲရွိေနသည့္ရွင္းသန့္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လာသည္။ မထလာေသးတာေတြ႕ေတာ့...
"ရွင္းသန့္ျဖဴ!!!ဖုန့္လာေနတာကိုလာမကိုင္ေသးပဲဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ။ အေရးႀကီးဖုန္းဆိုမင္းလုပ္ပုံနဲ႕ေတာ့လႊဲသြားေတာ့မွာပဲ။ ႏွေးတိႏွေးေကြးနဲ႕လုပ္ေနတာ ျမန္ဆန္သြက္လက္မႈကိုမရွိဘူး။ "
ရွင္းသန့္သက္ျပင္းခ်လိဳက္ကာ.....
"လာၿပီလို႔... အေမကလည္း ေျပာမယ္ဆိုတာႀကီးပဲ။ ဒီမွာလက္ေဆးေနလို႔ပါဆို။ "
"ေအး!!!ေျပာလိုက္ရင္အၿမဲအဲ့လိုႀကီးပဲ။ ငါ့ေျပာစကားဘာမွကိုနားမေထာင္ဘူး။"
ရွင္းသန့္ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ေပ။ အေမကိုၾကည့္ရတာအျပင္ကေနစိတ္တိုစရာႀကဳံလာသည္ထင္သည္။ နည္းနည္းေလးေျပာမိတာႏွင့္စိတ္တိုေနတာဆိုေတာ့ ရွင္းသန့္ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့။
ရွင္းသန့္အေျပးေလးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆက္တဲ့သူက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဖုန္းကိုင္ကာေျဖလိုက္သည္။
