နံနက္(၅)နာရီ ထိုးေတာ့ ႏွိုးစက္ျမည္လာတာေၾကာင့္ ရွင္းသန့္လြင္ အိပ္ရာကေန ကုန္း႐ုန္ထလိုက္သည္။ အေမကေတာ့ ဘုရားပန္းေတြလွည္းၿပီး ေစ်းသြားဖို႔ျပင္ေနေပၿပီ။ မွန္တင္ခုန္ေရွ႕ သနပ္ခါးေသြးရင္းပင္ ဆင္းလာသည့္ သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့...
"ရွင္းလြင္...ရထားစီးရင္ ေဘးဘီကိုေသခ်ာၾကည့္ သတိထားၿပီးစီးၾကားလား။ ဟိုမွာ နင့္အမေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ ပါဝါေသခ်ာစမ္းခဲ့။ မင့္မ်က္လုံးကနည္းနည္းေဝးလိုက္ရင္ကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကားလား ငါေျပာေနတာ။"
ရွင္းသန့္လြင္လည္း ၿပီးၿပီးေရာ အင္းလုပ္ၿပီး သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ မေန႕ကျပင္ထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ အဝတ္ကိုဝတ္လိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းကာ ထမင္းအုပ္ေဆာင္းကို လွန္ၾကည့္လိုက္သည္။ အခုမွခ်က္ထားသည့္ ထမင္းပူပူေပၚတြင္ၾကက္ဥေၾကာ္တင္ထားသည္။ ၾကည့္ေနတုန္းအေမရဲ႕ေအာ္ေျပာသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
"အုပ္ေဆာင္းထဲမွာ ထမင္းနဲ႕ ၾကက္ဥ
ေၾကာ္ထားေပးတယ္ စားသြား။ ရထားေပၚမွာ ဗိုက္ဆာေနမယ္။ မင္းကရထားေပၚမွာ မစားတတ္တာသိလို႔ လုပ္ေပးထားတာ ။ ေရဘူးေတြေရာပါၿပီလား ။ ရထားလက္မွတ္ကိုမေပ်ာက္ေစနဲ႕ ကိုယ္ဝတ္တဲ့ အကၤ်ီအိတ္တစ္ခုခုထဲမွာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ထည့္ထား။ အဲ့တာဆို က်လည္းမေပ်ာက္ေတာ့ဘူး ထုတ္ရသိမ္းရလည္းလြယ္တယ္ ငါေျပာတာ နားေရာနားေထာင္ေနရဲ႕လား ရွင္းလြင္။"
"နားေထာင္ေနပါတယ္ အေမကလည္း။"
ရွင္းသန့္လြင္ ထမင္းကို ျမန္ျမန္စားလိုက္ၿပီး ဘူတာကိုထြက္လာခဲ့သည္။ အေမကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသြားလို႔ဆိုၿပီး ေျပာေနတာမၿပီးနိုင္ေတာ့။
၅နာရီ ၄၀ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ လင္းခ်င္းေနေပၿပီ။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြမရႈတ္ေသးဘူးဆိုေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕ေစ်းဆိုင္ေတြေတာ့ ဝယ္သူေတြရွိေနၿပီ။ အိမ္ႏွင့္ဘူတာနဲ႕က ေဝးတယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ေတာ့သြားရသည္။ ရထားေပၚမွာစားတဲ့အက်င့္မရွိေတာ့ ဘာမွလည္းမဝယ္ျဖစ္ေတာ့။
