Be who you want to be

part 17

با آیدن تو کافه قرار گذاشته بودیم.

دومین لیوان آبش رو هم سر کشید و به دور و ور نگاه کرد.

- اومدی کافه آب بخوری؟

آیدن- چیز دیگه ای نمیتونم بخورم.

سمت چپ موهامو پشت گوشم زدم و با تعجب گفتم:
- یعنی چی؟

آیدن یه جورایی انگار استرس داشت ولی سعی داشت بروزش نده.

آیدن- یه ساعت دیگه مسابقه دارم. توعم میای نگاه کنی؟

خودمو رو میز جلو کشیدم و گفتم:
- چه مسابقه ای؟

آیدن- کیک بوکسینگ. دوباره دارم شروع میکنم.

الان دلیل استرسشو فهمیدم.

دستامو گذاشتم رو دستش و با لبخند مطمئنی گفتم:
- من که از الان میدونم برنده تویی.

هر چند که خودمم استرس گرفته بودم.

وقتی وارد سالن مسابقه شدیم صدای اهنگ تند پیچید تو گوشام. همه جا به جز رینگ مبارزه تاریک بود و فقط چند تا نور رنگی کوچیک دور تا دور سالن بود.

یه مرد اومد طرفمون که مثل این که مربی آیدن بود.

چشمام به رینگ مسابقه خیره شده بود که دو تا مرد هیکلی داشتن مبارزه میکردن و صورتشون خونی شده بود.

آویزون شدم ب آستین لباسش و گفتم:
- آیدن بیا بریم.

با دو تا دستش شونه هامو گرفت و بهم نگاه کرد. منم سرمو گرفتم بالا تا نگاهش کنم. بازتاب نورهای رنگی روی پوست صورتش خیلی جذابش کرده بود.

لبخند کوچیکی زد و گفت:
- نگران نباش. من کارم حرف نداره‌. چیزیم نمیشه.

مربیش گفت که دیره باید بریم و آیدنم به حرفش گوش داد و اونا رفتن.

روی یه صندلی بین تشویق کننده ها نشستم و به رینگ مسابقه خیره شدم.

گزارشگری که گوشه ی رینگ وایساده بود با لحن تندی گزارش مبارزشونو میداد.

بالاخره نوبت آیدن شد. آیدن کنار رینگ تی شرتشو در اورد و محافظ دندونشو گذاشت تو دهنش و رفت تو رینگ‌.

گارد گرفتن و با سوت داور شروع کردن. تپش قلب گرفته بودم.

مشت اولو حریفش زد ولی آیدن جاخالی داد و یه مشت رو صورتش پیاده کرد.

حریفش با یه مشت جوابشو داد و یه لگد چرخشی به قفسه ی سینش زد که آیدن پرت شد عقب و خورد به طنابای قرمز دور رینگ مسابقه.

ناخوداگاه دستامو گذاشتم رو چشمام. دیگه نمیخواستم ببینم‌. فقط صدای گزارشگر مسابقه رو میشنیدم و صدای زد و خورد و نفس نفس زدناشون.

قیافه ی درب و داغون و خونی بازنده ی راند قبل جلوی چشمام بود و همین منو میترسوند.

گزارشگر اسم هکتور رو فریاد زد و صداش مثل یه چکش آهنی تو گوشم فرود اومد. اشک تو چشمام جمع شده بود.