Pearl Of The East | ✓

Chapter 46

I smile at her and pat her head when she stare at me with admiration and awe. “Mag-aaral po ako ng wikang Ingles para balang araw ay maiintindihan ko po ang huli n’yong sinabi ate. Pero salamat po, opo tutuparin ko po ang lahat ng pangarap ko,” puno ng determinasyon n’yang wika dahilan para humanga na lang ako sa kan’ya.

“Alright Noa. Ngayon tayo na?” Nakangiting tanong ko sa kan’ya sabay lahad muli ng kamay ko sa harapan niya. She grab it with a toothless grin on her face. She seem so happy, like she’s not in the verge of her tragedies in life.

Nang makarating kami sa loob ng kwarto ko ay kumunot na ang noo ko nang nagpa-iwan s’ya sa harap ng pintuan?

“Ayos ka lang Noa?” I asked in confusion. She nodded but she remained standing in the front of the door with her eyes timidly scanning the four corners of my room.

“Ate? Ayos lang po pumasok sa kwarto n’yo?” Nahihiya n’yang wika, dahilan para mapabuntong-hininga na lang ako. I thought she’s thinking of something deeper. I smiled at her as I began to walk closely to her. I let my left knee be in touch with the floor while my hands grab her both arms and hold it gently.

“Yes. Ano ang problema Noa?” I asked with fret evident on my voice. It’s not just timidity in her eyes that I can see. There’s something on it. I can understand the fragments of sadness and pain on it, but there’s really something on it.

“Sabi po kasi sa ‘min ni n-anay hindi daw po magandang pumasok sa kwarto ng iba,” she gave me her sweet yet obviously a fake smile. Unti-unti na namang kumakawala ang mga luha n’ya. Pilit n’ya itong itinatago at pinipigilan sa pamamagitan ng kan’yang ngiti. Now, what makes me think that she can really feel happiness right now?

“Come here,” I uttered and pulled her in a hug. Doon na s’ya tuluyang umiyak muli, ramdam ko pa ang pagtulo ng luha n’ya sa balikat ko.

“A-ate paano n’yo po nagawang tanggapin ang lahat po?” Umiiyak n’ya na namang tanong. Mapait akong napangiti sa sinabi n’ya.

“Dinama ko ang sakit Minoa, hanggang sa nasanay na ako. Sometimes you don’t have to take the pain away, but rather embrace it and feel it until you’ll get use to it,” I embrace her even more and caress her head making it lean on my shoulders.

She’s still crying, and her small hands began to travel on my neck, trying to embrace me back. And again who the hell said that time can heal everything? This kind of wound. This emotional wound. Time can never heal this.

Kahit lumipas man ang gaano kahabang panahon, alam kong mananatili sa puso ni Minoa ang sakit na nadaanan n’ya sa kabataan n’ya. The atrocity of nature. The death of her mother, it’ll leave a void in her being. Time will pass and still it will be left voided.

Kailanman ay hindi magagawang gamutin ng panahon ang sakit na nararamdaman ng isang tao na dulot ng isang emosyonal na trahedya. It will always stay with her, and she will live with that pain. My self is my living proof. I took her out from my embrace and stare intently at her eyes.

“Kapag po ba dinama ko mawawala na po?” Inosente n’yang tanong. Ang kan’yang mga mata ay kumikinang sa luha at sa pag-asang sana nga ay ganoon ang mangyayari. Umiling na lang ako sa tanong n’ya. Kung sana nga ay pwede iyong mangyari.

“Hindi Noa. Mananatili pa rin ang sakit, ‘yon nga lang nasanay na ang sarili mo. Ang mga ganyang klaseng sakit ay hindi iyan nawawala Minoa, mananatili iyan sa ‘yo at mabubuhay ka kasama ang sakit na iyan. Pero ang importante ay hindi mo hinahayaan ang sarili mong balutin ng sakit.”

“Kung gano’n po ay iiyak na lang po ako araw-araw? Ayaw ko po nun ate. Baka po maubos ang luha ko,” inosente n’yang wika habang sumisinghot, dahilan para sumilay ang isang mapait na ngisi sa mukha ko. She’s too innocent to live this kind of life. But I know that someday her innocence will fade, when life will augment the tragedies that she have experienced. How I hope that she’ll grow up as a strong woman.