KİTAP OLDU
-Wattys 2021 Kazananı-
"Annarithel Orvira sebepsiz yere can alacak soğuk kanlı bir katil değildi ama aç bir yılanın ne kadar merhameti varsa onun da o kadar merhameti vardı."
*
Tanrıçasının nefesiyle topraktan doğan, geleceği için yalnızc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bacakların da aklın kadar yavaş işliyor, ukala."
Annarithel, biraz soluklanmak için soğuk betona elini yasladı. Burası kahrolası bir labirent gibiydi, girip çıktıkları koridorların hepsi birbirine benziyordu ve sonu gelmiyordu. Bunağın kendisinden daha önce yorulmasını beklerdi ama adam Annarithel'dan daha dinçti ve mekânı avucunun içi gibi iyi biliyordu.
"Nasıl bir yerde yaşıyorsun böyle?"
"Yadigâr, ukala. Nesillerden kalan bir yadigâr."
Melezler sırlarla doluydu. Kardeşlik şatosu da bir melezin, Molzeun'un yadigârıydı ve bildiği kadarıyla hiçbir hanenin o denli geniş bir arazisi yoktu. Rehber oldukça garip bir adamdı. Şifacıların gizli deliklerinde basit yaşamları ya da Birlik'e hizmet etmeyi seçtiğini düşünüyordu. Rehber ise aksini kanıtlıyordu. Hakkında tek bir şey bile bilmediği bir adamın peşine, yine hakkında tek bir şey bile bilmediği bir borcu ödemek için takılmıştı. Annarithel'ın hayatını kurtararak kendisini de büyük bir riske atmıştı ve bunu çok iyi kalpli biri olduğu için yapmamıştı. Borç her neyse, Annarithel'a pahalıya patlayacaktı.
Kan Avcısı gergin Şifacı ise bir hayli rahattı. Sanki birilerini iyileştirip canları karşılığında isteklerde bulunmak günlük rutiniydi. Annarithel, platformda gözlerini açtığından beri bu adamın bir kaçık olduğu konusunda ısrarcıydı. Ama vakit geçtikçe bunağın bir kaçık olamayacak kadar kurnaz olduğunu fark ediyordu.-Kaçıklar bu denli uyanık olamazlardı ve kolayca kandırılabilirlerdi-
Rehber, Annarithel'ın sorusunu her zamanki gibi yanıtsız bıraktı ve nihayet durdu. Annarithel yalnızca daha fazla yürümekten kurtulduğu için rahatlayacaktı ki, Rehber'in durduğu yerin demir parmaklıklı dev bir kapı olduğunu gördü. Kapının ardı zifiri karanlıktı. Annarithel'ın bedenindeki tüm kaslar gerildi ve geriye doğru bir adım attı. Rehber omzunun üstünden kıza baktı.
"Borcunun ilk kısmı bu kapının ardında bulunuyor..."
Annarithel, geri adımlar atmayı ve yumruklarını sıkmayı bırakmadı. "Aydınlat beni Rehber... Ne tür bir borçtan bahsediyorsun?"
Rehber, demir kapının üstünde elini gezdirdi. "Uzun yıllarca önce Edarnol Köyü, sessiz sakin ve... huzurlu bir yerdi. Ta ki, gecenin derinliklerinden çıkagelen ziyaretçilerimiz köyü yakıp yıkana kadar. Ziyaretçilerimiz, üç metre boyunda, mor kristaller gibi şeffaf vücutlu zebanilerdi. Sarı benekli gözleri ve keskin pençeleri en büyük korkularımızın beden bulmuş hali gibiydi. Onlar ruha açlardı. Aylar boyunca çocukları, kadınları ve erkekleri katledip onlardan beslendiler. Köyün yarısı onlarla savaşırken öldü kalan yarısı da Edarnol'u terk etti. Zebanilere herhangi bir silah zarar veremiyordu, kaldırılan kılıçlar yalnızca boşluğa savruluyordu. Ben tüm diyarı gezip bir çözüm yolu aradım ve sonunda buldum. Kurtuluşumuzu işte tam buraya gizledim. Edarnol merkezinin altına. Tüneller köyün dört bir yanından uzanıp demir kapıların ardındaki merkeze çıkıyor. Ne yazık ki, Edarnol'u kurtarmak için çabalayan tek kişi benim, bunu kendime vazife bildim. Ama artık savaşamayacak kadar yaşlandım ve bana yardım edebilecek yeni kanlar aramaya başladım..."
