Deva
Yalın'ı birden bire eve davet ettiğim zaman ben de, tam olarak ne halt yediğimi bilmiyordum ama ona karşı ikilemde kalmak beni epey bir yormuştu.
Ona karşı suçluluk mu yoksa nefret mi duyuyordum bunu anlamamıştım ama ona karşı romantik anlamda bir şeyler hissedeceğim kesinleşmişti.
Evet bunu dile getirmek epey bir zor olsada çıkmaz yol bunu gösteriyordu ve bol bol kahrolmalı günler kapımda bekliyordu.
Tabii bu olaylar sadece teori kısmıydı, ondan sonsuza kadar nefret de edebilirdim. Sonuçta benim sağım solum belli olmazdı.
Yükselenim ikizlerdi ve bu beni epey bir şekilde yoruyordu.
Gerçeğe dönecek olursak da diğer bir olay ise pek iç açıcı değildi...
Gece'nin babası çıkarsa ona karşı nasıl davranacağımdan emin değildim ve bundan sonraki Yalın ile iletişimimiz nasıl olurdu bilmiyordum.
Ona söyleyebilirdim ve hayatımıza yeni bir sayfa açabilirdik ya da ondan nefret ederek hayatlarımızı birbirimize zehir edip ölürdük.
Yalın, evin içinde tereddütle ilerlerken arkasından bakmayı kesip hızlı adımlar atarak yanına ulaşmıştım.
"Kendi evin gibi davran kardeşim." elimi, omzuna atıp sıktığım zaman bana öyle bir bakış atmıştı ki anında elimi çekip öksürmüştüm.
Neden kızgın bir mooda bürünmüştü ki birden bire?
Ona karşı temas etmemden mi hoşlanmamıştı.
"Üzgünüm, ben kahve yapayım." Onu salonda bırakıp koşarak mutfağa geçtiğim zaman kafamı iki yana sallayıp mutfak tezgahına doğru ilerleyip suyu açıp yüzüme su çarpmıştım.
Acaba onu eve alarak hata mı etmiştim?
Yaşadığım şeyler kolay değildi ve benim doğru düzgün bir şekilde düşünüp karar vermem gerekiyordu.
Yalın, baba çıkarsa ona söylemek iyi bir seçenek olabilirdi çünkü çocuğu tek başıma yapmamıştım. Diğer bir taraftan da işler daha kötü bir hâl alır ve Gece, devlet tarafından elimden alınabilirdi...
Kafam çorba gibi olmuştu ve benim bir an önce bir şeyler yapmam gerekiyordu.
Yalın'a karşı resmen oynak balina gibi olmuştum çünkü adamdan bir etkilenip bir nefret etmem beni oldukça yoruyordu.
*****
"Bir çocuğun olsaydı ona bakar mıydın?" Ortaya bombayı attığım zaman titrek bir şekilde derin bir nefes almıştım.
Şimdiden yol yapsam iyi olacaktı çünkü kararlarımı çok çabuk değiştiren biriydim ve Yalın'a karşı bilenmeden önce düşüncelerini öğrenmem lazım olabilirdi.
Kalbim hızlı bir şekilde atmaya başladığı zaman nefes alamıyormuşum gibi hissetmiştim, belki de duyacağım cevaplara tam anlamı ile hazır değildim.
"Bu nasıl bir soru Deva?" Yalın, tek kaşını kaldırarak bana bakmaya başladığı zaman oturduğum yerde dikleşip yüzünü incelemiştim.
Gayet de güzel bir soruydu ulan? Neyini beğenmemişti kaz kafalı herif?
"Nesi varmış?" Sinirlerim hafiften bozulmaya başladığı zaman, onun aksine kaşlarımı çatmıştım.
Elimdeki kupa bardağı başına atmam an meselesiydi.
"Saçma geldi biraz, tabii ki de çocuğuma bakardım. Neden bakmayayım ki? Tek başına yapılmaz ya çocuk. Her ne sorumluluğu varsa üzerime seve seve alırım." Yalın, heyecanlı heyecanlı konuşurken ağzından çıkan kelimeler her ne kadar anlamsız bir cümle oluştursa da vermek istediği mesajı almıştım ama yine de için pek rahat değildi.
Olayları kendi açımdan düşünecek olursam...
Çok fazla zorluk çekmiştim ve bir de Yalın davası gerçek çıkarsa daha fazla zorluk çekecektim.
"Yani yarın bir gün geçmişte yediğin haltlardan sonra bir çocuğun çıkarsa, onu her şeyi ile kabul edeceksin öyle mi? Doğru mu anladım?" Tereddüt ile sorduğum soru ile Yalın, çocukça bir heyecan ile kafasını sallayıp kocaman gülümsemişti.
"Yani geçmişte öyle bir şey yaptığımı düşünmüyorum ama bir ihtimal öyle bir şey olursa her ne olursa olsun yapmaya hazırım, her şeyi ile kabul ederim ve yaptığım, yanlarında olmadığım zamanı da telafi etmek için uğraşırdım. Ah neyse bu konu nereden çıktı şimdi?" Yalın, sonlara doğru sesini kısarken bir şey yok anlamında başımı sallamıştım.
Çok fazla emin konuşuyordu ve bu halini taktir etmem gerekiyordu ama öyle hemen affedemezdim.
Evet ikinci kişiliğim de gün yüzüne çıktığına göre...
Bu gece uyuyamayacaktım.
******
Deva gibi ben de çok çabuk karar değiştiriyorum maalesef...
