The Bucketlist

Hoofdstuk 10: Bezoek

Hoofdstuk 10: Bezoek

         De afgelopen week is voorbij gevlogen. Veel is er niet gebeurd, ik heb me vooral moeten focussen op school. Aangezien ik een tikkeltje achterliep met het maken van boekenverslagen heb ik in de voorbijgegane dagen mijn uren besteed in mijn kamer en in de mediatheek om de verslagen in orde te krijgen. Ook was het onontkoombaar om mij ergens te zien zitten met een boek voor mijn snufferd. Toch heb ik het zover gekregen om twee boekenverslagen af te krijgen voor het begin van de nieuwe week. Met natuurlijk een beetje hulp van Louise, Damian en het internet.

        Terwijl de wind door mijn haren waait denk ik na over het aankomende weekend. Op zondagochtend acht uur moeten we verzamelen voor de school. Volgens het schema vetrekken we klokslag half negen naar Oostenrijk. Ik voel tintels in mijn buik als ik denk aan het besneeuwde landschap.

        Ik neem een ruime bocht en parkeer mijn groenblauwe fiets in het fietsenrek. Vervolgens wandel ik naar binnen en stop mijn spullen in mijn kluisje. Het is woensdagochtend en vorige week werd ons verteld dat we het derde lesuur een informatie-uur zouden krijgen voor volgende week. Hierbij wordt verteld wat de benodigde spullen zijn, waar we precies naartoe gaan en welke activiteiten er zullen plaatsvinden. Ondanks dat je een brief krijgt toegestuurd met alle informatie, leek heb mij toch maar handig om er een uurtje eerder voor op te staan.

        Ik doe het bandje van mijn rugtas wat beter over mijn schouder en kijk rustig het lokaal rond. Het is nog vroeg. De bijeenkomst zou beginnen om tien uur en ik ben bijna tien minuten te vroeg. Ik zucht en glimlach naar de docent die aan de andere kant van het klaslokaal een tafeltje met spulletjes aan het opmaken is. Ze geeft me een warme glimlach terug. Langzaam beginnen er steeds meer leerlingen binnen te druppelen. Een paar herken ik van mijn eigen schoolafdeling en een aantal anderen van hogere of lagere. Om mezelf een houding te geven en niet meer ongemakkelijk in het midden van het lokaal te staan wachten loop ik naar de tafel toe waar koekjes en snoepjes staan opgesteld. Ik gluur even in de ronde en pik stiekem een spekje uit de schaal.

        "Betrapt, Gabriëlla Morrison," fluistert ineens een jongensstem in mijn rechteroor. Ik maak van schik een sprongetje en laat het spekje per ongelijk op de grond vallen. "Rafael!" roep ik kwaad. "Je weet dat ik snel schrik." Ik geef hem een duw tegen zijn borstkast. Hij lijkt er niet van onder de indruk. Langzaam buigt hij zich een stukje dichter naar mij toe. Zijn hoofd blijft hangen vlak naast mijn gezicht. Ik voel dat ik een beetje ongemakkelijk wordt van zijn dichtbije aanwezigheid.

        "Slecht geweten?" vraagt hij. Hij trekt zich terug en stopt een spekje in zijn mond. Nu pas besef ik waarom hij zo dichtbij kwam, ik stond voor de schaal. Onmiddellijk nadat hij begint te kauwen betrekt zijn gezicht. "Wat is dit voor troep? Chemisch afval?" Hij trekt de prullenbak onder de tafel vandaan en spuugt het gekauwde spekje uit.

        "Gatver," fluister ik zachtjes.

        Zijn hoofd draait onmiddellijk omhoog. "Moet jij dit maar eens proeven dan." Hij haalt een tweede spekje uit de schaal en reikt het me aan. Ik trek mijn neus op. "Nee, dankje."

         "Jawel, kom op." Hij probeert mijn gezicht vast te pakken.

        "Rafael, nee, waag het niet." Ik probeer mij lachend uit zijn greep te verwikkelen terwijl hij het spekje tegen mij mond aan duwt. Tot overmaat van ramp begint hij me in mijn zij te prikken wat het nog lastiger maakt te ontsnappen.

        "Als het weer eens niet de tortelduifjes zijn." Een vriend van Rafael komt aan lopen en klapt in zijn handen. "Wanneer is de bruiloft?"

        Louise begint enthousiast mee te klappen. "Ja, ja, mag ik bruidsmeisje zijn?"