The Bucketlist

Hoofdstuk 27: Ella dit, Ella dat

Hoofdstuk 27: Ella dit, Ella dat

        "Welke?" vraagt Louise. Ze houd twee hangertjes omhoog waar ieder een jurk om hangt. De rechter valt halverwege haar bovenbenen met een zwarte losse stof en de linker is een roestbruine jurk tot over haar knieën.

        Eén voor één houd ze de keuzes voor haar lichaam terwijl ze met een kritische blik in de spiegel kijkt. Haar reflectie danst heen en weer, samen met de jurken.

        "Ella!" roept ze, vragend om mijn aandacht. "Ik heb je hulp nodig?" Ze keert haar lichaam een kwartslag naar haar bed, waar ik mezelf languit op heb neerlegt.

        Ik tuit mijn lippen en bekijk de jurken van topt tot teen. "De linker."

        Ze draait weer terug naar de spiegel. "Ja? Misschien past de zwarte toch wat beter bij mijn haar."

        "Denk je?" mompel ik terwijl ik de tijd check op mijn telefoon.

        "Hmm," kreunt Louise, bevangen door keuzestress. "Ik wil er wel op mijn opperbest uitzien."

        "Louise," zeg ik. "Je ziet er altijd op je opperbest uit."

        Louise trekt een pruillipje terwijl ze via de spiegel mij dankbaar toelacht. "Ik neem de zwarte. En jij," ze draait zich weer om en houd de overige jurk voor, "neemt deze."

        Ik vergroot mijn ogen en schud wild van nee. "Ik houd niet van jurken."

        "En ik geef daar geen gehoor aan." Louise pakt mijn arm vast terwijl het kledingstuk in haar andere arm bengelt. Ze hijst me overeind van het bed en sleept me naar de spiegel. Ze gaat achter mij staan en houd de jurk voor mijn lichaam terwijl ze haar ogen van top tot teen over mij heen laat glijden.

        "Zie je? Het zou je geweldig staan."

        Ze geeft het hangertje aan mij over en pakt mijn haren samen. "Dan doe ik je haar, wat make-upjes." Ze strijkt met de haarpunten over mijn gezicht heen. "Rafael gaat je helemaal hot vinden."

        "Louise!" roep ik en draai me timide om waardoor ze de greep in mijn haar verliest. De plukken vallen weer terug op de plek waar de eerst hingen. "Ik doe dit niet voor... Rafael."

        "Hm." Ze haalt haar schouders op en draait een rondje in de kamer. "Dat veranderd het feit niet."

        Ik rol mijn ogen en haal de jurk van mijn lichaam af.

        "Vind je hem nog leuk?" vraagt Louise plompverloren. Ik sta even met mijn mond vol tanden, niet wetend of ik ja of nee moet zeggen.

        "Weet ik niet." Leugen.

        Ze strekt haar arm uit en knijpt met haar vingers mijn wangen samen. "Leugenaar. Ik zie die blosjes wel."

        Ik trek verontwaardigd haar hand af van mijn gezicht. "Het doet er niet toe of het antwoord ja of nee is. Wat schiet je ermee op?"

        "Wel," zegt Louise. "Een wederzijdse erkenning?"

        "Dat," ik wijs naar voren, "gaat dus niet gebeuren."

        Louise pakt de jurk over uit mijn handen en strijkt met haar hand over de stof. "Je kan op z'n minst je beste beentje voorzetten." Ze klapt in haar handen. "Kom, we hebben nog precies twintig minuten en ik wil alles behalve te laat komen."

        In een hoog tempo maken we ons klaar. Met enige tegenzin trek ik de jurk toch aan mijn lijf en eerlijk is eerlijk, het is een mooi ding. Zoals afgesproken haalt Louise de krultang tevoorschijn en transformeert mijn bruine plukken in een wat georganiseerdere samenstelling. Zelf steekt ze haar haren op. Stijf van de haarlak borstelt ze de laatste uitstekende piekjes samen.