The Bucketlist

Hoofdstuk 30: Examens

Hoofdstuk 30:

        Mijn lepel balanceert argeloos in mijn rechterhand terwijl ik naar de lettertjes in mijn geschiedenisboek staar. Inmiddels heb ik de regels wel honderd keer gelezen en ook nu ik nog een poging waag, wordt mijn kennis er niet veel beter op. Het zwarte inkt en de plaatjes aan de zijkanten van de pagina's beginnen voor mijn ogen te dansen en gefrustreerd laat ik mijn lepel terug in de kom vallen om vervolgens mijn hoofd in mijn handen te leggen. De knoop ik mijn maag zorgt ervoor dat ik geen hap binnen krijg. Hoe moet ik me ooit kunnen focussen op mijn ontbijt terwijl ik over minder dan een uur in de examenzaal zit? Vorige week had ik stiekem de gymzaal binnen gegluurd. Met behulp van jongere leerlingen werden de stoelen één voor één de muffe gymzaal binnen gebracht. Zorgvuldig werden ze achter de tafeltjes geplaatst die een gepaste afstand van elkaar verwijderd waren. Een knoop van spanning was in mijn maag ontstaan: het zal niet lang meer duren voordat ik daar zelf zat te zwoegen.

        Twee handen die op mijn schouders worden gelegd doen mij opschikken.

        "Maak je niet zo druk, het komt heus wel goed," klinkt de geruststellende stem van mijn moeder achter me. Ik draai me om en vang haar liefelijke blauwe ogen op. "Nee," antwoord ik. "Ik sta stijf van de spanning."

        Haar handen beginnen mijn schouders te masseren wat een geruststellend gevoel met zich meebrengt. "Je hebt goed geleerd toch? Het is net zoals een gewone toets, alleen dan in een andere ruimte."

        Ik frons mijn wenkbrauwen en schud mijn hoofd. "Het telt anders wel een stukje zwaarder mee dan een gewone toets, mam."

        "Je staat er toch goed voor? Dan kan de schade nooit al te groot worden."

        "Behalve voor Frans, dat wordt het grootste drama," antwoord ik. Het vooruitzicht aan de mondeling aankomende vrijdag maakt de zenuwen nog een stuk erger.

        "Kom, eet je laatste restje ontbijt op en ga je tandenpoetsen. Moet Rafael nou ook vandaag?"

        Ik knik terwijl ik een hap doorslik. "Ja, hij is net klaar als ik begin. Wiskunde, heeft hij."

        "En gaat het bij hem goedkomen?" vraagt mijn moeder geïnteresseerd.

        "Rafael is slim, mam. Hij is een van die type leerlingen met het één keer doorlezen van de stof alsnog een acht weet binnen te slepen. Niet te vergeten: hij zit nog een niveau hoger."

        "Dan heeft hij je vast met een aantal dingen kunnen helpen afgelopen keer," zegt ze met een knipoog. Mijn moeder is erg gecharmeerd van Rafael. Sinds ze hem natuurlijk al kent via zijn ouders, is ze al voor een langere tijd bekend met zijn persoonlijkheid en knappe uitstraling. Toen ik eindelijk had toegegeven dat er iets tussen ons was ontstaan, was ze ook compleet opgewonden.

        "Of zijn jullie niet aan leren toegekomen?" voegt ze aan haar opmerking toe.

        Ik sla mijn hand voor mijn mond en weet nog net een slok water binnen te houden. Ik probeer een lach te onderdrukken terwijl ik naar beneden wegkijk. "Mam," zeg ik ongemakkelijk en sta op om mijn kom naar het aanrecht te brengen.

        "Wat? Mag ik niet nieuwsgierig zijn naar jullie twee?" De speelse grijns op haar gezicht doet mij ook lachen. Ik kan haar geen ongelijk geven. Erg veel aan leren zijn we de afgelopen keer niet aan toegekomen.

        "Maak je geen zorgen mam, we hebben de hele middag met onze neus in de boeken gezeten."

~

        Louises blik op haar gezicht is alles behalve ontspannener dan de mijne. "Ella!" kirt ze als ze me op het schoolplein ziet aankomen. Met mijn rekenmachine en pen in mijn hand benader ik mijn beste vriendin en haar gezelschap Damian.