The Bucketlist

Hoofdstuk 13: Cheers

Hoofdstuk 13: Cheers

        Klik. Klik. Met een soepele handeling klikken de skischoenen in de ski's. Ik buig voorover om de stokken van de grond te rapen en glijd daarbij weg waardoor ik op de grond val.

        "Ach, Gabriëlla. Je kunt altijd nog van de weddenschap afzien hoor," zegt Rafael met een zielig stemmetje en prikt met zijn skistok in mijn zij. Ik gris de stok uit zijn handen en gooi het van me af.

        "Hé." Verontwaardigt duwt Rafael zichzelf voor met zijn andere skistok om het ding op de gaan halen. Ik grinnik en probeer mezelf overeind te hijsen. Er wordt een hand, bekleed met een zwarte handschoen naar me uitgestoken. Ik kijk op en zie dat de hand behoort tot Raven. Dankbaar pak ik hem aan en ze trekt me overeind. "Thanks."

        "Hier," zegt ze en houd me een pasje voor. "Voor de skiliften." Ik neem het pasje aan en stop het in het vakje in mijn mouw, zodat ik het later makkelijk kan scannen bij de poortjes.

        "Die asshole heeft het trouwens geflikt. We mogen ook buiten de dorpspistes skiën. Telefoons aan en af en toe een sms sturen naar mevrouw Boeve. Oh, en we moeten ons houden aan lunchtijden."

        "Klinkt goed," zeg ik en sluit me aan in de rij. De klasgenoten die lessen volgen worden in groepen ingedeeld en sluiten zich aan bij een van de skileraren of leraressen. Ook Louise sluit zich daarbij aan. Ik probeer nog even haar blik te vangen en te zwaaien voordat ik me vast grijp aan de sleepjeslift. Ik stop het paddenstoelvormige zitvlak tussen mijn benen en met een ruk wordt ik omhoog getrokken. Het is een vrij korte piste dus ik bereik al snel de top. Als ik naar beneden kijk voel ik de kriebels door mijn buik razen van opwinding.

        "Klaar voor?" Rafael en Raven hebben me blijkbaar gevolgd en bevinden zich nu ook boven aan de piste.

        "Joe joe, losers," roept Rafael en hij raast ons voorbij de piste af.

        "Nou dat was volwassen," zegt Raven hoofdschuddend. Ze stapt haar voet in de bindingen van het snowboard en maakt ook een aanstalten.

        Met mijn skistokken prik ik in de sneeuw en duw mezelf voort. Soepel glijden de ski's over de nog vers geprepareerde sneeuw. Bij de bochten die ik maak ontstaan steeds kleine sneeuwwolkjes. Bijna was ik vergeten hoe goed dit voelde; de koele lucht dat zelfs met de dikke laag kleding kippenvel veroorzaakt, het uitzicht op de besneeuwde bergen en de adrenaline dat door je heen raast. De piste is kort, dus het duurt niet lang voordat ik beneden ben. Vlakbij de lift kom ik weer tot stilstand. Ik wordt gevolgd door Rafael die met een harde vaart aan komt skiën en vlak voor mij een noodstop maakt. Een vlaag van sneeuw wordt over mij heen geblazen. Ik sla het sneeuw van mijn jas af en steek een middelvinger naar hem op.

        "Sorry, ik had je niet gezien," zegt hij grijnzend.

        "Hé, zullen we wat hoger de bergen ingaan?" roept Raven en ze wijst met haar vinger naar de stoeltjeslift.

        "Oef," Rafael trekt zijn wenkbrauwen samen. "Durft Gabriëlla dat wel?"

        "Gabriëlla durft zeker weten, nou meneer Roever nog," zeg ik en ik geef hem een duw in zijn zij.

        "Kindertjes, komen jullie nog?" roept Raven ongeduldig. Ik duw mezelf met mijn skistokken naar haar toe. "Zorgde hij weer voor vertraging?" vraagt ze.

        Ik sla mijn ogen ter hemel. "Altijd hé?" Lachend zetten we ons voort naar de lift, Rafael volgend.

~

        Met een klein groepje mensen zijn we de rest van het skigebied wezen verkennen. Eén van onze klasgenoten had een kaartje meegepikt bij de receptie en op basis daarvan probeerden we de connecties tussen de pistes te ontcijferen. Na een half uur bracht het ons de compleet verkeerde kanten uit en ondervonden we dat het slechts een flauwe schets was. Ondanks het nog ruim een half uur kostte om ons vervolgens te oriënteren hebben we het tot nu toe naar ons zin gehad. Het is al tegen een uur of twee en we hebben met z'n allen besloten wat te gaan drinken in het restaurant beneden. Zo kunnen we ook even inchecken bij de leiding.