The Bucketlist

Hoofdstuk 26: Vrienden

Hoofdstuk 26: Vrienden

        Ik voel Louises nagels in mijn zij prikken, steeds steviger bij elke meter dat ons dichter bij Richards huis brengt. Haar armen zijn om mijn middel heen gewikkeld, klemmend om niet van de bagagedrager af te vallen.

        Gezien het feit ik zelf geen fiets tot mijn beschikking had, zit ik nu op die van Louise en zijzelf achterop. Rafael fietst een paar meter voor ons, op zijn eigen. Hij heeft er een hoog tempo in, alsof hij niet kan wachten om verhaal bij Richard te halen.

        Louise is zenuwachtig, ik merk het aan alles. Haar onregelmatige ademhaling tegen mijn rug en haar tegenstribbelende gezicht toen we besloten direct te gaan praten.

        Ik leg mijn hand op mijn zij, waar de hare ook rust en geef een zacht kneepje die ze direct beantwoord.

        Op gegeven moment doemt het huis van Richard in zicht. Het is groot. Niet zo groot als die van Rafael, maar het behoort zeker tot een hogere klasse.

        Voorzichtig verlaag ik mijn snelheid zodat Louise soepel van mijn fiets af kan springen.

        Voor een moment staan we alle drie op een rij voor het hek dat Richards huis omringt, alsof we ons mentaal moeten voorbereiden. Het is Rafael die als eerste actie onderneemt door zijn hand uit te steken en op de bel te drukken naast het hek.

        Terwijl we wachten laat ik mijn blik glijden over Louise die naast mij staat. Haar ogen zijn groot en haar roze haar ligt warrig over haar hoofd. In de reflectie van haar telefoonscherm aait ze vlug de uitstekende piekjes terug op hun plaats.

        Dan plotseling – om het hoekje van het huis – verschijnt Richard. Met een aarzeling zet hij een paar stappen op het grind, ineenkrimpend door de steentjes onder zijn sokken.

        "Louise?"

         Ze steekt haar hand op. "Hi."

        Richard fronst, maar tegelijkertijd is er een vorm van opluchting over zijn gezicht af te lezen. Alsof hij alle dagen hierop had gehoopt.

        "Mogen we binnen komen? Ik zou graag willen... praten."

        Als Richard knikt opent Rafael het hek en laat ons passeren. Zonder een extra woord te wisselen maken we onze weg door naar binnen, waar een warme huissfeer ons tegemoet komt. Het is nog voorjaar, wat betekend dat het overdag heerlijk warm kan zijn, maar 's avonds flink af kan koelen.

        "Waarom zijn...," Richard pauzeert even en laat zijn ogen over ons drieën heen glijden, duidelijk niet verwachtend om naast Louise ook Rafael en mij op zijn stoep te zien staan, "jullie hier?"

        "Richard," begint Louise. Ze wrijft zenuwachtig haar handen tegen elkaar. "Nadat ik het had... uitgemaakt, heb ik je nooit de kans gegeven om jouw kant te vertellen. Daarom ben ik hier. Om jouw verhaal aan te horen."

        Richard zucht zachtjes door zijn neus en lijkt een beetje van zijn apr po. Hij bijt zijn lip en schud dan zachtjes zijn hoofd. "Mijn verhaal te horen? Na een week besluit je dat het tijd is om mijn verhaal horen?"

        Louise deinst terug bij het horen van zijn gespannen ondertoon. Dat had ze niet verwacht.

        Zijn ogen scannen haar gezicht van boven naar beneden. Dan knijpt hij zijn ogen tot spleetjes. "Of begin je nu ineens te twijfelen? Of alles wat je hebt gehoord misschien toch niet waar blijkt te zijn?"

        Hij wist dat ze het via anderen had gehoord.

        Rafael en ik wisselen een blik, beide denken we hetzelfde. Wat als Richard inderdaad onschuldig is?  Vanuit de impressie die ik krijg van hem, lijkt hij kwaad te zijn dat Louise dat überhaupt in haar hoofd zou halen.