The Bucketlist

Hoofdstuk 8: Feestcommissie

Hoofdstuk 8: Feestcommissie

        Het is het achtste lesuur en ik zit in het lokaal van de leerlingenraad. Het lokaal waar je drie trappen voor omhoog moet lopen én het lokaal waar ik op Valentijnsdag rozen uit probeerde te stelen. Dat ik hier met lichte tegenzin zit is dan ook niet heel bijzonder. Ik teken verveeld met mijn vinger rondjes op het tafeltje waar ik aan zit. In het hout zijn dingen gekrast zoals hartjes, hakenkruisen en andere figuurtjes. Die tweede kom je wel vaker tegen bij de tafels in de geschiedenislokalen. Het is grotendeels voor Louises belang dat ik hier zit. Volgens haar hoorde bij de ultieme middelbare school ervaring het organiseren van een feest. Dat was dan ook puntje 5 van onze lijst. Aangezien we elkaar plechtig hebben gezworen dat we de lijst zouden afmaken, heb ik toch maar ingestemd om mee te doen aan de feestcommissie. Toen ik haar vertelde dat het praktisch gezien niet een zelf een feest organiseren is, maar meehelpen, wilde ze daar niks van horen. Als we ons best deden dan konden we heus wel veel invloed hebben. Het feest dat georganiseerd wordt is best groot en belangrijk; namelijk het eindfeest. Het is pas na ons examen maar er worden nu al ideeën in de groep gegooid.

        "Jij bent," tettert Louise in mijn oor. Ze schuift haar schrift mijn kant op duwt haar pen in mijn handen. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk naar de zet die ze heeft gedaan. Boter-kaas-en-eieren is één van onze favoriete bezigheden als we ons vervelen tijdens de lessen. Ze heeft een kruisje in het midden gezet. Ik zet een rondje neer in de hoek. Ik weet toch al dat ik ga winnen. Ze denkt dat ze slim is door steeds in het midden te beginnen, maar zodra ik drie hoeken heb bemachtigd dan zijn voor haar de opties op.

        Gefrustreerd gooit ze haar pen neer. "Niemand wint dit spel zo vaak als jij. Hoe in Godsnaam doe je dat toch?"

         "Hij gaat het je niet vertellen hoor," lach ik. "Dat heet nou tactiek." Eigenlijk had ik het trucje geleerd door onze economie docent.

         "Attentie allemaal!" Mevrouw de Haan klapt in haar handen. Ik weet dat ze niet echt een fan is van mij. In de tweede klas vertelde ze gelukzalig dat ze dat afgelopen weekend was getrouwd met haar man, Simon. Ze waardeerde het niet echt dat Louise en ik giechelend een tekening van haar maakte met een kippenlijf en Simon de haan er boven schreven.

        Als ze ons ziet zitten kijkt ze ons met samengeknepen ogen aan. "Tekeningen mogen uitgesteld worden tot na dit lesuur."

         Louise slaat haar hand voor haar mond en giechelt zachtjes. Mevrouw de Haan negeert ons en gaat verder.

        "Zoals jullie weten moet er nog veel gedaan worden op het gebied van organisatie. Er is alleen één probleem." Verassend. "We hebben mensen te kort. Al vanaf maart zijn we bezig met flyers op te hangen in de school en mailtjes rond te sturen, maar als nog is dat niet genoeg. Als jullie nog vriendjes of vriendinnetjes met eventuele interesse hebben, laat het dan graag weten." Ze veegt een pluk van haar rossige haar uit haar gezicht. Omdat het lijkt alsof ze klaar is met haar speech draai ik me weer om naar Louise.

        "Oh, ja," roept ze ineens. "We hebben gelukkig vanmiddag nog een extra kandidaat erbij gekregen. Rafael Roever? Is Rafael Roever aanwezig?"

        Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden. Dit meen je niet.

        "Présent," zegt hij met een Frans accent. Nonchalant staat hij daar; tegen de deurpost aangeleund. Als hij mij ziet kijken geeft hij een uitdagende knipoog.

        "Fijn dat je er bij bent, jongen. Ga maar snel zitten." Ze gebaart dat hij op zijn plaats moet gaan zitten.

        Als hij langs mijn tafel loopt sis ik: "Serieus, Roever? Je bent hier alleen maar om mij dwars te zitten."