The Bucketlist

Hoofdstuk 1: Valentijnsdag

Hoofdstuk 1: Valentijnsdag

        Valentijnsdag.

        De dag die me alleen maar herinnert aan het feit dat ik al mijn hele leven single ben.

        In de zestien jaar dat ik op deze aardbol rondloop, heeft nog nooit een jongen interesse in me getoond. Althans, daar ga ik van uit. Daarbij aan toegevoegd heb ik zelf ook niet echt interesse in iemand. Blijkbaar klopt die uitspraak 'op ieder potje past een dekseltje' toch niet helemaal. Maar hé, ik ben pas zestien, alles kan gebeuren. Tenslotte heeft mijn lieftallige beste vriendin voorspeld dat ik op mijn zestiende mijn eerste vriendje zou krijgen, dus wie weet.

        Met een lichte zucht stop ik het laatste hapje van mijn ontbijt in mijn mond. Deze dag vol rozen en hartjes moet ik maar even doorstaan. Ik pak mijn tas van de grond en wandel mijn weg naar buiten. Daar staat Louise Jacobs al te wachten, klaar om naar school te gaan.

        Normaal gesproken staat ze enthousiast te zwaaien en dansen haar roze highlights vrolijk mee, maar tot mijn verbazing staat ze nu met een bezorgd gezicht voor zich uit te staren.

        "Hé, vreemdeling, waar komen al die rimpels vandaan?" zeg ik en zwaai met mijn hand voor haar gezicht om haar aandacht te krijgen.

        "Ik heb een probleem," fluistert ze, mijn hand negerend. Langzaam draait ze haar gezicht mijn kant op. "En ik heb jou nodig, Ella." Ergens diep vanbinnen gaat er een belletje rinkelen. Het feit dat ze mij nodig heeft, zegt al genoeg. "Wat is er aan de hand?" vraag ik argwanend.

        "Ik heb een roos gekocht voor Richard," kermt ze en ze slaat een hand voor haar gezicht. "Hoe kan ik zo stom zijn?"

         Rozen. Die dingen worden elk schooljaar massaal verkocht op school. Het is de bedoeling dat je voor twee euro een roos koop en op het bijgegeven kaartje een lieve boodschap schrijft. Persoonlijk vind ik het nogal cliché, zo"n rode roos. Daar komt bij dat ze midden in een lesuur worden afgeleverd, wat betekend dat de hele klas kan meegenieten. Sensatie, noemen ze dat. Vorig jaar was er een meisje en die had wel zes rozen gekregen. Om de paar minuten kwam er weer een leerling uit de leerlingenraad binnen met een nieuwe roos. Ik hoorde dat ze na twee maanden er nog niet uit was van wie ze waren en of het nu een grapje was of niet. Ik denk persoonlijk het laatste.

        Louise doet daar vrolijk aan mee. Bijna elke keer op Valentijnsdag heeft ze wel weer een nieuwe relatie. Altijd koopt ze ook een roos en schrijft ze erbij dat ze hem nooit kwijt wil. Paar weken later is het alweer uit omdat het volgens haar toch niet meant to be is. Ditmaal is Richard het slachtoffer; drie maanden lang hebben ze al een relatie, een heus record als je het me vraagt. "Wat is daar mis mee?" vraag ik dan ook nieuwsgierig.

        "Gisteren vertelde hij hoe stom hij die rozenactie vindt en dat hij blij is dat ik nooit zoiets zou doen." Wanhopig haalt ze een hand door haar half roze haar.

        Ik tuit mijn lippen. "Oei, en wat is mijn toegevoegde waarde hierin?"

        "Dat plan heb ik al helemaal uitgewerkt," zegt ze geheimzinnig en vervolgd haar verhaal. "Het tweede uur heb jij een tussenuur, dat is voldoende tijd om ongezien de leerlingenraad binnen te sluipen om vervolgens die roos weg te halen zodat mijn relatie met Richard tot stand blijft en jij een gelukkige vriendin hebt."

        Ik open mijn mond om al mijn tegenargumenten op tafel te leggen en om haar te vertellen hoe verschrikkelijk fout dit allemaal kan gaan, maar voordat ik de kans krijg valt ze me al in de rede. "En ik duld geen tegenspraak."

        Verontwaardigd sla ik mijn armen over elkaar. "Wat is mijn rendement hier überhaupt in?"

        "Zoals ik al zei, je hebt een zeer gelukkige vriendin," zegt ze alsof ze niet snapt dat ik dat zelf niet had kunnen bedenken. Uiteindelijk stem ik toch maar in. "Omdat jij het bent," zeg ik. En omdat je Louise niet wil meemaken als ze haar zin niet krijgt, maar ik besluit dat het geen goed idee is om dat er aan toe te voegen.