Enslaved By The Possessive Mafias

🦋EPISODE TWELVE🦋

...Garth’s POV....

“Boss...tama na yan, ihahatid na kita at nang magamot na din ang sugat mo!” I heard Fred while walking towards me sa isang bar. I just came from Baler empty handed bringing nothing but my face with grazed from a missed out gunshot mula sa mga gang na naihatid ko na sa huli nilang hantungan.

“Boss—" pag-uulit niyang muli pero hindi ko siya pinansin at tumungga lang ng alak.

“Don’t try to stop me.” I just said firmly.

“Pero lasing na lasing kana, I am sure hindi ka pa kumakain simula noong dumating tayo dito sa Pilipinas mula Singapore. Pagkabalik na pagkabalik kasi natin dito, tumuloy ka na agad sa mga operations mo. Walang kain, walang tulog, walang pahinga, hindi maganda yan.” pag-aalala niyang saad ngunit ngumisi lamang ako.

“Bakit? May maganda pa ba sa nangyayari sa akin ngayon? At ano? Hindi pa ako kumakain o natutulog? Paano ko gagawin yun' ni hindi ko alam kung natutulog pa ba yung asawa ko o kumakain manlang!" Galit kong bulalas holding up my tears.

"Boss--"

"FRED, MY WIFE— hindi ko alam kung nasaan siya, kung kumusta na siya, o kung buhay pa ba siya?! I’m just—just trying to drink up the pain that’s slowly killing me!" Dugtong ko pang saad bago muling lumagok ng alak letting out a warm teardrops from my eyes.

“Boss, I am sure, you will be able to find Astrid in no time. Hindi tumitigil ang mga detectives and spies natin sa pag-iimbistiga mula sa iba't ibang lugar. Please, hold on a bit.” Fred uttered trying to comfort me.

“T-tatlong isla na ang narating ko, wrecking different mafia's hide outs looking for my wife p-pero hindi ko siya natagpuan. Na--nakakap*tay lang ako, but I have no gain.” I asserted and drank up one more glass of wine again luring my pains away.

“Boss, Astrid is a strong woman, I am sure she’s able to handle kung ano man ang pinagdadaanan niya ngayun and she’s
still aliv—"

“Of course she’s alive! SHE SHOULD! DAHIL KUNG HINDI, WALA AKONG ITITIRANG BUHAY SA KUNG SINO MANG MGA HAYOP ANG KUMUHA SA KANYA!” Putol na bulyaw ko sa sasabihin sana ni Fred throwing the glass on the floor and made my way out of the bar.

“Boss!" Habol namang sambit ni Fred na nakasunod din agad sa akin.

“S-saan ka pupunta?” sigaw niyang tanong.

“Susuyurin ang buong Pilipinas!” I shouted back at him before getting inside my car.

...Astrid’s POV...

“Hey! Get up! Join me for dinner.” Ito ang tinig na gumising sa akin, hindi ko namalayang nakatulog na pala ako kakaiyak simula pa nung matapos akong maligo kaninang umaga pa.

Nagpumiglas ako at tinapik ang kanyang kamay na humawak sa aking bewang dahil naka higa ako patakilod sa inuupuan niya ngayun. 

Ngumisi lamang siya sa pagtapik ko sa kanyang kamay bago magsalita.

“Bakit? Nahihiya ka pa bang ipahawak ang katawan mo sa akin? Nahawakan ko narin na naman yan ah at hindi lang nahawakan, nalawayan ko narin,  twice!” he said proudly and threw a smirked trying to insult me.

Natameme lang ako sa sinabi niyang iyun. Tama naman siya. Pinagsawaan na niyang halikan at paglaruan ang aking katawan, that was when he first sex-slaved me inside the shower room and then last night. Tila gustong pumatak na naman ng luha ko dahil sa isiping iyun pero pinigilan ko. Pinangako ko sa sarili ko kanina na huling pag-iyak ko na yun sa kamay ng mga addict na to. Kung gusto nila ng laro, ibibigay ko yun sa kanila hanggat kaya ko, makakatakas din ako— hindi, matatagpuan din ako ng asawa ko, nararamdaman ko!

....
“Hey! What are you thinking huh?! Inaalala mo ba kung paano kita paligayahin kagabi?” nang-aasar na putol niya sa nag-lalakbay kong isipan.

“Son of bitch! Mangarap ka ng  gising!’ I shouted glaring at him pero nagpakawala lang siya ng sarkastikong tawa.

“Alam mo, gutom lang yan kaya halikana,  kumain na tayo-- mahal ko!” nakangisi niyang wika at iminwestra pa ang kanyang braso para may kapitan ako.

“Nagpapakamatay ako so bakit ako kakain?” Sarkastiko ko namang singhal sa kanya.

“Kakain tayo—o’ kakainin kita? Parang mas masarap yata yun?” pilyo niya namang tugon at kumindat pa bago niya dinilaan ang kanyang labi. Unti-unti niyang inilalapit ang mga iyon sa aking labi kaya itinulak ko siya at tumayo ako mula sa kama.

“How dare you! You brought me here as your prisoner tapos aayain mo ako to join you for meal as if you did not kidnap me?! Hell no!” pagmamatigas ko naman .

Tumawa lamang siya at tumayo na din. “Okay, kung ayaw mong kumain, bahala ka.” Wika niya pagkatapos ay naglakad siya palapit sa akin at binulungan ako. “I already missed you—will see you for next round.” Malagkit ang mga tingin niyang saad tsaka ako hinawakan nh mahigpit sa baba at hinalikan ng mabilis inserting his tongue inside my mouth tsaka umalis kaya agad kung pinunasan ang laway niyang nagkalat sa aking labi.

“Napakahayop mo talaga!” galit ko namang bulalas pagkaalis niya.

Pagkaraan ng ilang minuto pagkatapos niyang umalis ay nagpalakad lakad ako sa veranda. Sinubukan kong tingnan kong pwede ba akong tumalon doon pero masyado iyong mataas at mabato naman sa ibaba. I will surely be dead kapag tumalon ako doon. Nag-isip muli ako nang plano para makatakas doon nung maalala ko ulit si Stanley. “Kung magmamatigas ka, walang magandang mangyayari sayo! Kung ako sayo, magpapakabait ako at maging sunodsunuran nalang to gain my abductor’s trust. If that’s happen, only by then, I can plan for my escape nang hindi nila nalalaman.” These are the words that echoed in my head and I can even hear Stanley’s voice saying it to me.

“Tama siya. Kung magmamatigas ako, wala rin lang magbabago dahil bababuyin at bababuyin niya parin ako. Magmatigas man ako o hindi, same result, he will still going to do what he desires to do with me, so there’s no use to be stiff Astrid’ maging sunodsunuran ka na lamang at kunin ang loob niya through satisfying his desires tulad ng sabi niya, kapag nangyari yun, pwedi ka nang magplano para makatakas ka.” Bulong ko sa sarili ko embracing myself while staring at the sounding sea watching the waves going back and forth on the seashore.

Malakas ang liwanag na nagmumula sa bilog na buwan kaya kitang kita ko ang paghampas ng alon sa dalampasigan. Pabalik balik lang ito, no matter how forceful the wave is, hindi niya parin magawang makaalpas sa dalampasigan dahil hihilain at hihilain parin siya pabalik ng dagat. Pero kapag naghintay ito ng tiyempo at tamang panahon hanggang sa makaipon ng sapat na lakas, kaya niyang bumuo ng isang malaking alon o isang tsunami para marating hindi lamang ang dalampasigan kundi mas malayo pa at doon, hindi na siya mahahabol pa ng dagat. --AND, I WILL BE THAT WAVE!"