Uzumaki Naruto "Zmiany"

~13.Detektyw~

Komisariat, jak w każdy weekend, pękał w szwach. Telefony dzwoniły co kilka sekund. Ludzie przyjmujący zgłoszenia, po odłożeniu słuchawek, od razu czekali z ręką przy telefonie by zaraz go odebrać. Na korytarzach było mnóstwo funkcjonariuszy. Niektórzy z nich doprowadzali ludzi na przesłuchania, inni przyjmowali świadków, albo poszkodowanych i spisywali ich zeznania. Brakowało nawet wolnego krzesła aby usiąść i porządnie wypełnić dokumenty.

Matki z płaczącymi dziećmi, pijacy, awanturujący się kierowcy po wypadku, złodzieje i inni przestępcy. Posterunek był pełen takich "petentów".

Od jakiegoś czasu jednak, między tymi wszystkimi pracownikami i pozostałymi ludźmi, krzątał się ktoś jeszcze. W tym momencie miał zajęte dwie dłonie, które to trzymał wysoko nad sobą. W kartonowych uchwytach niósł, osiem kaw w papierowych kubkach. Każda z nich była podpisana dla kogo jest przeznaczona i jaki jest jej rodzaj. Na dodatek w zębach trzymał jakąś teczkę z dokumentami, którą wcześniej wsadził do foliowej koszulki. Zręcznie przedzierał się przez pomieszczenie aby niczego nie upuścić lub na kogoś nie wpaść.

- Nie wygląda na szczęśliwego - zauważył Kakashi, który razem ze mną obserwował blondyna z balustrady na drugim piętrze.

- To chyba dobrze. Tego chcieliście. Czyż nie? - zapytałem mojego przyjaciela.

- Owszem. Na początek - odpowiedział - To nawet całkiem zabawne patrzeć jak dzieciak się zaharowuje. Co o nim sądzisz, Obito?

Nie odpowiedziałem od razu. Szczerze, nie wiedziałem co o tym myśleć. On i Saki-san podrzucili mi go tydzień temu, a ja nawet z nim nie rozmawiałem. Kazałem Asumie, mojemu koledze z wydziału administracyjnego, znaleźć mu jakieś zajęcie, a ten wysłał go do roznoszenia kawy i papierów.

- Jeszcze z nim nie rozmawiałem. Czego wy właściwie ode mnie oczekujecie? Co mam z nim zrobić jak już odbędzie swoją kare?

- Kazuki i ja myślimy, że chłopak mógłby się nadać jako twój następca - Kakashi spojrzał ponownie w dół na tego chłopca - Jest do ciebie bardzo podobny. Prześladowano go w szkole. Zupełnie jak ciebie po twoim wypadku.

- Przez jego oczy - wtrąciłem się.

- Tak, ale to nie wszystko - Kakashi rozmyślał nad czymś przez chwilę - Chłopak ma tylko matkę. Jego ojciec zmarł zaraz po jego urodzeniu. To biedna rodzina, Obito. Ledwo wiązali koniec z końcem.

- Rozumiem, a dzieci jak to dzieci. Nie podobało im się, że chłopak chodzi w używanych butach i ciuchach. Woleli aby trzymał się od nich z daleka - zwiesiłem głowę.

- Tak było - jego przyjaciel lekko się uśmiechnął - ale to mądry i twardy dzieciak. Nigdy nie dał się wciągnąć w bójki i kłótnie aby jego matka nie miała przez niego kłopotów. No, może do teraz - zaśmiał się. 

- Skąd to wszystko wiesz? - zapytałem, bo były to dość szczegółowe informacje na temat chłopaka. 

- Od Hanashi'ego - odpowiedział z dumą w głosie - Zrobiłem mały rekonesans. Nawet ja, się od ciebie czegoś nauczyłem.

Parsknąłem słysząc z jego ust te słowa. Kakashi miałby się czegoś nauczyć ode mnie? Nigdy sobie tego nie potrafiłem wyobrazić, a tu proszę. Sam mi o tym powiedział. Zrobiło mi się nawet miło. 

- Dzięki - kiwnąłem porozumiewawczo głową, a on zrozumiał. Zawsze się rozumieliśmy. Nawet bez słów - Pokażę mu co robię. Jeżeli zajdzie taka potrzeba to, czy mogę go zabrać ze sobą w teren?

- Oczywiście. Poinformuję o tym Sakate. Przecież wiesz, że ona ci ufa - Kakashi spojrzał na mnie ciekaw jak zareaguje.

Złapałem się za prawą rękę. Pod swoją białą rękawiczką wyczułem na serdecznym palcu obrączkę. Jej chłód, gdy ją dotykałem, zawsze przynosił mi ukojenie.