My Little Witch /JenLisa (G!P)

2. Bölüm

Slm slm

Jennie

Geçen iki günün ardından sonunda şehre gelmiştim. Şehir o kadar büyüktü ki bir yere gitmek on yıl kadar sürerdi. Öncelikle kalmam için bir yere ihtiyacım vardı çünkü doğada da kurallar böyleydi.

Fakat şu devasa büyük binalarda kalmak için birşeyler gerektiğini tahmin etmek çokta zor olmuyordu. Ne olduğunu öğrenmek için herhangi birine sorabilirdim.

Biraz ilerleyerek masada oturan üç tane adamı gördüm. Önlerinde garip şişeler vardı ve içindekiler pekte sağlıklı görünmüyordu.

"Merhaba."

Seslenmemle beraber kafaları bana dönmüştü. Tanrım, kafaları birer yumurtaya benziyor.

"Selam güzelim."

Hiç uzatmadan ihtiyacım olan şeyi sordum;

"Bir şeyler almak için ne gerekiyor?"

Masadaki iki kişi kahkaha atarken içlerinden biri ciddiyetle işaret, orta ve baş parmağını birbirine sürttü.

"Para."

Para? En azından telaffuzu kolay bir kelimeydi.

"Nereden bulabilirim?"

Adamlardan biri gülmeyi keserek cevap verdi;

"Çalışarak. Ve bence senin gibi birine orospuluk fena yakışır hem parası da iyi."

Ne dediğini anlamamıştım fakat parasının iyi olduğunu söylüyordu.

"Zor bir iş mi?"

Sandalyesinde geriye doğru yattı.

"Yok canım ne zoru. O güzel bacaklarını aralayıp yatsan yeterli."

Gerçekten basitmiş. Yatarak para kazanma fikri fazlasıyla cazip geliyordu.

"Eğer bu işi yapacaksan lütfen hangi genelevde çalışacağını söyle. Seni becermek isterim."

İşte şimdi, neyde bahsettiklerini anlamıştım. Fakat karşımdaki adam bana potansiyel bir sapıktan çok para kaynağı olarak görünüyordu.

"Bildiğiniz bir yer var mı?"

Hiç düşünmeden cevabı verdiler;

"Manobal Genelevi. Oradan daha iyisini bulamazsın."

Onlardan adresi de aldıktan sonra nasıl gideceğimi de öğrenmiştim. Bana bir taksi durdurmamı ve adama adresin yazılı olduğu kağıdı vermemi söylemiştiler. Sonra ise inmeden önce adamı dudağından öpmemi böylece para ödememe gerek olmadığını söylemiştiler.

Yaptım mı? Kesinlikle. Ve işe yaradı. Arabadan inip Manobal Genelev yazan tabelaya baktım. Bu gibi yerlerin daha gizli olması gerekmiyor muydu? İçeri girdiğimde beni sakin bir lobi karşılamıştı. Oysa ki ben yerlerde sevişen insanlar bekliyordum. Her neyse.

Masa gibi birşeyin yanına ilerledim ve orada oturan kadına baktım. Kadın kafasını önündeki kağıtlardan kaldırıp gözlüğünü düzelterek bana baktı. 

"Buyurun?"

"Burada çalışmak istiyorum."

Çok mu basit oldu? Yani, insanlar için öyle fakat bana göre yeterli hatta fazla bile. Kadın bıkkınca önüne döndü.

"Kaç yaşındasın?"

"Yirmi."

"Bakire misin?"