CEHENNEME BİR ADIM KALA

Bölüm 2- Acı tebessüm

Sen hiç soluksuz kaldığın halde bir başkasına nefes olmaya çalıştın mı?

~~

Ağustos 2007

"Dedem beni bugün de hatırlamadı."

Küçük çocuğun ağzından çıkan bu cümleler ağustosun ortasında onu üşütmeye yetiyordu.

"Neden ki?"

Küçük kız bu soruyu onu daha fazla üzmek için sormamıştı ama karşısındaki çocuğun ağzından bir hıçkırık firar etti.

"Bilmiyorum ama sanırım o hasta."

Kız çocuğu üzülmüş gibi yaptı. Çünkü o hep ya mutluymuş gibi davranır ya da üzülmüş gibi yapardı. Hissizlik tüm damarlarına işlemiş gibiydi. Az önce kolundaki çizikleri ve yaraları soran küçük çocuğa bir şey olmadığını söylemişti. Oysa ki çok şey olmuştu.

"Bugün kaç yaşına bastın Mahur?"

Küçük kız parmaklarıyla saymaya çalıştı. Daha sonra düşünceli gözlerini yere bağdaş kurarak duvara yaslandığı yanındaki çocuğa dikip konuştu.

"Sanırım 9 yaşındayım."

"Geçen yıl da 9 yaşındaydın Mahur."

Mahur birden sinirlendi.

"O halde bu yıl 10 yaşındayımdır neden soruyorsun?"

Küçük çocuk suratını asıp önüne döndü. Mahur ise hayatında ilk defa birinin üzülmesine dayanamadığını farketmişti.

"Sen bu yıl kaç yaşındasın peki Demirhan?"

Demirhan büyük bir coşkuyla ona dönüp baktı.

"Geçen ay ilk defa pasta üfledim ve mum söndürdüm Mahur inanılmazdı."

Bunu o kadar olağanüstü bir şeymiş gibi anlatıyordu ki Mahur da onun coşkulu tavrıyla birlikte kıkırdamaya başladı.

"12 yaşıma bastım ben. Eğer mahalleden biri sana bulaşırsa bana de olur mu? Hepsinden büyüyüm diye benden korkarlar."

Mahur ona gözlerini kısarak baktı.

"Erdal abi var,15 yaşında."

Demirhan burnunu kıvırdı ve yüzünü ekşiterek baktı.

"Onun yaşını büyük yazdırmışlar yoksa ben ondan büyüyüm ve onu dövebilirim."

Mahur ile Demirhan çok daha küçük yaşlardan beri arkadaşlardı. Mahur 5 yaşlarındayken bir sokak arasında tanışmışlardı. Mahurun yere çarpıp kızaran dizini küçücük elleriyle sarmıştı Demirhan. Bir akşam ansızın Mahurun evinden gelen seslere kulak veren Demirhan onun ağlama sesleriyle yüzleşmişti. O gün söz vermişti kendi kendine. Mahurun ağlamasına izin vermeyecekti. Mahurun annesi intihar etmişti. Daha doğrusu herkes öyle sanıyordu. Annesinin küllerini üflemişti Mahur. Korkunç ama gerçekti. Annesinin yanan bedeninin ardında kalan külleri üfleyerek kendini soluksuz bırakmıştı. Soluksuz kalan,canı acıyan kişi tek o değildi. Demirhan annesinin ölümünün ardındaki sır perdesinin arkasına saklanan Mahurun yamacında belirmişti.