CEHENNEME BİR ADIM KALA

Bölüm 12-Küçük bir umut

Kalbimin içindeki yangınları görmüş olsaydınız eğer, bir damlacık suyu esirgeyebilir miydiniz benden? Yoksa yağmurlar mı yağdırırdınız üstüme? Veyahut da şemsiye mi tutardınız inatla?
~~

Mahur onun yüzüne boş bakışlar atarken tanımaya çalışır bir hâli vardı.Gözlerini kısıp onu uzun uzun inceledi.

"Sen de kimsin?"

Elif ona acı dolu gözlerle baktı.

"Beni tanımıyor musun Mahur benim ben Elif?"

"Tanımam mı gerekiyor?"

Elif onun yanına gelip oturdu. Mahur yatakta ayaklarını uzatmış bir vaziyette yatıyordu. Kafası duvara temas ederken gözlerini ona çevirdi.

"Neden böyle olduğunu biliyorum. Sana çok ilaç vermişler,sana hayatını, geçmişini, herşeyini unuturmuşlar."

Mahur kendine hakim olamayarak bir kahkaha attı. Gözleri yaşlıydı fakat gülmekten yaşardığı belli oluyordu.

"O dışardaki moruk bana çok iyi davranıyor sanarsın padişah torunuyum."

Elif Kansu'nun onu neden buraya hapsettigini aylarca onu neden bırakmadığını gayet iyi biliyordu. Mahur'un kaçıp suçunu itiraf etmesinden ve başının yanmasından korkmuştu. İşin en acı tarafı ise Elif de yaklaşık 2 aydır bu durumu bilip susmuştu. Çünkü o da Mahurun kendini bir kodese tıkmasına razı gelememişti.

2 ay önce

Elif babasının o ıssız evine doğru giderken herşeyden biraz daha uzak kalması gerektiğini hissediyordu. İnsanlardan ve aynı zamanda kendinden de uzaklaşmak içindi tüm bunlar. Kimsenin orada olmadığını düşünüyordu fakat her konuda olduğu gibi bu konuda da yanılmıştı. Yavaş yavaş attığı adımlar sesizlik mezarına gömülüp geri çıkıyordu. Yalnız kalmak için geldiği bu yerde bu kadar ürpermesini gerektirecek ne olduğunu düşündü.

Kapıyı aralayıp içeri geçtiğinde babasının gözlerindeki o beklenmedik ifadeye rastgeldi. Onu görmek kansu'yu afallatmış ve tedirgin etmişti. Elifte her ne kadar orası babasının evi de olsa onun burada olmasını beklemiyordu. Bu beklenmedik karşılaşma sonrası ilk sözü Elif devraldı.

"Hayrola baba beni görünce cin çarpmışa döndün."

Kansu Elifi oradan ittirerek çıkarmamak için kendini zor tuttu.

" Yok kızım sadece şaşırdım biraz, seni buraya hangi rüzgar attı."

Elif gözlerini babasına dikip onu baştan aşağı inceledi. Babasının düşüncelerinde gezinen tilkiler tarafından izlendiğini biliyordu.

"Doğrusunu istersen beni buraya ancak bir fırtına getirebilirdi."

Kansu kızının gözlerindeki acı ifadede mahurun yüzünü görür gibi olmuştu. Elif her ne kadar kansu'dan bunca zaman saklamaya çalışmış olsa da kansu onun Mahuru ne kadar çok sevdiğinin farkındaydı.

"İnan bana Mahur için en az bende senin kadar üzgünüm. Ama sen hiç merak etme kızım onu bulmak için tüm imkânlarımı kullanacağım."