Bu zamana kadar yaşamış en ilgi çekici ve gizemli insan Leonardo'nun hayatına dair tüm sırlarını ve günahkâr arzularını tek bir kişi biliyordur. Yardımcısı Salaì...
Francesco karakterini Jimin olarak hayal edelim, henüz ismi yok maalesef. Jeongguk beyin paşa gönlü ne zaman isterse o zaman Jimin demeye başlayacağız 🙄
Medya: Enno Aare - Water Ripples
Keyifli okumalaaaarrr!!!
___
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7 | İyi Çalışmalar
"Burası; bu sarayın en renkli alanı, Jeongguk" diyen Leonardo'dan bakışlarımı çekip büyük çift kanatlı kapıya baktım.
Bana sınıfımı göstereceğini söyleyen adamın gözleri, daha bizi buraya getiren koridordayken parlamaya başlamış ve kare gülüşü yüzünde yer edinmişti.
Benim bir cevap vermemi beklemeden kapıyı açtığında öncelikle odanın aydınlığından dolayı gözlerim kamaştığı için elimi hafifçe gözüme siper etmek zorunda kaldım.
Pek de aydınlık olmayan koridorlardan geçip geldiğimiz, kocaman pencerelere sahip ve zemin katın belki de en güzel yerine yerleşmiş olan bu bölümün Leonardo'nun sınıfı olma şerefine erişebilecek bir oda olduğunu daha şimdiden anlamıştım.
Pencereler direkt olarak biraz uzaktan başlayan ormanı net şekilde gösteriyor, bakımlı otlar ve gökyüzünün canlı renkleri odaya çok daha farklı bir hava veriyordu. Burada sanat eserleri can buluyor, yeni fikirler doğuyordu. Leonardo için sarayın en güzel bölümünün neden burası olduğu ve buradan bahsederken gözlerinin içinin böylesine parlıyor olması, elbette ki, buraya çokça değer veriyor olmasından kaynaklanıyor olmalıydı.
Leonardo'nun içeri bir adım atmasıyla ben de onu takip ettim ve odaya girdim. İçerde üzerlerinde beyaz gömlekler ve siyah dar pantolonlarıyla hepsi bir gibi görünen 4 öğrenci bize bakmış ve yanımdaki adama selam vermişlerdi. Etrafta yapım aşamasında olan birçok tablo görünüyor, masaların üzerinde fırçalar ve boyalar dağınık şekilde bulunuyordu. Genel anlamda dağınık ancak kendi içinde hoş görünen atölyeyi incelerken Leonardo omzuma hafifçe dokundu ve dikkatimi ona vermeme sebep oldu.
"Salaì ile tanışın güzel öğrencilerim, artık aramıza yeni katılan yepyeni, tazecik bir hayat var. Sevginizi ve en önemlisi de saygınızı hiç yitirmeyeceğiniz bir ilişkiniz olmasını isterim onunla. Ayrıca da kendisi benim yardımcım olacak, normalde olacağınızdan bile daha iyi olun ona karşı." diyip sevimlice gülümsediğinde onlar da kısaca merhaba diyerek yaptıkları işe dönmüşlerdi. Aslında hepsini o kısacık zamanda incelemiş, ilk izlenimimi almıştım bile. Biri kocaman gülümsemiş, ikisi sanki Leonardo gelip birini tanıtmamış gibi önüne dönmüş, son kalan öğrenciyse göz devirmişti. Göz devirmişti!
Vay canına, demek sanatla uğraşan herifler kısacık bir merhaba'yı bana yeterli görüyor, gözleri üzerimde bir dakika bile oyalanmıyordu. Gerçekten bu kadar soğuk bir davranışa gerek olduğunu düşünmüyordum. Üstelik! Üstelik odaya gülümseyerek girmiştim ben. İşte, sarayın havasını bir kere aldı mı, soyuna güvence duydu mu böyle oluyordu insanlar. Şaşırmamalıydım.
