Bu zamana kadar yaşamış en ilgi çekici ve gizemli insan Leonardo'nun hayatına dair tüm sırlarını ve günahkâr arzularını tek bir kişi biliyordur. Yardımcısı Salaì...
Selammm. Biz geldiikk. Bu bölüm Jeongguk'u yavaştan iyileştirelim istedim.
Ayrıca oy ve yorumlarınız için çoookkk teşekkür ediyorum, beni çok mutlu ediyorsunuz. 🥺😭
Medya: SYML - Where's My Love (Piano Solo)
Keyifli okumalarrrr!
___
12 | Bana Geri Gel
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jeongguk
Usulca kıpırdandığımda sağıma dönük yattığım için kolumun hafifçe uyuştuğunu hissediyordum. Kirpiklerim birbirine girmişçesine açılmak istemiyor, başıma giren keskin ağrı kendini belli etmek ister gibi üst üste zonkluyordu.
Göz kapaklarımı sıkarak birbirine bastırdım ve şakaklarımdaki ağrının bir nebze gitmesi adına baş parmağımı sol şakağıma dayayıp usulca ovaladım.
Kolumun ağrısı geçsin diye de hareket etmeye çalıştığımda yatakta karnımın önünde bir baskı olduğunu hissettiğimde gözlerimi hızla açarak istemsizce biraz geri çekildim. Gözlerim büyükçe açılmışken kalbim de hızını arttırmış, bir anda sanki sırtıma serin bir su akıtılmış gibi hissetmiştim. Yeni uyandığım ve yalnız olacağımı düşündüğüm için böyle korkmuş olmam gayet doğaldı, yanımda birinin olmasını beklemiyordun. Ancak yatağa dağılmış koyu kahverengi, dalgalı saçları gördüğümde kasılmam biraz olsun gevşemiş ve kendimi serbest bırakmıştım.
Başını yatakta karın hizama koymuş şekilde duran Leonardo, uyuyordu. Uyuyakaldığını düşünüyordum çünkü böyle yatmak eminim ki boynunu ağrıtırdı. Vücudu yatağın altında oturur gibiyken yatağa bastırdığı yanağından dolayı dudakları büzülmüş, düzenli nefes alış verişleri sakince uyuduğunu bana haber vermişti.
Aklıma bu sabah omzunda ağladığım gelince utançla gözlerimi kapadım ve kendimi yatakta ondan biraz daha uzağa kaydırdım.
Başımı yastığıma bastırıp kendi çapımda içsel bir tartışma yaşayarak kendimi böyle boğup boğamayacağımı düşünürken yataktaki ufak hareketlenmeyle tıpkı bir heykel gibi durmaya çalıştım ve kendimi kastım.
Uyandığında onunla nasıl yüzleşecektim bilmiyordum ancak yanında ağladığım için çokça utanıyordum. Kendimi tutamadığım için bir müddet pişmanlık yaşasam da Taehyung'la aramda oluşacak olan bu sessiz ve garip havadan sorumlu tek kişinin Moreno olduğunu düşünmek beni bir nebze rahatlatmıştı. O salak yüzünden yaşanmıştı her şey! Her şeyin suçlusu o olmalıydı, Leonardo'nun beni üzmek istemeyeceğini düşünüyordum. Evet, her şeyin sorumlusu Moreno'ydu.
