Elimi çenemin altına koyarak dirseğimle masadan güç aldım.
"Haklıydın." Dedim sessizce. "Herkesin cinayet işleme kapasitesi olması konusunda."
Söylediğim şey hoşuna gitmişti. Gülümseyerek bana bakmayı sürdürdü.
"Ancak çocuk istismarı cinayet kadar olağan değil, Richard."
Hafifçe kafasını sallayarak bana hak verdiğini gösterdi. "Cinayet yeterince kötü hissettirmiyordu, daha kötü olmam gerekti."
"Nasıl yapabildin?"
Bunun hakkında konuşmak istemediğini belli ederek sessiz kaldı.
"Pedofili misin?"
"Hayır. Dediğim gibi, daha kötü bir şey yapmam gerekiyordu."
"Neden sadece normal olamadın ki?" Dedim sinirle.
Karşımda ailemden biri varmış gibi sitem etmem beni dahi şaşırtmıştı, utanmasam ağlayacaktım. Richard beni boş gözlerle izledi.
"Mutlu bir hayatın olabilirdi, evlenip çocukların olurdu ve huzurla yaşardın."
Ne tepki vereceğini görmek için kafamı kaldırdığımda bana gülerek baktığını gördüm. Bu her zamanki gülümsemesinden farklı, alay eder gibiydi. Diğerlerine bakarken yaptığı gibi.
"Sevgi ve mutluluktan uzun zaman önce vazgeçtim."
Ona anlatmak istediklerimi asla anlamayacağını fark ederek sustum. Nasıl anlasındı ki?
Suçsuz insanları savunmasız anlarında yakalayarak tereddüt etmeden canlarını alan biriydi ve ben karşısına oturmuş sevgiden, mutluluktan bahsediyordum. Ne salaktım ama!
Gözlerimi gözlerine çevirdiğimde gözlerime değil de parmaklarıma baktığını fark etmiştim. Yüzüğüme bakıyordu.
"Evli misin?" Diye sorduğunda gülerek kafamı iki yana salladım. Yüzüğü sadece beğendiğim için takıyordum ve alyansa gerçekten de çok benziyordu.
"Hayır, bir kız arkadaşım var."
Bunu beklemediği yüzünden anlaşılıyordu. Bu tepkiye alışkın olduğum için fazla üzerinde durmadım.
İlgiyle sordu. "Adı ne?"
"Ashley."
Kafasını yavaşça salladı. "Çok Amerikan."
Güldüm. Richard'ın farklı bir espri anlayışı vardı. Çoğunlukta atıfta bulunarak şaka yapardı ve bunu anlardım.
Bir keresinde onun şakalarını bir tek benim anladığımı söylemişti ancak ben bunun konuştuğu yalnızca birkaç kişi içerisinde olduğumdan kaynaklandığını düşündüm.
"Bayan Suarez, artık gitseniz iyi olur."
Polis memurunun demir kapının ardından gelen sesi üzerine ayaklandım. Ona bakmak için arkamı döndüğümde hüzünlü olduğunu fark ettim.
Bu odada yeniden yalnız kalacağı için üzgün olduğu yüzünden anlaşılıyordu. Bir çocuk gibi görünüyordu. Eğer çocuklara acımış olsaydı ona acırdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
