Satan Himself ⛓ Richard Ramírez

touch of the evil

Elimi Ashley'nin saçlarında gezdirirken kafasını kendime biraz daha bastırdım.

İnlemelerim odayı doldururken kendimi frenlemek için uğraştıysam da sonrasında bunun gereksiz olduğunu fark etmiştim. Zaten evde bizden başka kimse yaşamıyordu. 

Nefeslerim hızlandığında Ashley dilini içimde gezdirmeye devam ediyordu. Gözlerim kapalıyken onun sıcaklığıyla mayışmış, her hücremi serbest bırakmıştım.

Aldığım zevkle titreyen bedenim doruk noktasına yaklaştığımı gösterir gibi kasılıyordu. Eğer kulaklarımı dolduran telefon sesi dikkatimi dağıtmış olmasaydı, ulaşırdım. 

Gecenin üçünde ev telefonunu kim arardı? 

Ashey, elini göğüslerime koyarak beni yatağa bastırdı. Devam etmek istediği açıktı. "Kapanır birazdan."

Bedenimi kaldırmaya çalıştım. "Ya önemliyse?" 

Oflayarak bacaklarımın arasından ayrıldı. Ne yani, telefonun çalması benim suçum muydu?

Yataktan hızla kalkıp üzerime sabahlığımı geçirdim. Adımlarımı oturma odasına yönelterek ışıkları açtığımda gözlerim birkaç saniyeliğine aydınlığa alışmakta güçlük çekmişti.

"Bayan Suarez?" 

Kaşlarımı çatarak ahizeyi kulağıma biraz daha yaklaştırdım. "Evet?" 

"Bay Ramirez'in yardımınıza ihtiyacı olabilir." 

"Artık onun avukatı değilim."

"Yerinize başka biri atanana kadar hala öylesiniz."

Telefondaki kadının sıkıntılı sesi üzerine gözlerimi devirdim. Gecenin üçünde Richard'ın ne gibi bir yardıma ihtiyacı olabilirdi?

"Bay Ramirez bir çeşit gıda zehirlenmesi yaşadı. Ailesini hapishaneye çağıramayacağımız için sizin gelmeniz gerekiyor."

Kalp atışlarımın hızlandığını uğuldayan kulaklarım sayesinde fark edebilmiştim. Ahizeyi elimden fırlatırcasına bıraktım ve koşar adımlarla yatak odasına ulaştım. 

"Kimmiş?" Dedi Ashley mırıldanarak. 

Karanlık odanın lambasını saniyesinde açarken onun da elini gözlerine siper etmesine sebep olmuştum ancak önceliğim bu değildi. 

"Richard zehirlenmiş, hapishaneye gitmem gerek." Dedim çıplak bedenimi elime geçen ilk kıyafetle giydirirken. 

Parmakları ile göz kapaklarını ovuştururken yatakta doğrulmuştu. "İyi de artık onun için çalışmıyorsun." 

Ona bir şeyleri açıklamak için vaktim yoktu. Hiçbir şey için vaktim yoktu. Kadına durumunun nasıl olduğunu bile sormamıştım.

Arabamın anahtarını ararken gereğinden fazla zaman kaybettiğim için sinirlenmiştim. Ashley benim için bulduğu anahtarı bana uzatırken ona teşekkür etmeden anahtarı elinden koparırcasına çektim ve arabama binmek için evden ayrıldım. 

Ellerim korkuyla titrerken direksiyonu sabit tutmak kolay değildi. Gecenin karanlığında yaktığım farlar gözlerimi acıtıyordu. 

Richard zehirlenmişti ve onu hastaneye bile götürmeye tenezzül etmemişlerdi. Bu nasıl olurdu? Richard'ın vicdanı olmayabilirdi ancak onların da mı yoktu? Vicdanı olan bir insanın vicdansız birine yardım etmemesinin vicdansızlık olup olmadığı konusunda emin olmasam da onun için endişelenmiştim. 

Yol boyunca kafamda o vardı. Ailemden biriymiş gibi korkmam normal değildi. Ölürse ölsündü ama bir o kadar da ölmesindi. Ondan nefret etmediğimin zaten farkındaydım. Hiç etmemiştim, başından beri. O da benden etmiyordu, bundan emindim.