Ένας αιώνιος Αύγουστος

Κεφάλαιο 2

Δεν είχα την δύναμη να κοιτάζω άλλο και έτρεξα κατευθείαν μέσα στο σπίτι. Ανέβηκα τις σκάλες και τρύπωσα στο δωμάτιο μου κλειδώνοντας πίσω μου την πόρτα και μένοντας ακίνητη,ανήμπορη να κουνηθώ.

Τότε ήταν που δεν μπορούσα πλέον να συγκρατώ τα δάκρυα μου, ένιωθα ότι τα μάτια μου ήταν καταρράκτες με ασυγκράτητα ορμητικά νερά. Ευχόμουν όλο αυτό να ήταν ένα ψέμα. Ίσως να ήταν το ποτό που με είχε πειράξει, αυτό ήταν.Ίσως να ήταν όλα μια παραίσθηση, κάτι που έπλασε η φαντασία μου από μόνη της.
Όσο περνούσαν τα λεπτά όμως καταλάβαινα ότι μόνο παραίσθηση δεν ήταν αυτό που είδα, ήταν πέρα για πέρα αληθινό.

Άκουσα την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει και φαντάστηκα ότι θα γύρισε. Έτρεξα αμέσως στο κρεβάτι μου και κρύφτηκα κάτω από τα σκεπάσματα, λες και μπορούσαν να με προστατέψουν. Αν ερχόταν να μου μιλήσει θα έκανα ότι κοιμόμουν. Δεν είχα κουράγιο να τον αντιμετωπίσω τώρα. Ξάπλωσα λοιπόν στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να βγάλω την εικόνα αυτή από το μυαλό μου.

Ύστερα από λίγα λεπτά τον άκουσα να πηγαίνει στο δωμάτιο του και να κλείνει την πόρτα. Δεν με είχε δει ευτυχώς. Προσπάθησα επιτέλους να κοιμηθώ, ελπίζοντας πως αύριο που θα ξυπνήσω όλο αυτό θα είναι ένα κακό όνειρο.

Μάταια βέβαια, δεν με έπαιρνε με τίποτα ο ύπνος,στριφογύριζα ασταμάτητα στο κρεβάτι μου για αρκετή ώρα. Μα καλά ο πατέρας μου με την Νάντια; Και μάλιστα λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Τόσο απροκάλυπτα, τόση αδιαφορία μήπως τους δει κανείς, μήπως τους δει η μαμά μου. Δεν καταλαβαίνω, κάτι δεν πάει καλά. Όμως είμαι σίγουρη για το τι είδα. Τους είδα να φιλιούνται παθιασμένα στην είσοδο του σπιτιού της Νάντιας. Δηλαδή μάλλον αυτό ήταν αποχαιρετιστήριο φιλί, ποιός ξέρει τι είχε γίνει προηγουμένως..
Το χειρότερο είναι ότι δεν φάνηκε καθόλου σαν να ήταν ένα πρώτο φιλί! Πόσο καιρό συμβαίνει άραγε όλο αυτό; Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εκείνον... Και πάνω που νόμιζα ότι έχω μια ευτυχισμένη οικογένεια,σχεδόν κινηματογραφική...Τελικά είχα πέσει έξω...Ήταν όλα μια ψευδαίσθηση... Που να ξερα...
Με τις σκέψεις αυτές και με βρεγμένο το πρόσωπο από τα τόσα δάκρυα κατάφερα τελικά να κοιμηθώ ύστερα από κάμποση ώρα. Η μέρα που ξημέρωνε φάνταζε στο μυαλό μου η πιο δύσκολη της ζωής μου...

Με ξύπνησε ένας δυνατός θόρυβος, πάλι ο νέος γείτονας θα κάνει έργα. Ωραία μέρα, σκέφτηκα ειρωνικά.
Σηκώθηκα ζαλισμένη και η μυρωδία του τσιγάρου και του αλκοόλ από τα ρούχα μου έκαναν την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Ούτε να βγάλω τα ρούχα δεν μπόρεσα από την έκπληξη μου χθες βράδυ. Δεν γινόταν, έπρεπε να κάνω επειγόντως ένα μπάνιο. Θα ήταν δύσκολη αυτή η μέρα,ήμουν σίγουρη, αλλά δεν χρειαζόταν να την επιβαρύνω παραπάνω. Εξάλλου δεν ήμουν έτοιμη να δω τους γονείς μου, έπρεπε να ξεδιαλύνω πρώτα λίγο τα πράγματα στο μυαλό μου, να οργανώσω την συμπεριφορά μου, να σκεφτώ τι στάση θα κρατήσω.